tag:blogger.com,1999:blog-60595787813861759622024-03-13T05:46:18.312+02:00emeroblogioσκέψεις
ημέρες και νύχτεςthe commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.comBlogger683125tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-73694738391717772632020-03-24T00:26:00.000+02:002020-03-24T00:26:03.599+02:00isle of death<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
υπάρχει ένα αρχείο στον φάκελο word με τα διάφορα κείμενα μου, που ανοίγω εδώ και δυο μέρες, το κρατάω ανοιχτό, θέλω να γράψω αλλά ούτε που το διαβάζω, σχεδόν σαν να το φοβάμαι.. ακόμα το έχω ανοιχτό..<br />
είμαστε κλειστά εδώ και μια βδομάδα περίπου λόγω ιού.. ποιος μπορούσε να σκεφτεί ποτέ κάτι τέτοιο; σουρεαλιστικό.. σχεδόν αδύνατον να το συνειδητοποιήσεις<br />
είδα το castlevania season 3, διάβασα το Vagabond, ένα μάνγκα με την ιστορία του Miyamoto musashi, ξεκίνησα την 5h σαιζόν Better cal Saul και ξαναθυμήθηκα τον παρακάτω πίνακα<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg72RkoUAANfKloRIzowRzWoTRnOjtwUuKjLoc2aCZHj0LkvYguM1hJndLt4evQTUTv-5QcOqvmlewf1kjLhnAy8F_YSlH3FF24loRC_k6zRg1-Avb8A6bBh8UTi_ub0iVp_GMQw0FJDFU/s1600/Arnold_B%25C3%25B6cklin_-_Die_Toteninsel_III_%2528Alte_Nationalgalerie%252C_Berlin%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="853" data-original-width="1600" height="170" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg72RkoUAANfKloRIzowRzWoTRnOjtwUuKjLoc2aCZHj0LkvYguM1hJndLt4evQTUTv-5QcOqvmlewf1kjLhnAy8F_YSlH3FF24loRC_k6zRg1-Avb8A6bBh8UTi_ub0iVp_GMQw0FJDFU/s320/Arnold_B%25C3%25B6cklin_-_Die_Toteninsel_III_%2528Alte_Nationalgalerie%252C_Berlin%2529.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
σου φτιάχνει την διάθεση.. :P όταν ήμουν μικρότερος, και το ίντερνετ δεν ήταν όπως τώρα και οι πληροφορίες ήταν περιορισμένες (τουλάχιστον στον τρόπο με τον οποίο μπορούσες να τις βρεις) όταν είχα δει αυτόν τον πίνακα, χωρίς να ξέρω ποιος τον ζωγράφισε, χωρίς να ξέρω τι απεικονίζει, πίστεψα πως έδειχνε κάτι αληθινό, υπήρχε μια εποχή που ο μύθος μπορούσε να μείνει μύθος και μου λείπει που την έχω ξεπεράσει</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
μαγείρεψα, έπαιξα playstation αλλά έχω βαρεθεί, θέλω να επιστρέψω στην δουλειά..</div>
</div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-52717446732527596152020-02-21T22:12:00.000+02:002020-02-21T22:12:01.677+02:00creep<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ήρθε μία κοπέλα σήμερα στο μαγαζί και σου έμοιαζε, τα φωτεινά σου μάτια.. την κοιτούσα, σαν να κοιτούσα εσένα και σχεδόν μου έκανε εντύπωση πως δεν ήσουν εσύ, το παθαίνω κάποιες φορές, δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους, να αποδίδω ιδιότητες σε ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή μέσα μου για κάποιο λόγω τους έχω συνδέσει με κάποιους άλλους, γιατί βρήκα πως κάτι έχουν κοινό για εμένα<br />
δεν ήμουν creepy, τουλάχιστον έτσι πιστεύω :P<br />
σήμερα τελείωσα σχετικά νωρίς και ήθελα να κατέβω προς Αριστοτέλους να πάρω ένα βιβλίο κόμικ αλλά όταν ήρθε η ώρα να φύγω από την δουλειά, τελικά επέλεξα να πάω στο σπίτι, έπεισα τον εαυτό μου οτι δεν θα είχα αρκετή ώρα μέχρι να κλείσουν τα μαγαζιά, να πάω.. να ψάξω με την ησυχία μου..<br />
<br /></div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-16320793496870372272019-08-11T15:38:00.000+03:002019-08-11T15:38:21.036+03:00Η Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
έχω προσπαθήσει τις τελευταίες μέρες να διαβάσω κάποιο βιβλίο αλλά δεν τα κατάφερα, έκανα αρκετές επισκέψεις στην βιβλιοθήκη μου, έπιασα κάποια, τα ξεφύλλισα διάβασα μερικές προτάσεις, μερικές λέξεις, σελίδες ίσως (το περισσότερο) και τα άφησα στην άκρη, για κάποιον λόγο δεν μπορώ..<br />
μέχρι και βιβλία μαγειρικής ξεφύλισσα.. σε ένα του Έκο έπεσα πάνω σε ένα απόσπασμα για τον Hugo Pratt και τον Κόρτο Μαλτέζε, έλεγε για το ballad of the salt sea και τα βιβλία που διαβάζουν οι ήρωες της, είχα δει την μπαλάντα στο youtube πριν κανένα χρόνο, δεν θυμόμουν τπτ από αυτά που ανέφερε και σκέφτηκα να διαβάσω το κόμικ , το βρήκα online και το διάβασα, αν δεν ήξερα τι ψάχνω πάλι δεν θα έβλεπα τις αναφορές στα βιβλία, γιατί είναι φευγαλέες και ο Έκο τις παρουσιάζει σημαντικότερες από όσο ίσως ήταν στην πραγματικότητα, αν και όντως ο Πρατ σε κάποια σημεία στα σχέδια του δίνει προσοχή ώστε να ξέρουμε πιο βιβλίο διαβάζει ο ήρωας του..<br />
μου άρεσε ένα σημείο που ο Κάιν ξυπνά και βλέπει μπροστά του τον Ιθαγενή που τον έσωσε και τον φωνάζει Παρασκευά, εκείνος του λέει πως δεν τον λένε Παρασκευά και πως ο Κάιν σίγουρα δεν είναι ο Ροβινσώνας Κρούσος.. το όνομα του είναι Ταραό<br />
δεν μου αρέσει η θάλασσα, να πηγαίνω στην θάλασσα, να κολυμπάω και όλα αυτά.. όλο και πιο έντονα όμως τις τελευταίες μέρες νιώθω την επιθυμία να χαθώ σε ένα νησί, σαν τα κύματα να μπορούν να σβήσουν από πάνω μου όσα θέλω να σβηστούν, περίεργο.. </div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-26263105718840698492019-07-26T23:30:00.000+03:002019-07-26T23:30:49.890+03:00διάφορα τυχαία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
όταν προσπαθούσα να καταλάβω αν νιώθεις τίποτα για μένα έβλεπα κάτι βιντεάκια στο youtube :P για να με βοηθήσουν με τις απορίες μου, δεν μπορώ να θυμηθώ να έχω κάνει ποτέ κάτι πιο χαζό :P<br />
βλέπω διάφορα βιντεοκλιπ στο youtube και όταν ακούω κάποια τραγούδια νεότερα από την κοινή εποχή μας με ενοχλεί κάπως.. μουσική χωρίς εσένα, μουσική μετά από εσένα<br />
έβλεπα θάλασσες και ακτές στα βίντεοκλιπ, τροπικούς παραδείσους και σκεφτόμουν αν θα ήμουν διαφορετικός εκεί, αν θα μπορούσα να νιώσω καλύτερα μόνο και μόνο επειδή θα ήμουν μακρυά.. κατέληξα (όπως πολλοί πριν από μένα) πως όχι..<br />
σε λίγο θα κλέισουμε.. και θα έχω χρόνο για ξεκούραση<br />
<br /></div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-25736122218765645252019-07-02T02:12:00.000+03:002019-07-02T02:12:44.462+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
πέρασε μάλλον ο καιρός και άρχισα πάλι να νιώθω την απουσία σου έντονα, τα πράγματα έχουν αλλάξει και δεν νιώθω όπως ένιωθα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μου λείπει αυτό που είχαμε..<br />
υπάρχει μια εικόνα που επανέρχεται στο μυαλό μου, δεν ξέρω αν την έχω περιγράψει ποτέ εδώ, σε εσένα πάντως δεν το είχα αναφέρει<br />
ήτανε ένα απόγευμα του χειμώνα, σκοτείνιαζε νωρίς.. και είχες περάσει από το μαγαζί για βόλτα, έφυγες πριν το κλείσιμο και όπως έβγαινες από την πόρτα κούμπωσες το μπουφάν σου και ανέβασες την κουκούλα σου και ήσουν κάπως πολύ γλυκιά, είχα σκεφτεί τότε, τι ωραία που θα ήταν αν μια νύχτα φεύγαμε μαζί και κάναμε αυτήν την διαδρομή παρέα, έγινε.. και ελπίζω να είχα αναγνωρίσει τότε πως έγινε, πως η μαγική στιγμή μου συνέβη :)<br />
ετοιμάζω κάτι καινούριο και θα ήθελα να είσαι εδώ για να μοιραστώ όλη την πορεία μαζί σου, όπως και στο παρελθόν, να κάνουμε σχέδια και να σου λέω τις ελπίδες και τους φόβους μου, δεν θα σαι.. και θα δεις μόνο το αποτέλεσμα</div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-23854021248131880562019-05-19T23:18:00.000+03:002019-05-19T23:18:16.435+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
κάθε φορά που αρχίζει να κάνει ζέστη. κάτι με πιάνει και βλέπω video στο youtube με χιόνια παγετώνες κτλπ.. είδα τρέιλερ για μια σειρά τρόμου που ονομάζεται Terror και έχει σχέση με το northwest passage και μια αποστολή δύο αγγλικών πλοίων που εξαφανίστηκε εκεί.. ίσως το δώ.. </div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-79886523992704030162019-05-14T22:36:00.003+03:002019-05-14T22:36:49.625+03:00πότε έβαλαν παγκάκια στην παραλία;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
υπάρχουν κάποια μέρη που πάντα με κάνουν να σε σκέφτομαι, σήμερα πήγα σε ένα από αυτά να περπατήσω, ένιωθα την ανάγκη να βουτηχτώ στο συναίσθημα, στην θλίψη της απουσίας σου. περπατούσα και ήθελα να ήσουν εκεί, να περπατάς κοντά μου και να μιλάμε..<br />
έβγαλα μια φωτογραφία με σκοπό να την ανεβάσω, μήπως και την έβλεπες. έβγαλα, δεν την ανέβασα.<br />
είσαι εκεί.. μακρινή και φωτεινή και εγώ είμαι εδώ σκοτεινός και ελλιπής<br />
χάθηκα για λίγο σε κάτι παλιά ποστ<br />
<br /></div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-34148794541099139782019-05-04T00:09:00.002+03:002019-05-04T00:09:41.263+03:00lost in translation <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
έφτιαξα ένα σάντουιτς με ένα κρέας που περίσσεψε από το μεσημέρι και λίγο τυρί, το έβαλα σε ένα πιάτο με δυο εκλαιράκια και κάθησα να δω μια ταινία στο λαπτοπ, το lost in translation, το έχω δει αρκετές φορές αλλά είδα ένα ποστ σήμερα στο fb και το θυμήθηκα.. οπότε το ξαναβλέπω, το δωμάτιο είναι σκοτεινό και το φως από το λαπτοπ, τα χρώματα της ταινίας φώτιζαν το φαγητό μου και κάπως μου φάνηκε η όλη σκηνή, σκέφτηκα πως αυτή είναι μια στιγμή .. που θα θυμάμαι στο μέλλον, εκείνη η νύχτα που έβλεπα το lost in translation και τα neon φώτα του Τόκιο αντανακλόνταν στο πιάτο μου anw.. </div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-10342101555453369562019-04-22T23:33:00.003+03:002019-04-22T23:33:54.691+03:00χρόνια πολλά :)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
σήμερα έχεις γενέθλια.. και δεν μπορώ να σου ευχηθώ.. η απόσταση μακραίνει και κάποια στιγμή θα είναι τόσο μεγάλη που ούτε εγώ δεν θα μπορώ να την διασχίσω.. πόσο κρίμα :( </div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-29638904789958199992019-04-15T01:59:00.000+03:002019-04-15T01:59:49.597+03:00μοιάζει να βρέχει όλη μέρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
δεν έχω βγει καθόλου από το σπίτι και το μόνο που ακούω είναι ο ήχος της βροχής, κοιμήθηκα με αυτόν, ξύπνησα.. ετοιμάζομαι πάλι να κοιμηθώ και η βροχή συνεχίζει.. βλέπω μια σειρά και μια σκηνή μου θύμισε εσένα, όσα πραγματικά συνέβησαν και όσα μπορούσαν να συμβούν, μια από τις τελευταίες φορές που σε είχα δει, χωρίς να το γνωρίζω βέβαια πως λίγες φορές θα ξαναβλεπόμασταν, ούτε και εσύ το γνώριζες.. πόσο περίεργο<br />
στις συνομιλίες μας έχει μείνει η εικόνα προφίλ σου, την βλέπω κάθε φορά που μιλάω με κάποιον άλλο, δεν μου είναι πια οικεία, μοιάζεις τόσο μακρινή, σαν ξένη, με ενοχλεί πολύ αυτό το συναίσθημα, μου προκαλεί θλίψη..<br />
<br /></div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-33548822631110637502019-01-01T18:43:00.000+02:002019-01-01T18:43:38.126+02:002019<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
πάλευα τις τελευταίες μέρες.. από την μια ήθελα να γράψω και από την άλλη όχι, ήθελα να γράψω γιατί ένιωθα την ανάγκη και δεν ήθελα γιατί ήξερα ή φοβόμουν πως αυτά που θα έγραφα θα με παγίδευαν ακόμα περισσότερο<div>
έχει περάσει τόσος καιρός αλλά έχω μείνει ίδιος, μέσα μου έχουν σταματήσει όλα και δεν μπορεί τίποτα να ξεκινήσει χωρίς εσένα</div>
<div>
μπορεί να είμαι τρελός, κάτι ίσως ασήμαντο για τους περισσότερους εμένα με έχει κάνει και έχω κολλήσει έτσι</div>
<div>
γιατί δεν μπορώ να προχωρήσω και να το αφήσω πίσω μου;</div>
<div>
όλα με αγγίζουν επιφανειακά και τίποτα ουσιαστικά γιατί όλα πλέον υπάρχουν χωρίς εσένα, κάθε τι καινούριο δεν σε έχει γνωρίσει άρα..</div>
<div>
προσπάθησα με διάφορους τρόπους να ξεφύγω αλλά δεν τα κατάφερα</div>
<div>
θα ακολουθούσε μια περιγραφή στιγμών αλλά λογοκρίνομαι και σταματώ (μικρών στιγμών που σε θυμάμαι) </div>
<div>
ακόμα απορώ πως μπορείς να είσαι τόσο σκληρή και τόσο διαφορετική από αυτό που ήσουν, δεν θα δεχτώ ποτέ πως δεν ήσουν αυτό που νόμιζα πως είσαι και το παρόν δεν θα αλλάξει ποτέ το παρελθόν</div>
<div>
<br /></div>
</div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-47434561026490753122018-08-16T14:39:00.001+03:002018-08-16T14:39:22.309+03:00το χρώμα του χρόνου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
είδα μια άσχετη εικόνα, ή μάλλον τα χρώματα μιας άσχετης εικόνας και για κάποιον λόγο σκέφτηκα το παρελθόν, την παιδική μου ηλικία, τέλη δημοτικού πρώτη γυμνασίου, δεν μπορώ να το τοποθετήσω ακριβώς χρονικά, ήτανε μια αίσθηση παρά κάτι συγκεκριμένο και απόλυτο, μια αίσθηση εκείνης της εποχής, μια νοσταλγία, μια επιθυμία να επιστρέψω, σαν παρατηρητής πιο πολύ, να μπορούσα να δω απέξω αυτά που υπήρχαν τότε γύρω μου, θυμάμαι τις φωτογραφίες και τα χρώματα που έχουν και αναρωτιέμαι αν τέτοιο χρώμα είχε και ο κόσμος τότε (spoiler alert δεν είχε)<br />
ταξίδι στον χρόνο, γιατί το επιθυμούμε τόσο; υπάρχει ένα σαντουιτσάδικο στην πόλη που μεγάλωσα, που έχει μείνει ακριβώς όπως το θυμάμαι και κάθε φορά που επιστρέφω πηγαίνω και τρώω εκεί, έχει μια ξεθωριασμένη φωτογραφία από ένα γιγαντιαίο κρύο σάντουιτς που το τρώει ένα μωρό και όταν ήμουν μικρός πάντα ήθελα να φάω κάτι τέτοιο!!<br />
<br /></div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-59561245143502722362018-07-23T22:40:00.000+03:002018-07-23T22:40:38.569+03:00κλάψα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
είχα σήμερα μια από αυτές τις στιγμές, μία από αυτές τις σκέψεις, τις αναμνήσεις που σε κάνουν να ανατριχιάζεις να νιώθεις περίεργα το στομάχι σου και να σταματάν τα βήματά σου.. (πολύ δραματικός ;) ) περπατούσαμε στον γνωστό μας δρόμο, ήτανε μέρα ακόμα.. δεν θυμάμαι πως έτυχε και σχολάσαμε τόσο νωρίς ή αν για κάποιον άλλο λόγο είχαμε βρεθεί προς τα εκεί, είχε προηγηθεί μια ιδιαίτερη μέρα με διάφορες μυστήριες συζητήσεις μας, περπατούσαμε και ένιωθα έντονα την ανάγκη να σου κρατήσω το χέρι, και στο είπα, θέλω να σου κρατήσω το χέρι, κράτησε το μου είπες :) δεν γίνεται, θα μας δούνε η .. και η .... (κάποιες γνωστές μας που ήταν μαζί μας) σου είπα, δεν θυμάμαι τι μου απάντησες, δεν θα μας δούνε, δεν πειράζει, εγώ δεν στο κράτησα όμως<br />
αναρωτιέμαι αν θα μου ήταν πιο δύσκολο να θυμάμαι πως το κράτησα και τώρα δεν μπορώ ή το ότι δεν το κράτησα ποτέ;<br />
οι ζωές μας είναι τόσο διαφορετικές πλέον και υπάρχει μια απόσταση που δεν φανταζόμουν ποτέ πως μπορεί να υπάρξει<br />
ανέβασα μια φώτο της ρωμαϊκής αγοράς στην πλατφόρμα της επιλογής μας, ελπίζω να την δεις και ας με έχεις κάνει μπλοκ (κανε με αδδ έχω μπλοκ) είσαι psycho και ξέρω πως ψαχουλεύεις</div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-31405482758468830982018-07-21T00:33:00.000+03:002018-07-21T00:33:02.388+03:00ανατολικά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ήμουν σήμερα ανατολικά, σε ένα καινούριο μαγαζί που ετοιμάζουν κάτι φίλοι, είναι ακόμα γιαπί, αλλά μου άρεσε, πολύ.. μπορούσα να δω πως θα είναι τελειωμένο, όχι τα χρώματα και την εικόνα αλλά την αίσθηση, τις μυρωδιές που θα το γεμίζουν και τους ανθρώπους<br />
είναι όμορφα τα όνειρα που μπορείς να κάνεις σε έναν άδειο χώρο, όλα μοιάζουν να είναι μπροστά και εφικτά<br />
σε έναν τοίχο έξω από το μαγαζί είχε κάποια γκράφιτι και εκτός από τα οπαδικά κάτι παιδάκια (έχει ένα σχολείο πολύ κοντά) είχαν γράψει κάτι στιχάκια για το πως δεν θα χαθούν ποτέ έστω και αν χωρίσουν οι δρόμοι τους :P μου φάνηκε πολύ γλυκό και όμορφο (not going to end up that way αλλά οκ..)<br />
δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να σε βγάλω από μέσα μου, ήμουν εκεί.. έβλεπα καινούρια πράγματα και με έπιασε μια θλίψη, ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σου, ακόμα και αν δεν τα βλέπαμε μαζί θα τα συζητούσαμε..<br />
ξέρω πως δεν θα γυρίσεις ποτέ, πως εκείνη η εποχή πέρασε πως τα πράγματα δεν θα είναι ξανά έτσι, αλλά, αλλά.. αλλά..<br />
το όνομά σου είναι ασυνήθιστο, επειδή το χρησιμοποιούσα τόσο συχνά είχα ξεχάσει πόσο περίεργο είναι και το θυμήθηκα ξανά προχθές σε μια άσχετη στιγμή που απλά καθόμουν και πρόφερα το όνομά σου<br />
<br /></div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-70336472729050725732018-06-23T23:51:00.003+03:002018-06-23T23:51:52.885+03:00αρχαία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
επέστρεφα από την δουλειά και σταμάτησα για λίγο μπροστά στην ρωμαϊκή αγορά, δυσκολεύομαι ακόμα να κάνω αυτήν την διαδρομή, είναι αυτή που κάναμε μαζί κάθε σαββατοκύριακο που σχολούσαμε παρέα, σε μάλωνα που προχωρούσες χωρίς να ρίχνεις ούτε ένα βλέμα στην αρχαία αυτή ομορφιά.. άνοιξα μια φωτογραφία σου στο κινητό για να νιώθω πως έστω και έτσι είσαι μαζί μου, δεν ξέρω γιατί κάποιες φορές μου λείπεις περισσότερο από άλλες αλλά συμβαίνει<br />
<br /></div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-41519516584894656772018-06-18T00:01:00.000+03:002018-06-18T00:01:15.250+03:00σαν ταινία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
δεν ξέρω πως να περιγράψω αυτό που συνέβη πριν κάποιες μέρες (θα προσπαθήσω φυσικά αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω) σε συνάντησα ΤΥΧΑΙΑ μετά από δέκα μήνες περίπου που είχαμε να βρεθούμε!!<br />
σε ένα μέρος που δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να σκεφτόμουν πως μπορεί να πήγαινα ή να πήγαινες (που είναι στο ίδιο κτίριο όπως συνειδητοποίησα με ένα μέρος που ήθελα να πάμε μαζί, μπερδεμένο και άσχετο)<br />
μια αίθουσα αναμονής μπορούμε να πούμε.. ήταν πρωί, υπερβολικά πρωί για μένα, ήμουν με τον καφέ μου και ένα νεράκι και περίμενα, δίπλα μου ήταν μια ακόμα κυρία και περιμέναμε.. και ξαφνικά κατεβαίνει κάποια από τα σκαλιά και νιώθω πως με πλησιάζει, σηκώνω το βλέμμα μου και είσαι ΕΣΥ!! τα έπαιξα.. και εσύ το ίδιο γιατί ήταν τόσο αναπάντεχο και τόσο άκυρο, μόλις σου έφυγε η έκπληξη θυμήθηκες πως πήρες απόφαση να μην μιλάμε και άρχισες να μου φέρεσαι ψυχρά και να μην μου μιλάς, κάθησες μακρυά μου ενώ είχε θέση δίπλα μου :P φυσικά δεν μπορούσα να συγκρατήσω την χαρά μου και δεν ήξερα τι να κάνω! σου μιλούσα συνέχεια λες και δεν είχε περάσει μέρα από την τελευταία μας συνάντηση και αγνοώντας τα όσα συνέβησαν εν τω μεταξύ, προσπάθησες να κάνεις την αδιάφορη και σου είπα να κόψεις τις βλακείες και για την λίγη ώρα που έτυχε να βρεθούμε ας μιλήσουμε κανονικά.. το καταφέραμε σε έναν βαθμό αποφεύγοντας να πούμε οτιδήποτε αφορούσε την σχέση μας και κρατώντας την συζήτησε σε γενικά πλαίσια<br />
σου έλεγα πως η συνάντηση μας είναι ένα σημάδι (από το σύμπαν, αν και δεν πιστεύω σε αυτά, εσύ όμως πιστεύεις) και εσύ έλεγες πως είναι ένα τυχαίο γεγονός<br />
είδα ξανά το χαμόγελο σου, τις εκφράσεις του προσώπου σου και τις κινήσεις των χεριών σου, τα μάτια σου.. εννοείτε πως ξανακόλλησα, όχι πως είχα ξεκολλήσει και ποτέ.. οι στιγμές που ξεχνιόσουν και δεν πρόσεχες το πως έπρεπε να μου μιλήσεις ήταν οι πιό όμορφες, αναρωτιέμαι αν θυμήθηκες (αν το είχες ξεχάσει) το πόσο όμορφα είναι όταν είμαστε μαζί<br />
σε ρώτησα πότε θα σου περάσει και μου είπες ποτέ (όπως κάθε φορά που σε έχω ρωτήσει)<br />
σου απάντησα με το κλισέ, ποτέ μην λες ποτέ, αλλά κάποια πράγματα γίνονται κλισέ επειδή ακριβώς είναι αληθινά<br />
anw βεβαιώθηκα για αυτό που γνώριζα μέσα μου αλλά μόνο αν σε έβλεπα θα μπορούσα να το επιβεβαιώσω<br />
όταν χωριστήκαμε, έπρεπε να φύγω πριν από σένα σου είπα πως ελπίζω να τα ξαναπούμε, δεν μου απάντησες αν και ξέρω πως ήθελες να μου πεις, δεν το νομίζω.. δεν μου απάντησες γιατί ήταν και άλλοι γύρω μας<br />
πόσο σουρεαλιστικό ήταν όλο αυτό το σκηνικό, τρελό.. πραγματικά σαν ταινία, αν και αν ήταν ταινία θα είχε χαρούμενο τέλος.. <br />
</div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-16977494624907743762018-06-10T02:40:00.000+03:002018-06-10T02:40:03.575+03:00αυτά που και άλλα αλλιώς αλλά πάλι πως άλλον κάποιον τόσα όσα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
είδα μια σκηνή σε ένα άνιμε και θυμήθηκα εσένα, τελείως άσχετο ήτανε με την ζωή μας, το my hero academia :P αλλά πάλι κατέληξα στις ίδιες σκέψεις, την ίδια απορία που μπορεί ποτέ να μην πάρω απάντηση, πως στο καλό γίνεται να μοιραστήκαμε όσα μοιραστήκαμε και τώρα να θες να είμαστε ξένοι; πως γίνεται να μην σημαίνουν τίποτα αυτά που για κάποιον άλλον σημαίνουν τόσα;<br />
θα σκάσω! προφανώς η λογική λέει πως αλλιώς τα βλέπω και τα έβλεπα εγώ που ένιωθα όπως ένιωθα και αλλιώς εσύ που ένιωθες αλλιώς αλλά και πάλι.. δεν γίνεται να υπάρχει τόση απόσταση, τόση διαφορά..<br />
λίγο λιγότερο από έναν μήνα μου παίρνει τελικά να ξεθυμώσω και να ξεχάσω πως και πόσο με πλήγωσες και πάλι μέσα μου να μείνει αυτό το συναίσθημα που δεν ξέρω πως να ονομάσω, σε έχω ανάγκη, δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω, χρειάζομαι να είσαι στην ζωή μου, δεν είσαι όμως :( </div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-63917493383416291012018-06-01T01:17:00.000+03:002018-06-01T01:17:10.530+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
δεν ξέρω γιατί κάποιες μέρες εξελίσσονται έτσι και κάποιες (γιουβέτσι) αλλιώς, αλλά σήμερα είναι από αυτές που εξελίχθηκαν αλλιώς..<br />
γιατί σε έχω ακόμα ανάγκη;<br />
πέρασε ώρα από την προηγούμενη γραμμή.. χάθηκα λίγο στις σκέψεις μου, άκουσα ένα τραγούδι και σκέφτηκα πως ίσως δεν το έχεις ακούσει ποτέ γιατί μεγαλώσαμε σε διαφορετικές εποχές αλλά κάπως απίθανο να μην το έχεις ακούσει, πάνω κάτω όλοι τα ίδια ακούμε στην εφηβεία μας<br />
μετά σκέφτηκα τι άλλο θα μπορούσα να σου πω τώρα; έχουμε πει τόσα πολλά που δεν υπάρχει κάτι καινούριο, με την έννοια πως ξέρεις ποιος είμαι και ξέρω ποια είσαι<br />
δεν βγάζει νόημα παρά ίσως μόνο για μένα το παραπάνω<br />
θα έπρεπε να σε έχω πετάξει από το μυαλό μου μετά την τελευταία μας συνομιλία αλλά είμαι αδιόρθωτος, δεν υπάρχει σωτηρία για μένα<br />
<br /></div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-69595773296576718682018-05-24T23:49:00.001+03:002018-05-24T23:49:38.065+03:00το παγκάκι 2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
πέρασα το βράδυ από το μπαρ που καθόμουν όταν σου είχα στείλει μήνυμα μια νύχτα που έβρεχε και λίγο αργότερα από το παρκάκι και το παγκάκι που καθήσαμε και μου είπες όλη την ιστορία με το ατύχημά σου, κόλλησα για λίγο και κοίταζα λες και θα έβλεπα εμάς να καθόμαστε εκεί<br />
γύρισα σπίτι και έβαλα ένα τραγούδι του παπακωνσταντίνου που ήξερα πως θα με καταστρέψει.. με κατέστρεψε, το είχα σχεδόν ανάγκη</div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-6707802022132715512018-05-23T01:35:00.003+03:002018-05-23T01:35:51.757+03:00Cobra Kai και French macarons <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ανακάλυψα πρόσφατα ένα νέο μαγειρικό κανάλι στο youtube, νέο για εμένα γιατί υπάρχει χρόνια, απλά δεν γνώριζα την ύπαρξή του, ο παρουσιαστής είναι λίγο ξερόλας, σπαστικός και ανθυποσελέμπριτι στην χώρα του, αυτά που φτιάχνει είναι κάπως βιαστικά και κυρίως με έτοιμα υλικά αλλά για κάποιον λόγο με τραβάει το περιεχόμενο των βίντεο του :P<br />
άσχετο είδα 4 επεισόδια από το Cobra Kai, την συνέχεια του ορίτζιναλ Karate Kid και όλως περιέργως είναι καλό!! αρκετά καλό!! χάρηκα :)<br />
νώθω πολύ κουρασμένος τις τελευταίες μέρες, ίσως φταίει η ζέστη, δεν ξέρω.. αναρωτιέμαι πως θα την παλέψω τώρα που σκέφτομαι να δουλεύω πιο πολλές ώρες..<br />
άσχετο 2 θέλω να προσπαθήσω να φτιάξω macarons<br />
<br /></div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-19267169755969243992018-05-18T23:22:00.000+03:002018-05-18T23:22:07.873+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
έφτιαξα εχθές ένα γλυκό αλλά το δοκίμασα σήμερα γιατί έπρεπε να σταθεί στο ψυγείο, μου άρεσε πάρα πολύ :) χαίρομαι όταν δοκιμάζω να φτιάξω κάτι και πετυχαίνει, έδωσα σε πολύ λαό να δοκιμάσει για να ακούσω τα διθυραμβικά σχόλια τους :P<br />
όταν επέστρεφα το βράδυ από το γυμναστήριο ακολούθησα μία τελείως διαφορετική διαδρομή για να επιστρέψω στο σπίτι, πέρασα από δρόμους που ήξερα που καταλήγουν αλλά ποτέ δεν τους είχα επιλέξει για να φτάσω στο σπίτι, είχα περπατήσει κομμάτια τους στο παρελθόν αλλά όχι έτσι, έβρεχε..<br />
ήρθαν τα μηχανήματα που περίμενα, δεν θυμάμαι άλλη φορά να ήμουν τόσο ενθουσιασμένος με κάποια αγορά μου :P ολοκαίνουρια, τυλιγμένα στις ζελατίνες τους με τα αυτοκόλλητα ακόμα πάνω στα ίνοξ, ανυπομονώ να τα χρησιμοποιήσω, λογικά από δευτέρα!<br />
άσχετο αλλά πολλά ωραία video games έρχονται αυτήν την χρονιά! περιμένω το καλοκαίρι για να παίξω το god of war και τα χριστούγεννα το spiderman, το god of war έχει κυκλοφορήσει αλλά δεν έχω χρόνο τώρα, ενώ το καλοκαίρι που θα κλείσουμε θα έχω.. τα Χριστούγεννα μπορεί να παίξω και το red dead redemption 2, κυκλοφορεί νομίζω τότε..<br />
<br /></div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-2276892188700467022018-05-17T00:09:00.002+03:002018-05-17T00:09:28.307+03:00η βιομηχανική επανάσταση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
την παρασκευή θα έρθουν κάποια μηχανήματα στο μαγαζί, θα μπορώ να κάνω κάποιες από τις αλλαγές που θέλω, κάποια καινούρια πράγματα, έχω μια κάποια αγωνία, ανυπομονησία..<br />
θα βοηθηθούμε πολύ, σχεδόν σαν βιομηχανική επανάσταση το βλέπω :P θέλω να δω τώρα που δεν θα έχω κανένα εμπόδιο θεωρητικά αν η δημιουργικότητα μου και η φαντασία μου θα αποδώσουν καρπούς και αν όλα αυτά που σκεφτόμουν αλλά δεν μπορούσα να κάνω γιατί δεν είχα τον κατάλληλο εξοπλισμό, τώρα που θα τον έχω θα τα κάνω.. ο χρόνος θα δείξει! </div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-8885194591132355962018-05-13T23:13:00.000+03:002018-05-13T23:13:39.583+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
σήμερα μου έδειξες πως δεν υπάρχει πια τίποτα απο τον παλιό εαυτό σου, μου είπες πως δεν υπήρξε ποτέ<br />
πρέπει να σε βγάλω από μέσα μου με κάθε τρόπο, καμιά ψευδαίσθηση δεν θα πρέπει να έχω για να κρατηθώ</div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-48798092690477561822018-05-11T00:05:00.000+03:002018-05-11T00:05:10.633+03:00το ρομαντικό μας τραπέζι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
δεν ξέρω αν όλα είναι βουνό η αν απλά εμένα μου φαίνεται έτσι, αλλά γίνονται συνέχεια αναποδιές στην δουλειά και έχει αρχίσει να με κουράζει η κατάσταση, ο προηγούμενος μήνας και αυτός μέχρι τώρα ήταν γεμάτοι προβλήματα, θέλω απλά να είναι όλα εντάξει, να μην συμβαίναι τίποτα απρόοπτο και όλα να είναι ήσυχα.. ξέρω πως δεν γίνεται αλλά τουλάχιστον ας γίνει σε έναν βαθμό. η σημερινή μέρα με τις βροχές και τα ποτάμια που εμφανίστηκαν μέσα στην πόλη οι διακοπές ρεύματος, έφτασα κοντά στο σημείο να τα παρατήσω και να πω ας κλείσουμε για σήμερα, δεν το έκανα (ευτυχώς)<br />
καθόμουν στο ρομαντικό μας τραπεζάκι την ώρα που έριχνε χαλάζι, έπινα νες (βρήκα την ευκαιρία να ξεφύγω για λίγο από τον φραπέ) και κοιτούσα έξω τον χαλασμό, σκεφτόμουν αν θα καταφέρναμε να ανοίξουμε η όχι και μαζί με αυτά σκεφτόμουν πως ποτέ δεν καθήσαμε μαζί σε εκείνο το τραπέζι.. από την μία ο πραγματικός κόσμος και τα πραγματικά προβλήματα και από την άλλη η φαντασία μου οι ιστορίες μας κα το παρελθόν που μοιάζει συνεχώς να μακραίνει<br />
βρήκα το βράδυ μια παλιά σου φωτογραφία στο κινητό μου όπως έψαχνα μιά άλλη άσχετη με εσένα, την οποία και δεν βρήκα, μου έκανε εντύπωση πως την είχα ξεχάσει, ήσουν με μια φίλη μας, γελούσατε και οι δύο έμοιαζες χαρούμενη, αληθινά, όχι το χαρούμενο της πόζας για φωτογραφία, συνειδητοποίησα ξανά πόσο όμορφη είσαι και πόσο φωτεινά είναι τα μάτια σου κάποιες στιγμές.. σταματάω εδώ! </div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6059578781386175962.post-21073426733094562102018-05-07T23:40:00.001+03:002018-05-07T23:40:53.483+03:00πάντα η βροχή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
πάντα η βροχή με κάνει να σε σκέφτομαι και σήμερα έβρεξε για τα καλά, οπότε σε σκέφτηκα περισσότερο :P<br />
είχα όλη την μέρα μια έντονη επιθυμία να επικοινωνήσουμε, σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να σου πώ.. δεν έστειλα κάτι, δεν υπάρχει κάτι που να μπορέσει να σε φτάσει<br />
ξέρω πως όταν έρθει η στιγμή που δεν θα αντέχω άλλο, θα σου στείλω και ας ξέρω πως δεν θα σε φτάσει<br />
πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να ερωτευτεί ξανά, το μυαλό μου να πιέζει την καρδιά μου να σε ξεχάσει (πολύ κλαψιάρικο ακούστηκε αυτό :P) αλλά δεν δουλεύουν έτσι αυτά τα πράγματα :) <br />
<br /></div>
the commentatorhttp://www.blogger.com/profile/13779813315919813461noreply@blogger.com0