isle of death

υπάρχει ένα αρχείο στον φάκελο word με τα διάφορα κείμενα μου, που ανοίγω εδώ και δυο μέρες, το κρατάω ανοιχτό, θέλω να γράψω αλλά ούτε που το διαβάζω, σχεδόν σαν να το φοβάμαι.. ακόμα το έχω ανοιχτό..
είμαστε κλειστά εδώ και μια βδομάδα περίπου λόγω ιού.. ποιος μπορούσε να σκεφτεί ποτέ κάτι τέτοιο; σουρεαλιστικό.. σχεδόν αδύνατον να το συνειδητοποιήσεις
είδα το castlevania season 3, διάβασα το Vagabond, ένα μάνγκα με την ιστορία του Miyamoto musashi, ξεκίνησα την 5h σαιζόν Better cal Saul και ξαναθυμήθηκα τον παρακάτω πίνακα

σου φτιάχνει την διάθεση.. :P όταν ήμουν μικρότερος, και το ίντερνετ δεν ήταν όπως τώρα και οι πληροφορίες ήταν περιορισμένες (τουλάχιστον στον τρόπο με τον οποίο μπορούσες να τις βρεις) όταν είχα δει αυτόν τον πίνακα, χωρίς να ξέρω ποιος τον ζωγράφισε, χωρίς να ξέρω τι απεικονίζει, πίστεψα πως έδειχνε κάτι αληθινό, υπήρχε μια εποχή που ο μύθος μπορούσε να μείνει μύθος και μου λείπει που την έχω ξεπεράσει

μαγείρεψα, έπαιξα playstation αλλά έχω βαρεθεί, θέλω να επιστρέψω στην δουλειά..

creep

ήρθε μία κοπέλα σήμερα στο μαγαζί και σου έμοιαζε, τα φωτεινά σου μάτια.. την κοιτούσα, σαν να κοιτούσα εσένα και σχεδόν μου έκανε εντύπωση πως δεν ήσουν εσύ, το παθαίνω κάποιες φορές, δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλους, να αποδίδω ιδιότητες σε ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή μέσα μου για κάποιο λόγω τους έχω συνδέσει με κάποιους άλλους, γιατί βρήκα πως κάτι έχουν κοινό για εμένα
δεν ήμουν creepy, τουλάχιστον έτσι πιστεύω :P
σήμερα τελείωσα σχετικά νωρίς και ήθελα να κατέβω προς Αριστοτέλους να πάρω ένα βιβλίο κόμικ αλλά όταν ήρθε η ώρα να φύγω από την δουλειά, τελικά επέλεξα να πάω στο σπίτι, έπεισα τον εαυτό μου οτι δεν θα είχα αρκετή ώρα μέχρι να κλείσουν τα μαγαζιά, να πάω.. να ψάξω με την ησυχία μου..

Η Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας

έχω προσπαθήσει τις τελευταίες μέρες να διαβάσω κάποιο βιβλίο αλλά δεν τα κατάφερα, έκανα αρκετές επισκέψεις στην βιβλιοθήκη μου, έπιασα κάποια, τα ξεφύλλισα διάβασα μερικές προτάσεις, μερικές λέξεις, σελίδες ίσως (το περισσότερο) και τα άφησα στην άκρη, για κάποιον λόγο δεν μπορώ..
μέχρι και βιβλία μαγειρικής ξεφύλισσα..  σε ένα του Έκο έπεσα πάνω σε ένα απόσπασμα για τον Hugo Pratt και τον Κόρτο Μαλτέζε, έλεγε για το ballad of the salt sea και τα βιβλία που διαβάζουν οι ήρωες της, είχα δει την μπαλάντα στο youtube πριν κανένα χρόνο, δεν θυμόμουν τπτ από αυτά που ανέφερε και σκέφτηκα να διαβάσω το κόμικ , το βρήκα online και το διάβασα, αν δεν ήξερα τι ψάχνω πάλι δεν θα έβλεπα τις αναφορές στα βιβλία, γιατί είναι φευγαλέες και ο Έκο τις παρουσιάζει σημαντικότερες από όσο ίσως ήταν στην πραγματικότητα, αν και όντως ο Πρατ σε κάποια σημεία στα σχέδια του δίνει προσοχή ώστε να ξέρουμε πιο βιβλίο διαβάζει ο ήρωας του..
μου άρεσε ένα σημείο που ο Κάιν ξυπνά και βλέπει μπροστά του τον Ιθαγενή που τον έσωσε και τον φωνάζει Παρασκευά, εκείνος του λέει πως δεν τον λένε Παρασκευά και πως ο Κάιν σίγουρα δεν είναι ο Ροβινσώνας Κρούσος.. το όνομα του είναι Ταραό
δεν μου αρέσει η θάλασσα, να πηγαίνω στην θάλασσα, να κολυμπάω και όλα αυτά.. όλο και πιο έντονα όμως τις τελευταίες μέρες νιώθω την επιθυμία να χαθώ σε ένα νησί, σαν τα κύματα να μπορούν να σβήσουν από πάνω μου όσα θέλω να σβηστούν, περίεργο.. 

διάφορα τυχαία

όταν προσπαθούσα να καταλάβω αν νιώθεις τίποτα για μένα έβλεπα κάτι βιντεάκια στο youtube :P για να με βοηθήσουν με τις απορίες μου, δεν μπορώ να θυμηθώ να έχω κάνει ποτέ κάτι πιο χαζό :P
βλέπω διάφορα βιντεοκλιπ στο youtube και όταν ακούω κάποια τραγούδια νεότερα από την κοινή εποχή μας με ενοχλεί κάπως.. μουσική χωρίς εσένα, μουσική μετά από εσένα
έβλεπα θάλασσες και ακτές στα βίντεοκλιπ, τροπικούς παραδείσους  και σκεφτόμουν αν θα ήμουν διαφορετικός εκεί, αν θα μπορούσα να νιώσω καλύτερα μόνο και μόνο επειδή θα ήμουν μακρυά.. κατέληξα (όπως πολλοί πριν από μένα) πως όχι..
σε λίγο θα κλέισουμε.. και θα έχω χρόνο για ξεκούραση

πέρασε μάλλον ο καιρός και άρχισα πάλι να νιώθω την απουσία σου έντονα, τα πράγματα έχουν αλλάξει και δεν νιώθω όπως ένιωθα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μου λείπει αυτό που είχαμε..
υπάρχει μια εικόνα που επανέρχεται στο μυαλό μου, δεν ξέρω αν την έχω περιγράψει ποτέ εδώ, σε εσένα πάντως δεν το είχα αναφέρει
ήτανε ένα απόγευμα του χειμώνα, σκοτείνιαζε νωρίς.. και είχες περάσει από το μαγαζί για βόλτα, έφυγες πριν το κλείσιμο και όπως έβγαινες από την πόρτα κούμπωσες το μπουφάν σου και ανέβασες την κουκούλα σου και ήσουν κάπως πολύ γλυκιά, είχα σκεφτεί τότε, τι ωραία που θα ήταν αν μια νύχτα φεύγαμε μαζί και κάναμε αυτήν την διαδρομή παρέα, έγινε.. και ελπίζω να είχα αναγνωρίσει τότε πως έγινε, πως η μαγική στιγμή μου συνέβη :)
ετοιμάζω κάτι καινούριο και θα ήθελα να είσαι εδώ για να μοιραστώ όλη την πορεία μαζί σου, όπως και στο παρελθόν, να κάνουμε σχέδια και να σου λέω τις ελπίδες και τους φόβους μου, δεν θα σαι.. και θα δεις μόνο το αποτέλεσμα

κάθε φορά που αρχίζει να κάνει ζέστη. κάτι με πιάνει και βλέπω video στο youtube με χιόνια παγετώνες κτλπ.. είδα τρέιλερ για μια σειρά τρόμου που ονομάζεται Terror και έχει σχέση με το northwest passage και μια αποστολή δύο αγγλικών πλοίων που εξαφανίστηκε εκεί.. ίσως το δώ.. 

πότε έβαλαν παγκάκια στην παραλία;

υπάρχουν κάποια μέρη που πάντα με κάνουν να σε σκέφτομαι, σήμερα πήγα σε ένα από αυτά να περπατήσω, ένιωθα την ανάγκη να βουτηχτώ στο συναίσθημα, στην θλίψη της απουσίας σου. περπατούσα και ήθελα να ήσουν εκεί, να περπατάς κοντά μου και να μιλάμε..
έβγαλα μια φωτογραφία με σκοπό να την ανεβάσω, μήπως και την έβλεπες. έβγαλα, δεν την ανέβασα.
είσαι εκεί.. μακρινή και φωτεινή και εγώ είμαι εδώ σκοτεινός και ελλιπής
χάθηκα για λίγο σε κάτι παλιά ποστ