ήμουνα στο λεωφορείο, στην διαδρομή για την δουλειά και όλα ήτανε τόσο μουντά γκρίζα και μελαγχολικά, ο καιρός, η σιωπή, τα πρόσωπα των συνεπιβατών.. λες και όλοι μαζί συμμετείχαμε στην ίδια θλίψη, ήτανε πολύ περίεργο το συναίσθημα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Σε τέτοιες περιπτώσεις μου αρέσει να χαζεύω τον κόσμο και να αναρωτιέμαι γιατί να είναι έτσι; Τί να σκέφτεται άραγε ο καθένας;
ΑπάντησηΔιαγραφή