Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

συνάντησα για λίγο το παλιό μου αφεντικό και ένιωσα να γλιστράω ψυχολογικά προς τα πίσω, σε εκείνη την εποχή που ήμουν εξαρτημένος από αυτόν οικονομικά και έπρεπε να δέχομαι τις πιέσεις και τις παραξενιές του (για να το θέσω ευγενικά) γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς
σήμερα μπορούσα να κάνω αλλιώς αλλά και πάλι δεν το κατάφερα τελείως.. συνήθεια; απογοητεύτηκα κάπως από τον εαυτό μου, αλλά δεν γουστάρω τις συγκρούσεις.. μαλακία

4 σχόλια:

  1. αχ δεν ξέρεις πόσο σε καταλαβαίνω!
    εγώ το παλιό μου αφεντικό το βλέπω συχνά, γιατί ήμασταν κατά κάποιο τρόπο φίλες (κι αυτό είναι μεγάλο λάθος κι είναι ο λόγος που η συνεργασία δεν πήγε καθόλου καλά.δε γίνεται να σου ζητάνε φιλικές χάρες που αν τις αρνηθείς θα χεις επαγγελματικές συνέπειες).

    πάντως μετά από καιρό,κι ενώ την έβλεπα συχνα, έκατσα και της είπα όλα τα λάθη που χει κάνει και πόσο άσχημα το χειρίστηκε και ήταν ΤΕΛΕΙΟ!

    αλλά μην απογοητεύεσαι,παίρνει καιρό :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αυτό που με τρελένει σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η σκέψη πως αυτά τα άτομα δεν θα νιώσουν ποτέ και δεν θα καταλάβουν πως η συμπεριφορά τους ήταν λάθος, και θα συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο.. μπορεί όχι σε εμάς αλλά σε κάποιους άλλους..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. χμμμ δε θέλω να το πιστεύω αυτό,γιατί είμαι γενικά άνθρωπος νομίζει πως κάτι τέτοιες μικρές λεπτομέρειες τελικά κάνουν διαφορά στον κόσμο. for what it's worth, δουλεύει μια φίλη μου εκεί τώρα κι η τύπισσα έγινε όντως καλύτερο αφεντικό :)

    έχω faith in humanity, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή