Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

στο προηγούμενο ποστ έγραφα πως έσβησα την φωνή σου μαζί με τις άλλες.. στην συνέχεια της βραδιάς περπατήσαμε για λίγο μαζί μέχρι να χωρίσουν οι δρόμοι μας μετά την δουλειά, και ήσουνα αλλιώς και ήμουνα αλλιώς.. μερικές φορές νιώθω σαν να έχουν ειπωθεί πράγματα που δεν έχουν ειπωθεί, με ενοχλεί που δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω ποιος είναι ο πραγματικός εαυτός σου, ποια είναι η αληθινή εσύ
αναρωτιέμαι αν κάνεις παρόμοιες σκέψεις η αν είμαι για σένα ανοιχτό βιβλίο, δεν μιλάμε τις τελευταίες μέρες και η απόσταση από την προηγούμενη φορά που βρεθήκαμε σαν να έχει μεγαλώσει πολύ.. από την μια μου λείπεις και από την άλλη βρίσκω μια ανακούφιση στην απουσία σου
προσπαθώ να βρώ υποκατάστατα.. τίποτα όμως δεν μπορεί να μου προσφέρει αυτό που μου προσφέρεις εσύ, περίεργο το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από την στιγμή που σε γνώρισα για πρώτη φορά

9 σχόλια:

  1. γι αυτό το λαβ στόρυ έχω αγωνία και απορίες!

    εύχομαι καλές εξελίξεις!

    όλα αυτά τα χρόνια για το ίδιο άτομο γράφεις; αν θες απαντάς φυσικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειά! ρομάντζο σε συνέχειες.. :P γιατί να μην απαντήσω; όχι δεν γράφω για το ίδιο άτομο :) αυτά που γράφω τώρα μας προέκυψαν αυτόν τον χρόνο.. δεν ξέρω αν μπορούν να υπάρξουν καλές εξελίξεις δυστυχώς σε αυτήν την ιστορία και δεν είναι η απαισιοδοξία η ο φόβος μου που με κάνει να το λέω αυτό.. τα πράγματα είναι εξαιρετικά περίπλοκα :(

      Διαγραφή
  2. χαίρομαι που δε γράφεις για το ίδιο άτομο, θα ήταν περίεργο αυτό. Καλά δεν έχω διαβάσει προφανώς όλα σου τα κείμενα, αλλά όσο να πεις το να γράφεις 7 χρόνια για ένα άτομο που δεν είσαι μαζί, το λες και προβληματικό :Ρ

    Εγώ ρε γαμώτο προς απαισιοδοξία κλίνω τελευταία. Βέβαια δεν ξέρω αν είναι απαισιοδοξία ή απλά έλλειψη ανόητης αισιοδοξίας. Θα δείξει :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. θα μπορούσε να είναι και ρομαντικό, μόνο για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα θα μπορούσες να γράφεις για τόσα χρόνια..
      η ανόητη αισιοδοξία είναι μια αρετή που πάντα ζήλευα :P σίγουρα κάνει την ζωή πιο εύκολη! βέβαια και και η απαισιοδοξία έχει τα καλά της, δες αυτό το βιντεάκι δεν είναι απόλυτα σχετικό αλλά μια σύνδεση υπάρχει :) https://www.youtube.com/watch?v=wQTbkEeCTeM

      Διαγραφή
    2. τέλειο το βιντεάκι!

      χμμμ δεν μπορώ να βρω ρομαντισμό στην αυτοκαταστροφή, γιατί περί αυτοκαταστροφής θα επρόκειτο αν σε βασάνιζε επί χρόνια ανεκπλήρωτος έρωτας. Το αποδέχεσαι και συνεχίζεις, χυλόπιτα όλοι έχουμε φάει. Όποιος δεν το ξεπερνάει δεν είναι ρομαντικός —δεν ξέρω τι είναι, κάτι κακό πάντως :Ρ Κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα.

      Διαγραφή
    3. όσο για την ανόητη αισιοδοξία κάνει τη ζωή πιο εύκολη μέχρι ένα σημείο. Το σημείο που νιώθεις περισσότερο ανόητος από αισιόδοξος και αρχίζεις πλέον να σκέφτεσαι πως δεν είναι και πολλές οι πιθανότητες να πάνε όλα καλά (όπως συμβαίνει και με του λόγου μου).

      Διαγραφή
    4. ακόμα και αν δεν πάνε όλα καλά, όπως λέει και το βιντεάκι έχεις to sweet nugget of love στα χέρια σου, άσε που είσαι και σαν walking poem :P

      Διαγραφή
    5. χεχεχε! μπα δεν έχω sweet nugget of love, τίποτα δεν έχω. Τίποτα ρομαντικό δηλαδή, γιατί έχω καταπληκτικούς φίλους :) περιμένω μία συγκίνηση, αλλά καλό είναι κι αυτό, η λαχτάρα και η προσμονή ειναι καλά πράγματα (αν δεν παρα αργήσουν αυτά που λαχταράς και προσμένεις δηλαδή).

      Για το walking poem δε θα διαφωνήσω, λέω να πω πως ναι καλέ είμαι :Ρ

      Διαγραφή