μόνο μπροστά στην απώλεια, στην σκέψη πως θα χαθεί αυτό που έχουμε
επέστρεφα
έφυγα από μια καινούρια στάση και πέρασα από νέους δρόμους, τελικά τα πράγματα αλλάζουν
είδα μία μπλούζα που θα ήτανε ωραίο δώρο για Εκείνη
καθόμουν δίπλα στο παράθυρο και φυσούσε, σκέφτηκα το φθινόπωρο και τον χειμώνα που θα έρθουν, τις νύχτες που θα ακούω την βροχή
θα είμαστε μαζί;
μαλώσαμε, θα τα ξαναβρούμε
αλλά το διάστημα που ήμασταν μακρυά ήτανε σαν μια ματιά στο μέλλον που θα είμαστε χώρια
ένοιωσα πόσο μίζερη και άδεια θα είναι η ζωή μου
μια υπενθύμιση μάλλον
η διαδρομή που κάνω με το λεωφορείο τα βράδια που επιστρέφω από την δουλειά, είναι ο προσωπικός χρόνος που μου λείπει, ο χρόνος που είχα με τον εαυτό μου παλιότερα που περίμενα στην Στάση
ανάμεσα σε όλους τους επιβάτες τον καθένα με τα προβλήματα του υπάρχω και εγώ, απόμακρος να νιώθω πως είμαι από αλλού
πως όλοι ζούνε τέλειες ζωές
ξέρω πως δεν είναι έτσι
τέσπα..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μόνο όταν χάσεις κάτι,καταλαβαίνεις πόσο πολύτιμο ήταν και πόσο πολύ το θέλεις πίσω.Και μόνο η απομάκρυνσή σου από το επιθυμητό,είναι ενα βάσανο.Μα πόσο σε καταλαβαίνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αλλαγές σε πράγματα που τα κάνουμε σε καθημερινή βάση,είναι μια καλή στιγμή για αναπροσδιορισμό των καταστάσεων και των γεγονότων που μας συμβαίνουν.
Κι εγώ ανυπομονώ να έρθουν τα κρυα και οι βροχές,να χανόμαστε κάτω από τα παπλώματα και να ακούμε τον αέρα να λυσσά και τη βροχή να πέφτει με αναμμενα κεράκια για το μόνο μας φως.Μα τι ωραίες στιγμές!
Μακάρι να μη μαλώσετε ποτέ ξανά!!!Πάντα μαζί και αγαπημένοι!
Αγαπητέ σε χάσαμε... Ανησυχώ! Εύχομαι όλα να πηγαίνουν καλά..
ΑπάντησηΔιαγραφήγεια σου Κέβιν! δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας, απλά οι καταστάσεις με κρατάνε κάπως μακρυά, μου την σπάει γιατί σε κάποιο ποστ στις αρχές του μπλογκ έλεγα πως δεν θα το άφηνα να φτάσει σε τέτοιο σημείο.. και να που το άφησα
ΑπάντησηΔιαγραφή