12

τα πράγματα μοιάζουν να συνδέονται το ένα με το άλλο, μοιάζουν..
γύριζα σήμερα από την δουλειά, ήταν μια πολύ περίεργη διαδρομή με το λεωφορείο, όχι μόνο γιατί ήταν η εσωτερική μου κατάσταση κάπως αλλά και αντικειμενικά
το λεωφορείο είχε κάποιο πρόβλημα με τα φώτα του, τουλάχιστον στο πίσω μέρος και ήτανε σκοτεινά, το μόνο φως έμπαινε από τις λάμπες των δρόμων, ήτανε σχεδόν άδειο και είχε φυσικά ησυχία, άκουγα την μηχανή και τους ήχους από τον δρόμο
μου έκανε πραγματικά εντύπωση το πόσο άδειο ήτανε, λες και ήμουνα μόνος μου σε ένα άδειο λεωφορείο που διέσχιζε μια άδεια πόλη, πήγαινα κάπου αλλά η άισθηση που είχα ήταν πως δεν πήγαινα κάπου καλά..
καθόμουν σε μια θέση δίπλα στην πίσω έξοδο και αυτό που έβλεπα μπροστά μου ήταν το πίσω παράθυρο, συνειδητοποίησα εκείνη την στιγμή πως ο τρόπος με τον οποίο ήμουν καθισμένος με έκανε να βλέπω τα πράγματα να απομακρύνονται
ενώ αν ήμουν καθισμένος σε κάποια θέση που θα κοιτούσε προς τα μπροστά θα έβλεπα τα πράγματα να με προσεγγίζουν ή εγώ αυτά
ναι είναι αυτονόητο και χωρίς νόημα αλλά με έκανε να σκεφτώ την ζωή, αν κοιτάς προς τα πίσω, στο παρελθόν βλέπεις τα πράγματα να χάνονται ενώ αν κοιτάς προς τα μπρος τα βλέπεις να πλησιάζουν
η σημερινή βόλτα μου θύμισε και το τραγούδι του Παπακωνσταντίνου, χαμένες αγάπες, γιατί και εκείνος κάνει μια βόλτα με το 12 στην Θεσσαλονίκη, μόνο που η διαδρομή που δείχνει στο βίντεοκλιπ είναι διαφορετική από αυτήν που ακολουθεί το 12 τώρα
αναρωτιέμαι αν η διαδρομή του βίντεο είναι μια διαδρομή που έκανε το 12 κάποτε η απλά την άλλαξαν για να περιλαμβάνει γνωστά σημεία της πόλης
τα πράγματα είναι σκοτεινά..