Σκέφτηκε λοιπόν ότι θα μποτούσε να φτιάξει μια ιστορία, της οποίας οπωσδήποτε δε θα ήταν ο πρωταγωνιστής, αφού δε θα διαδραματιζόταν σ'αυτόν τον κόσμο , αλλά σε μια Χώρα Μυθιστορημάτων, κι εκείνα τα γεγονότα θα εξελίσσονταν παράλληλα με τα γεγονότα του κόσμου όπου ζούσε, χωρίς ποτέ οι δυο σειρές περιπετειών να μπορούν να συναντηθούν και να αλληλοεπικαλυφθούν.
Τι είχε να κερδίσει ο Ρομπέρτο; Πολλά. Αποφασίζοντας να επινοήσει την ιστορία ενός άλλου κόσμου που υπήρχε μόνο στη σκέψη του, γινόταν αφέντης εκείνου του κόσμου και όριζε τα γεγονότα που θα συνέβαιναν έτσι ώστε να μην ξεπερνούν την αντοχή του. Από την άλλη μεριά, ως αναγνώστης του μυθιστορήματος που συνέγραφε, θα μπορούσε να συμμετέχει στα σκιρτήματα της καρδιάς των ηρώων του: έτσι δε συμβαίνει και στους αναγνώστες των μυθιστορημάτων; που μπορούν να αγαπούν τη Θίσβη χωρίς ζήλια, έχοντας γι'αντιπρόσωπό τους τον Πύραμο, και να υποφέρουν για την Αστρέα μέσω του Κελαδόνα;
Το ν'αγαπάς στη Χώρα των Μυθιστορημάτων σημαίνει να μη νιώθεις καμιά ζήλια: εκεί, αυτό που δε μας ανήκει είναι κατά κάποιον τρόπο δικό μας, και αυτό που στον κόσμο τούτο ήταν δικό μας και μας αφαιρέθηκε, εκεί δεν υπάρχει-έστω κι αν τούτο που υπάρχει εκεί μοιάζει με αυτό που δεν έχουμε ή που χάσαμε εδώ...
Να λοιπόν που ο Ρομπέρτο έπρεπε να γράψει(η να σκεφτεί) το μυθιστόρημα του Φεράντε και των ερώτων του με τη Λίλια, γιατί μόνο χτίζοντας ένα μυθιστορηματικό κόσμο θα λησμονούσε τον πόνο που του προκαλούσε η ζήλια στον πραγματικό κόσμο.
Επιπλέον, σκεφτόταν ο Ρομπέρτο, για να καταλάβω τι μου συνέβη και πως έπεσα στη παγίδα που μου έστησε ο Μαζαρέν, πρέπει να αναπλάσω την Ιστορία εκείνων των γεγονότων, βρίσκοντας τις αιτίες και τα μυστικά κίνητρά τους. Μα υπάρχει τίποτα πιο αβέβαιο από τις Ιστορίες που διαβάζουμε, αφού όταν δύο συγγραφείς μας μιλούν για την ίδια μάχη, είναι τόσες οι διαφορές που ανακύπτουν, ωστέ σχεδόν νομίζουμε ότι πρόκειται για δύο διαφορετικές μάχες; Και αντιθέτως υπάρχει τίποτα πιο βέβαιο από το Μυθιστόρημα, όπου στο τέλος κάθε Αίνιγμα βρίσκει τη λύση του σύμφωνα με τους νόμους της Αληθοφάνειας; Το Μυθιστόρημα αφηγείται πράγματα που ίσως δεν συνέβησαν στ' αλήθεια, μα κάλλιστα θα μπορούσαν να συμβούν. Το να αφηγούμαι τις συμφορές μου με τη μορφή Μυθιστορήματος, σημαίνει ότι υπάρχει τουλάχιστον ένας τρόπος να ξεμπλέξω αυτόν τον κυκεώνα, κι επομένως δεν είμαι θύμα ενός εφιάλτη. Μια ιδέα επίβουλα αντιθετική με την πρώτη, αφού έτσι η πλασματική ιστορία θα αλληλοεπικαλυπτόταν με την πραγματική.
Και τέλος, συλλογιζόταν ο Ρομπέρτο, η δική μου ιστορία είναι η ιστορία ενός έρωτα για μια γυναίκα: μόνο το Μυθιστόρημα, και όχι βέβαια η Ιστορία, ασχολείται με τα ζητήματα του Έρωτα και μόνο το Μυθιστόρημα (κι ουδέποτε η Ιστορία) προσπαθεί να εξηγήσει τι σκέφτονται και νιώθουν αυτές οι κόρες της Εύας που, από την εποχή του Επίγειου Παραδείσου ως την κόλαση των Αυλών της εποχής μας, επηρέασαν τόσο την ιστορία του είδους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου