απόψε συνάντησα την αγαπημένη φίλη μου, σήμερα που ήταν προγραμματισμένο δεν κινδύνεψα από καμία συγκοπή ή κάτι παρόμοιο, συνειδητοποίησα πόσο μου έχει λείψει η επαφή μαζί της, το να είμαστε κοντά στον ίδιο χώρο και όχι δυο φωνές που μιλάνε στο τηλέφωνο. αύριο φεύγει και θα κάνω να την δω πάλι για μήνες.. το κακό είναι οτι μου φαίνεται φυσιολογικό, φυσιολογικό το να μην την βλέπω, είναι κακό το πόσο σε αλλάζει η συνήθεια.
τώρα θα νιώθω ακόμα πιο μόνος γιατί για λίγη ώρα δεν ήμουν.
όλα είναι σκοτεινά εδώ μέσα εκτός από το φως της οθόνης και ένα λαμπάκι από τον φορτιστή που προβάλει ένα μπλε δαχτυλίδι στο ταβάνι
πραγματικά λυπάμαι
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Σε κάνει να αναρωτηθείς αν η συνάντηση άξιζε τον πόνο του αποχωρισμού...
ΑπάντησηΔιαγραφήfgoa3, δεν υπάρχει αυτό το ερώτημα.. άξιζε όσο τίποτα..
ΑπάντησηΔιαγραφή