η δεύτερη μου ιδέα

η δεύτερη μου ιδέα, που μου ήρθε σχεδόν ταυτόχρονα με αυτή σχετικά με το βέλος του χρόνου, είναι απλά μερικές εικόνες, μία κούπα καφέ, ένας τοίχος που πάνω του ακουμπάει η καρέκλα του ήρωα, η αυλή μπροστά του, φθινόπωρο ή χειμώνας, τα δέντρα και τα φύλλα τους, χαρτιά γραπτά και σκέψεις
το πως δεν μπορείς να έχεις προσωπικό χρόνο όταν βρίσκεσαι σε ένα σπίτι με πολύ κόσμο
μία σημείωση που χρόνια μετά σε κάνει να γράψεις μια άλλη σημείωση, κάπως έτσι τεσπα
δεν μπορεί να βγει τίποτα από τα παραπάνω, το πολύ μια παράγραφος σε κάτι μεγαλύτερο που το θέμα του είναι ακόμα άγνωστο

χθες την νύχτα επιστρέφαμε από κάπου και ήταν και Εκείνη, και όπως περπατάμε βλέπουμε μια από εκείνες της μηχανές που βάζεις 50 λεπτά και ακουμπάς τις παλάμες σου και σου λέει πόσο ερωτευμένος είσαι και κάτι τέτοια.. (γελοίο, γελοίο, γελοίο, άι νόου..)
και μου λέει βάλε τα χέρια σου, εγώ άρχισα τις ιστορίες μου για το πως όλα αυτά είναι παιδικά.. πως δεν είμαστε 15 και κάτι τέτοια, πως αποκλείεται να πιστεύει κανείς σε όλα αυτά..
και μου λέει βάλτα πληζ για μένα και τα έβαλα και το μηχάνημα έδειξε πως είμαι full ερωτευμένος, το αποτέλεσμα συνέπεσε με την πραγματικότητα, φυσικά και δεν άλλαξα γνώμη για αυτά απλά η όλη σκηνή μου φάνηκε κάπως, το ότι Αυτή ήθελε να κάνω αυτό το τεστ



ok η μηχανή που έβαλα τα χέρια μου εγώ εχθές δεν ήτανε αυτή αλλά είναι ότι πιο κοντινό μπόρεσα να βρω στο δίκτυο