Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας αναγνώστης

στο βιβλίο του Ίταλο Καλβίνο, Αν μία νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης, αναφέρεται μια ιδανική στάση για τον αναγνώστη, και με το στάση εννοώ πως κάθεται κανείς όταν διαβάζει, καθώς άλλαξα θέση στο λαπτοπ για να γράψω την ανάρτηση αυτή το θυμήθηκα, δεν θα περιγράψω αυτά που λέει ο Καλβίνο γιατί δεν τα θυμάμαι :Ρ αλλά θα περιγράψω την δική μου στάση όταν γράφω.

λοιπόν.. την περισσότερη ώρα έχω το λαπτοπ πάνω σε ένα σκαμπό, μικρό και άσπρο.. που το έχω δίπλα ακριβώς από το κρεβάτι μου (από μέσα ακούστηκε ο ήχος της εκπομπής της Φλέσσα, μάλλον τέλειωσε *) εκεί το έχω όταν κάθομαι και βλέπω ταινίες, η διαβάζω διάφορα.. όταν αποφασίζω πως ήρθε η ώρα να γράψω, σηκώνομαι, στερεώνω τα μαξιλάρια μου στον τοίχο, κάθομαι στην μέση του κρεβατιού μου, τα πόδια μου στηρίζονται στο σκαμπό που πριν ακουμπούσα το λαπτοπ, και αυτό το έχω πάνω στα πόδια μου (σαν να κρύβεται κάποιο νόημα εδώ.. ο τρόπος που στηρίζονται τα πράγματα, ίσως και όχι:Ρ) anw.. έχω καταλήξει πως αυτή είναι η πιο βολική στάση.. και επίσης έτσι μπορώ να βαράω το πίσω μέρος του κεφαλιού μου στον τοίχο αν το θελήσω.. το ερώτημα είναι, εσείς που γράφετε; και υπάρχει τίποτα ιδιαίτερο σε αυτό;

*συνεχίζω εδώ αυτό που μου ήρθε για την Φλέσσα αλλά δεν μπορούσα να το γράψω στην παρένθεση πιο πάνω γιατί ο χρόνος που θα έπαιρνε για να το διαβάσει κανείς θα τον έκανε να ξεχάσει αυτά που υπήρχαν έξω από την παρένθεση.. (πως επηρεάζει η απόσταση την ανάγνωση.. και η σημασία του χρόνου*)

λοιπόν.. ήμουν στο Νησί και δούλευα στο ξενοδοχείο.. πρέπει να ήταν γύρω στις 2 και μάλλον Παρασκευή η Σάββατο γιατί έδειχνε Φλέσσα και παρακολουθούσα.. δεν θυμάμαι ποιον είχε ή τι έλεγαν, αλλά ήρθε ένας μουσικός όταν τέλειωσε το πρόγραμμα του στο εστιατόριο και κάθησε για λίγο και έβλεπε μαζί μου, και μου λέει μου αρέσει πολύ αυτή.. (σκέφτομαι η εκπομπή; η δημοσιογράφος;) και συμπληρώνει πολύ ωραία γυναίκα..

τώρα θυμήθηκα τα βιντεάκια του Θέμου που την δείχνουν να "φλερτάρει" με τους καλεσμένους της:Ρ anw...

*όχι εντελώς σχετικό με το θέμα της παρένθεσης αλλά το σκέφτηκα καθώς έγραφα εκείνα..

όταν διαβάζεις ένα βιβλίο και το κρατάς στα χέρια σου, μπορείς να αντιληφθείς τις σελίδες που σου απομένουν και το αν το τέλος είναι κοντά.. όταν σου μένουν πια μόνο 20-30 σελίδες αρχίζεις και αναρωτιέσαι, τι θα γίνει σε αυτές τις 30 σελίδες; πως θα τελειώσουν όλα αυτά; ή είναι δυνατόν;; ακόμα τόσες σελίδες τί άλλο πια μπορεί να ειπωθεί;

φανταστείτε αν για κάποιον λόγο δεν υπήρχε αυτό και το βιβλίο που διαβάζαμε μπορεί να τέλειωνε και στην επόμενη σελίδα!! καμία προειδοποίηση, τι ανασφάλεια; και αντιθέτως τι καθυσηχασμός.. έχω ακόμα αμέτρητες σελίδες να διαβάσω:)) ή δυστυχώς τελειώνει.. :(

όπως και να έχει προετοιμαζόμαστε για το τέλος, ακόμα και αν οι λέξεις δεν το λένε, μετράμε τις σελίδες που απομένουν

μπουμ μπουμ μπουμ, μεγαλειώδης πρωτότυπη σκέψη.. :) πως θα ήταν η ζωή μας αν γνωρίζαμε πόσες σελίδες απομένουν για το τέλος της, πόσο διαφορετική..