η κοπέλα με τα όμορφα μάτια
ένα πρωινό που ήταν η συνέχεια μιας νύχτας που δεν τέλειωσε ποτέ
δίπλα στην καμάρα.. τα λεωφορεία έκαναν τα πρώτα τους δρομολόγια και εγώ σκεφτόμουν πόσο αυτό που ζούμε μοιάζει με ταινία
δεν το καταλάβαινες αλλά έμοιαζε
χωριστήκαμε σαν να ήταν η τελευταία φορά που θα μιλούσαμε ο ένας στον άλλον
αλλά το ίδιο απόγευμα βρεθήκαμε και το πρωινό έμοιαζε με μια ανάμνηση τόσο μακρινή σαν να ήταν ξένη
ένας χρόνος και το θυμάμαι σαν να ήταν χθες
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
my favorite post..
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρομαι πολύ που έχω comment σε αυτό το ποστ :) γιατί το έγραψα και μετά λέω fuck δεν άγγιξε κανέναν; ενω εμένα μου είχε αρέσει..
ΑπάντησηΔιαγραφή