λες και ξημέρωσε ποτέ..

πως τα τραγούδια σε κάνουν να επισκέπτεσαι το παρελθόν.. τριγυρνούσα γύρω από το La Valse d'Amelie και απέφευγα να το ακούσω, ένοιωθα πως το ήξερα, πως το θυμόνουν καλά και δεν χρειαζόταν να το ακούσω ξανά, αλλά το έβαλα και από τις πρώτες νότες ταξίδεψα πίσω.. με συγκίνησε, η συνειδητοποίηση της απόστασης; η ανάμνηση του παλιού συναισθήματος; αυτά και κάτι άλλο; δεν ξέρω.. τις τελευταίες μέρες νοιώθω να μαζεύονται πολλά μέσα μου, και δεν μου βγαίνει να μιλήσω σε κανέναν τα πράγματα μοιάζουν να μην μπορούν να αλλάξουν, μια συνεχής απογοήτευση.. θα ακούσω το "στο Ντορέ" του Παπακωνσταντίνου και θα πάω για ύπνο.. πολύ μελαγχολικό τραγούδι αλλά μαγευτικό, ένας τόπος που θα θελα να ζούσα ή ίσως και να ζω θα 'θελα να σ'αγγίξω ξανά τα μακρυά σου μαλλιά να μυρίσω.. μόνο που δεν έχεις μακρυά μαλλιά.. δεν μου βγαίνει να μιλήσω σε κανέναν γιατί το θέμα πια αγγίζει τα όρια του γελοίου αλλά εγώ.. μια ακόμα νύχτα