Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

Στο Όνομα του Ρόδου ο Γουλιέλμος προσπαθεί μαζί με τον Άντσο να χαρτογραφήσει το Οικοδόμημα και την βιβλιοθήκη του χωρίς να έχει πρόσβαση σε αυτό, με την λογική και την εξωτερική παρατήρηση να μπορέσει να δει το άγνωστο που κρύβουν οι τοίχοι του και έναν τρόπο να κινηθεί μέσα σε αυτό χωρίς να χαθεί

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

το λαμπρότερο αστέρι του νυχτερινού ουρανού

εχθές πέρασες από την δουλειά και επειδή τέλειωσα νωρίς πήγαμε βόλτα, δεν σε περίμενα και ήταν πολύ ευχάριστο έτσι που σε είδα ξαφνικά :) κατεβήκαμε στην παραλία και έβγαλα μερικές πολύ όμορφες φωτογραφίες, όμορφες όχι γιατί έκανα κάτι ιδιαίτερο απλά επειδή ήταν όμορφος ο ορίζοντας, ο νυχτερινός ουρανός και η θάλασσα
λίγο πριν φτάσουμε στην παραλία συνειδητοποίησα πως σαν να βιαζόμουν (λες και έπρεπε να φτάσουμε κάπου) και περπατούσα σχεδόν μηχανικά, και σου ζήτησα να προχωρήσουμε λίγο πιο σιγά για να απολαύσουμε περισσότερο την διαδρομή, περπατήσαμε μέχρι τον λευκό πύργο περίπου και μετά ανεβήκαμε προς τα πάνω πήγαμε σε ένα καινούριο σχετικά μαγαζί για να δοκιμάσουμε το φαγητό, ήταν ωραία, δεν είχαμε ξαναπάει ποτέ για φαγητό οι δυο μας, βγάλαμε τις απαραίτητες φώτο τα πιάτα και μετά τα εγχειρίσαμε και τα αναλύσαμε, λέγαμε χαζομάρες και γελούσαμε, σκεφτόμουν πόσο εκείνες οι στιγμές έμοιαζαν με ένα ραντεβού και ας μην ήταν, ήσουν πανέμορφη και γλυκειά, φύγαμε από εκεί και συνεχίσαμε για λίγο ακόμα την βόλτα μας, όταν ήρθε η ώρα να χωριστούμε δεν ήθελα τίποτε άλλο, φοβόμουν πως η καλή μου τύχη δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ ακόμα και ίσως αν πηγαίναμε για ποτό κάτι θα γινόταν και θα στράβωναν όλα..
χωριστήκαμε λοιπόν.. και οι νύχτες μας συνεχίστηκαν για τον καθένα διαφορετικά, όταν τελικά πήρα τον δρόμο για τον σπίτι σκεφτόμουν το πως περάσαμε, διάφορες μικρές στιγμές και χαζογελούσα..
διαφωνούσαμε για το ποιο ήταν ένα αστέρι, εγώ έλεγα πως ήταν η Αφροδίτη και εσύ έλεγες πως ήταν το αστέρι του Βορρά δεν ξέρω αν ήμουν σωστός πάντως εσύ ήσουν λάθος σίγουρα..
άρχισα πάλι να σκέφτομαι μήπως να τα ρισκάρω όλα και να σου μιλήσω και να τελειώνουμε;

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

-γεια σου T.C σου έλειψα;; εμένα μου έλειψες..

έχω αναμμένη την σόμπα πιο πολύ για να με φωτίζει με αυτό το πορτοκαλί ζεστό φως της παρά για να με ζεσταίνει..
κάποια πράγματα μπορεί να είναι μόνο στο μυαλό μου και κάποια άλλα να επιδέχονται πολλές ερμηνείες αλλά κάποια είναι εκεί, γεγονότα, συνέβησαν, τα ένιωσα..
θα χρειαστεί σε λίγο καιρό να διηγηθώ την ιστορία μου με Εκείνη σε μια φίλη και όπως όλες οι ιστορίες πρέπει να έχει μια αρχή και για μένα η Αρχή είναι η παραπάνω πρόταση και ένα βλέμμα σου την επόμενη μέρα σαν να είμαστε συνένοχοι σε κάτι

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2017

η ζωή όπως θα έπρεπε να είναι


όσες φορές άκουγα αυτό το τραγούδι πάντα νόμιζα πως άκουγα κάτι άλλο, πως ήταν η διασκευή  κάποιου άλλου γνωστού μου τραγουδιού.. τελικά δεν είναι :Ρ άρχισε να κάνει κρύο ξανά, μου αρέσει κάπως..
ακούω το secret smile τώρα..
πάλι σήμερα συγκρούστηκαν οι προσδοκίες μου με την πραγματικότητα, κάτι πάλι θα γίνει φυσικά και θα ξεχαστώ ξανά και θα πιστέψω
αυτός ο κύκλος που μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ, μέχρι μια στιγμή να τελειώσει και να πεις τέλειωσε..
σήμερα μου έλεγαν διάφοροι διάφορα πράγματα που σαν κοινό σημείο είχαν την ηλικία μου και το πως λογικά θα έπρεπε να είναι τώρα η ζωή μου, πόσο ξένα μου ακούγονταν αν και μάλλον έτσι κάπως θα έπρεπε να είναι τα πράγματα
και γω μέσα μου νιώθω.. όπως νιώθω, τελείως ανώριμος και ανέτοιμος

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2017

[Distance-pain]

Fernweh
[Distance-pain]
The distress of always being in familiar surroundings – and the longing to go faraway, beyond the Alps, perhaps to the South, where no one knows our name, and the smells are different in the market place and one is woken up by the sounds of strange bells from the temples. An acknowledgement that we’ll always suspect that life is a bit ‘elsewhere’.

είδα ένα βιντεάκι στο youtube για Γερμανικές σύνθετες λέξεις και έπεσα πάνω σε αυτήν.. μου θύμισε, όπως μάλλον όλα, μια συζήτηση με Εκείνη.. πάντα θα υποψιαζόμαστε πως η ζωή είναι κάπου αλλού..

η ζωή είναι αλλού, συνήθως στις στιγμές που ζούμε αλλά εμείς απουσιάζουμε ή μπορεί το αντίστροφο να είναι πιο αληθινό, δεν ξέρω..

περπατούσα στην συνηθισμένη νυχτερινή διαδρομή μου και σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν αν βλέπαμε μαζί ένα άνιμε που μου άρεσε πολύ