Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017

αυτό το καλοκαίρι

βλέπω βιντεάκια για την άμαζον και κάνω και εγώ όνειρα για αυτοκρατορίες, πλησιάζει ο καιρός που θα κλείσουμε και πάντα τον καιρό που είμαστε κλειστά και είμαι προστατευμένος από την καθημερινότητα και την ρουτίνα σκέφτομαι το μέλλον, το επαγγελματικό μέλλον.. πως μπορούμε να εξελιχθούμε τι άλλα βήματα να κάνουμε, πως θα φτάσουμε να γίνουμε αυτοκρατορία.. πέρασαν 4 καλοκαίρια αλλά ακόμα δεν γίναμε.. έχω βάλει όριο τα 40 αν δεν γίνουμε μέχρι τότε τα παρατάω..
με Εκείνη είμαστε κάπως περίεργα τις τελευταίες μέρες, δεν πολυμιλάμε.. θα περάσει και θα επανέλθουμε στα "φυσιολογικά" μας.. εχθές για λίγη ώρα μπόρεσα να δω την ζωή μου χωρίς Εκείνη, πίστεψα πως ίσως το ξεπεράσω, επανήλθα φυσικά αλλά κάτι είναι και αυτό.. ένα σημάδι πως κάποτε (ίσως πιο σύντομα από όσο φοβάμαι) θα τα καταφέρω
μακάρι αυτό το καλοκαίρι και η απόσταση που θα δημιουργήσει να είναι η λύση, αν υπήρχε ένας διακόπτης θα τον έκλεινα αλλά δεν υπάρχει, από την καινούρια σαιζόν θα επιγκεντρωθώ περισσότερο στην δουλειά και θα προσπαθήσω έτσι να κρατάω το μυαλό μου μακρυά, αναρωτιέμαι αν θα έχει νόημα τίποτε χωρίς αυτήν

Τρίτη 13 Ιουνίου 2017

επιστροφή με το δώδεκα, όχι με το δεκατέσσερα!

σήμερα είμαι κουρασμένος.. κλείσαμε νωρίτερα από το κανονικό.. πήγα μια βόλτα με μια φίλη και γύρισα σπίτι, δεν ήθελα να πάω βόλτα αλλά πήγα, ίσως απλά για να πω πως έκανα κάτι και δεν γύρισα αμέσως στο σπίτι, ήταν σχεδόν όλη η βόλτα διαδικαστική, ακόμα και το μέρος που πήγαμε για καφέ, εκεί που πάμε σχεδόν πάντα, στην επιστροφή όμως θυμήθηκε η φίλη μια ιστορία μας από το παρελθόν και σαν όλα να μπήκανε στην θέση τους, νόμιζα πως δεν θα θυμόταν κάτι τέτοιο και εγώ ο ίδιος το είχα ξεχάσει μέχρι που μου το θύμησε, ήταν μια αστεία επιστροφή μας με το λεωφορείο από την δουλειά, μια όμορφη στιγμή γεμάτη οικειότητα.. έχουν περάσει σχεδόν 7 χρόνια από τότε.. συνήθως βλέπω εκείνη την εποχή σαν να είμασταν άλλοι, αλλά σήμερα θυμήθηκα πως είμαστε εμείς