Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

είχα γράψει σε μια προηγούμενη ανάρτηση, πως θα προσπαθούσα να είμαι περισσότερο δημιουργικός στο μαγαζί από όσο ήμουν την προηγούμενη χρονιά, σε έναν βαθμό το έχω καταφέρει αν και προέκυψαν δυσκολίες τις οποίες δεν είχα υπολογίσει (δεν θα μπορούσα) όχι στον βαθμό που θα ήθελα αλλά σε ικανοποιητικό..
από την μία υπάρχουν τόσες ιδέες που θα ήθελα να δοκιμάσω και από την άλλη ο χρόνος και το χρήμα που πρέπει να επενδύσεις, οι τεχνικές δυσκολίες, ο φόβος της αποτυχίας (αν και αν δεν δοκιμάσεις δεν μπορείς να ξέρεις, όπως η ζωή μας έχει δείξει:Ρ) ο φόβος πως ίσως δεν ταιριάζουν στο κονσεπτ του μαγαζιού..
πάντα είχα τον φόβο των ονομάτων αν και ίσως δεν είναι η κατάλληλη λέξη ο φόβος, τον σεβασμό ίσως στο όνομα, αν κάτι λέγεται έτσι τότε έτσι πρέπει και να είναι..
άλλο συναίσθημα είναι και πάλι αυτό της ατελείωτης αναμονής, συνέχεια στην αναμονή να γίνει κάτι, λες και θα υπάρξει μια στιγμή που θα γίνει κάτι τρανταχτό και η λέξη προορισμός θα εμφανιστεί από το πουθενά για να με ειδοποιήσει πως έφτασα, πως είμαι επιτέλους εκεί! ξέρω πως δεν ισχύει αλλά δεν μπορώ να με πείσω να βγω από αυτην την αναμονή και να επικεντρωθώ στους μικρούς προορισμούς που φτάνω ανά καιρούς
ο χρόνος θα δείξει, ελπίζω στο τέλος να νικήσουμε! (πάλι αυτό το τέλος.. δεν θα μάθω ποτέ:Ρ)

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Εκείνη μιας άλλης εποχής

θα έπαιζε σε μια θεατρική παράσταση και ήταν το κυρίαρχο θέμα στις συζητήσεις μας, είχα ψάξει στο ίντερνετ (το ίντερνετ του τότε) ότι μπορούσα για το θεατρικό, ο τίτλος με είχε συναρπάσει, και το όνομά της που δεν ήξερα πως να προφέρω, πολύ αργότερα έμαθα πως  ήταν διαφορετικό από αυτό που νόμιζα μέχρι τότε, δεν άλλαξε όμως τίποτα γιατί ακόμα το θυμάμαι και το σκέφτομαι όπως στην αρχή, είναι πιο δικό μου έτσι
δεν πήγα να την δω αν και το ήθελα, μου έστειλε κάτι φωτογραφίες αργότερα και ήταν τόσο διαφορετική, μια άλλη
για λίγο καιρό ήμουν ερωτευμένος* με εκείνη την άλλη, την ηρωίδα του θεατρικού, μέσα από την εικόνα Εκείνης

*τώρα γράφω ερωτευμένος με άνεση και σαν γεγονός αλλά αν με ρωτούσες τότε θα ορκιζόμουν πως το συναίσθημα μου ήταν διαφορετικό, ένας θαυμασμός για κάτι που έμοιαζε τόσο λαμπερό, μακρινό, διαφορετικό από οτιδήποτε είχα γνωρίσει.. πως θα μπορούσα να το θαμπώσω με τον έρωτα μου, παιδάκι.. :Ρ

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

συνάντησα για λίγο το παλιό μου αφεντικό και ένιωσα να γλιστράω ψυχολογικά προς τα πίσω, σε εκείνη την εποχή που ήμουν εξαρτημένος από αυτόν οικονομικά και έπρεπε να δέχομαι τις πιέσεις και τις παραξενιές του (για να το θέσω ευγενικά) γιατί δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς
σήμερα μπορούσα να κάνω αλλιώς αλλά και πάλι δεν το κατάφερα τελείως.. συνήθεια; απογοητεύτηκα κάπως από τον εαυτό μου, αλλά δεν γουστάρω τις συγκρούσεις.. μαλακία