για ακόμα μια φορά είδα εχθές το my blueberry nights, όταν βλέπεις αυτήν την ταινία κάνεις αυτό που έκανε και η πρωταγωνίστρια, πέρνεις τον μακρύτερο δρόμο για να περάσεις στον δρόμο απέναντι, δηλαδή να φτάσεις από την πρώτη σκηνή στην τελευταία, ο σκοπός είναι να φτάσεις εκεί αλλά για να νοιώσεις τα πράγματα όπως πρέπει να τα νοιώσεις πρέπει να πάρεις αυτόν τον μακρύτερο δρόμο. μπορεί να αναρωτηθείς για το νόημα των όσων βλέπει αλλά στο τέλος θα καταλάβεις ή μάλλον θα νοιώσεις πως τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να γίνουν αλλιώς..
και κάπως άσχετο αν και όχι εντελώς.. ζήλεψα τον Jeremy για το cafe-diner που είχε.. πόσο τέλειο θα ήταν να είχα κάτι τέτοιο δικό μου.. όνειρα και όνειρα
μια μικρή επιχείρηση.. να μαγειρεύω.. να σερβίρω ποτά, να έρχονται άνθρωποι που αγαπώ.. άγνωστοι, περαστικοί.. να μένω ανοιχτός τουλάχιστον μέχρι τις 4-5 το πρωί.. όσοι τρώνε να ξετρελένονται.. πωπω.. εκστασιάζομαι μόνος μου:Ρ
μια μικρή επιχείρηση.. να μαγειρεύω.. να σερβίρω ποτά, να έρχονται άνθρωποι που αγαπώ.. άγνωστοι, περαστικοί.. να μένω ανοιχτός τουλάχιστον μέχρι τις 4-5 το πρωί.. όσοι τρώνε να ξετρελένονται.. πωπω.. εκστασιάζομαι μόνος μου:Ρ
με κάποια μορφή αυτό το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα οπότε θα περιμένω:Ρ και ελπίζω να μην απογοητευτείτε από ότι δοκιμάσετε.. όταν έρθει αυτή η ώρα..
ΑπάντησηΔιαγραφή