για δεύτερη φορά

παρατηρώ μια μετατόπιση ή μια μεταφορά των συναισθημάτων τον τελευταίο καιρό, δεν ξέρω που μπορεί να οδηγήσει δεν αφήνω τον εαυτό μου να το σκεφτεί και πολύ, μου αρκεί απλά η παρατήρηση προς το παρόν, το πρώτο σημάδι της ελευθερίας..
όταν δυσκολεύτηκα να πάρω τηλέφωνο γιατί δεν ήξερα για ποιον λόγο ήθελα να πάρω, όταν σου είπα να μείνεις και εσύ έμεινες
έχω παραιτηθεί από την δουλειά αν και ακόμα είμαι εκεί, σε μια τελευταία προσπάθεια να ξεφύγω από όλα (και όταν λέω όλα εννοώ ένα και όταν λέω ένα εννοώ Εκείνη) μια καινούρια αρχή, μακρυά..
πάντα μου βγαίνει να γράφω το μακρυά σαν μακρυά και όχι σαν μακριά όπως είναι το σωστό, δεν ξέρω γιατί..
ακόμα είμαι εκεί, αλλά θα φύγω..
ελπίζω στο μέλλον να έχω περισσότερο χρόνο και να ξαναβρώ ή να θυμηθώ το ποιος είμαι και τι μου αρέσει να κάνω
ο επόμενος χειμώνας θα με βρει στην Στάση περιμένοντας το λεωφορείο και σκεπτόμενος το επόμενο ποστ, τα πρωινά θα πηγαίνω στην δουλειά με τα πόδια και ο χρόνος της διαδρομής αυτής θα είναι αφιερωμένος σε σκέψεις ουσιαστικές, πως έζησα τόσο καιρό σαν φυλακισμένος; και πως θα ζήσω και αύριο; όπως πάντα δεν θέλω η νύχτα να τελειώσει..