το πρώτο αφορά μια τάρτα και το δεύτερο μια παλιά μου φίλη, δεν ξέρω αν μπορέσω να γράψω το ποστ τώρα αλλά αν δεν το κάνω κάποια στιγμή θα το κάνω
είμαι εκτός σπιτιού σε ένα ίντερνετ καφέ απέναντι από την δουλειά περιμένοντας να περάσει λίγο η ώρα, από εχθές ήθελα να γράψω για τα δύο αυτά πράγματα αλλά όταν γύρισα σπίτι κοιμήθηκα σχεδόν αμέσως, το κακό του να ξυπνάς νωρίς το πρωί..
αυτό που τα συνδέει είναι οτι συνέβησαν και τα δύο εχθές, πέρα από αυτό.. όπως λέει και ο τίτλος παραμένουν άσχετα, ασύνδετα..
οι τάρτες είναι κάτι που δεν φτιάχνουμε στο μαγαζί, δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα, είναι ασύμφορες
μου είχε περισσέψει όμως λίγο κοτόπουλο από ένα προηγούμενο φαγητό και δεν ήθελα να το πετάξω
είχα και βούτυρο( και όταν λέω βούτυρο εννοώ βούτυρο και όχι μαργαρίνη) και αλεύρι και το μυαλό μου πήγε αμέσως στην ζύμη τάρτας, το κοτόπουλο είναι ιδανικό για γέμιση, έφτιαξα λοιπόν την ζύμη, μου βγήκε ίσως λίγο παραπάνω υγρή από ότι έπρεπε, δέν έχω φτιάξει και πολλές φορές στο παρελθόν και όσες φορές έφτιαξα την έκανα σε ένα μίξερ, στην αρχή όταν έπρεπε να τρίψω το βούτυρο στο αλεύρι έλεγα πως ποτέ δεν θα γινόταν όπως έπρεπε (να μοιάζει με ψίχουλα) αλλά τελικά έγινε, με λίγη υπομονή
για την γέμιση χρησιμοποίησα, κοτόπουλο, μπέικον, κρεμμύδι, κόκκινη πιπεριά, τριμμένο τυρί, αυγά, γάλα και κρέμα, η γέμιση ίσως ήταν το καλύτερο..
καθώς έφτιαχνα την τάρτα, ένοιωθα μέσα μου μια πολύ έντονη επιθυμία να πετύχει και να βγει πολύ καλή, ένα αριστούργημα:Ρ το όγδοο θαύμα της φύσης και αυτό είναι που με έκανε να θέλω να γράψω σχετικά με την τάρτα αυτή
γιατί να φορτώσω μια απλή τάρτα με τόσες ελπίδες και προσδοκίες, κάτι που δεν κάνω για τα άλλα φαγητά του μενού που μαγειρεύουμε συχνά, φυσικά πάλι θέλω να είναι ωραία και νόστιμα και να αρέσουν στον κόσμο αλλά όχι σε τέτοιον βαθμό
ίσως ακριβώς το γεγονός πως δεν ήταν στο μενού αλλά κάτι έξω από αυτό, κάτι καινούριο;
και σε σχέση με την μαγειρική ερχόταν στο μυαλό μου κάτι που μου έλεγε μια κοπέλα που της άρεσε να μαγειρεύει όταν την ρώτησα γιατί δεν θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά, μου είχε πει πως φοβόταν πως μετά θα έχανε αυτή την αγάπη που έχει για την μαγειρική και την δημιουργία, όταν γινόταν δουλειά της.. της είχα πει πως αυτό δεν συμβαίνει, πως κάθε φορά που μαγειρεύεις κάτι, ακόμα και αν το έχεις μαγειρεύσει 100 φορές πάλι προσπαθείς να είναι το καλύτερο "κάτι" που έχεις φτιάξει ποτέ..
το χθεσινό με έκανε να σκεφτώ μήπως πραγματικά έχω πέσει στην παγίδα της ρουτίνας με την μαγειρική και αυτό που ένοιωσα ήτανε τόσο έντονο επειδή ακριβώς ήτανε κάτι έξω από την καθημερινή μου ρουτίνα, τα καθημερινά μου μενού..
όσο ψάχνεις για εξηγήσεις βρίσκεις συνεχώς και τώρα μου ήρθε στο μυαλό μια άλλη γνωστή μου που ασχολείται με την μαγειρική και φτιάχνει συχνά τάρτες αν και γλυκές και κάθε φορά της λέω να μου λέει ιστορίες από αυτά που ετοιμάζει γιατί ακόμα και τα ονόματα με κάνουν να αισθάνομαι καλά, σαν να με ταξιδεύουν αλλού..
όπως βλέπω δεν θα προλάβω να γράψω το δεύτερο μέρος του ποστ, σχετικά με την παλιά φίλη, πιθανόν το βράδυ.. με δυο κουβέντες αφορά την απόσταση που δημιουργείται ανάμεσα στους ανθρώπους, στις σχέσεις τους, αυτοί που κάποτε ένιωθες κοντά τώρα είναι μακρυά, ή αυτοί είναι εκεί και εσύ γλυστράς μακρυά τους, λίγο λίγο λίγο λίγο μέχρι που όταν βλέπεις την απόσταση που σε χωρίζει πλέον από αυτούς τρομάζεις..
πρέπει να φύγω!
είμαι εκτός σπιτιού σε ένα ίντερνετ καφέ απέναντι από την δουλειά περιμένοντας να περάσει λίγο η ώρα, από εχθές ήθελα να γράψω για τα δύο αυτά πράγματα αλλά όταν γύρισα σπίτι κοιμήθηκα σχεδόν αμέσως, το κακό του να ξυπνάς νωρίς το πρωί..
αυτό που τα συνδέει είναι οτι συνέβησαν και τα δύο εχθές, πέρα από αυτό.. όπως λέει και ο τίτλος παραμένουν άσχετα, ασύνδετα..
οι τάρτες είναι κάτι που δεν φτιάχνουμε στο μαγαζί, δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα, είναι ασύμφορες
μου είχε περισσέψει όμως λίγο κοτόπουλο από ένα προηγούμενο φαγητό και δεν ήθελα να το πετάξω
είχα και βούτυρο( και όταν λέω βούτυρο εννοώ βούτυρο και όχι μαργαρίνη) και αλεύρι και το μυαλό μου πήγε αμέσως στην ζύμη τάρτας, το κοτόπουλο είναι ιδανικό για γέμιση, έφτιαξα λοιπόν την ζύμη, μου βγήκε ίσως λίγο παραπάνω υγρή από ότι έπρεπε, δέν έχω φτιάξει και πολλές φορές στο παρελθόν και όσες φορές έφτιαξα την έκανα σε ένα μίξερ, στην αρχή όταν έπρεπε να τρίψω το βούτυρο στο αλεύρι έλεγα πως ποτέ δεν θα γινόταν όπως έπρεπε (να μοιάζει με ψίχουλα) αλλά τελικά έγινε, με λίγη υπομονή
για την γέμιση χρησιμοποίησα, κοτόπουλο, μπέικον, κρεμμύδι, κόκκινη πιπεριά, τριμμένο τυρί, αυγά, γάλα και κρέμα, η γέμιση ίσως ήταν το καλύτερο..
καθώς έφτιαχνα την τάρτα, ένοιωθα μέσα μου μια πολύ έντονη επιθυμία να πετύχει και να βγει πολύ καλή, ένα αριστούργημα:Ρ το όγδοο θαύμα της φύσης και αυτό είναι που με έκανε να θέλω να γράψω σχετικά με την τάρτα αυτή
γιατί να φορτώσω μια απλή τάρτα με τόσες ελπίδες και προσδοκίες, κάτι που δεν κάνω για τα άλλα φαγητά του μενού που μαγειρεύουμε συχνά, φυσικά πάλι θέλω να είναι ωραία και νόστιμα και να αρέσουν στον κόσμο αλλά όχι σε τέτοιον βαθμό
ίσως ακριβώς το γεγονός πως δεν ήταν στο μενού αλλά κάτι έξω από αυτό, κάτι καινούριο;
και σε σχέση με την μαγειρική ερχόταν στο μυαλό μου κάτι που μου έλεγε μια κοπέλα που της άρεσε να μαγειρεύει όταν την ρώτησα γιατί δεν θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά, μου είχε πει πως φοβόταν πως μετά θα έχανε αυτή την αγάπη που έχει για την μαγειρική και την δημιουργία, όταν γινόταν δουλειά της.. της είχα πει πως αυτό δεν συμβαίνει, πως κάθε φορά που μαγειρεύεις κάτι, ακόμα και αν το έχεις μαγειρεύσει 100 φορές πάλι προσπαθείς να είναι το καλύτερο "κάτι" που έχεις φτιάξει ποτέ..
το χθεσινό με έκανε να σκεφτώ μήπως πραγματικά έχω πέσει στην παγίδα της ρουτίνας με την μαγειρική και αυτό που ένοιωσα ήτανε τόσο έντονο επειδή ακριβώς ήτανε κάτι έξω από την καθημερινή μου ρουτίνα, τα καθημερινά μου μενού..
όσο ψάχνεις για εξηγήσεις βρίσκεις συνεχώς και τώρα μου ήρθε στο μυαλό μια άλλη γνωστή μου που ασχολείται με την μαγειρική και φτιάχνει συχνά τάρτες αν και γλυκές και κάθε φορά της λέω να μου λέει ιστορίες από αυτά που ετοιμάζει γιατί ακόμα και τα ονόματα με κάνουν να αισθάνομαι καλά, σαν να με ταξιδεύουν αλλού..
όπως βλέπω δεν θα προλάβω να γράψω το δεύτερο μέρος του ποστ, σχετικά με την παλιά φίλη, πιθανόν το βράδυ.. με δυο κουβέντες αφορά την απόσταση που δημιουργείται ανάμεσα στους ανθρώπους, στις σχέσεις τους, αυτοί που κάποτε ένιωθες κοντά τώρα είναι μακρυά, ή αυτοί είναι εκεί και εσύ γλυστράς μακρυά τους, λίγο λίγο λίγο λίγο μέχρι που όταν βλέπεις την απόσταση που σε χωρίζει πλέον από αυτούς τρομάζεις..
πρέπει να φύγω!
