ένα ποστ για το ότι πρέπει να γράψω ένα ποστ..

το έχω παρατήσει κάπως.. (αρκετά) αν και θέλω να γράφω δεν μου βγαίνει, με στεναχωρεί το γεγονός γιατί είναι σαν ένα ακόμα κομμάτι του εαυτού μου, του παλιού αληθινού εαυτού μου να χάνεται, εδώ και καιρό ήθελα να γράψω ένα ποστ γιατί σύμφωνα με τα στοιχεία του μπλογκερ θα ήταν το 500! αριθμός που μου μοιάζει τεράστιος..
έλεος κάποιος έβαλε το τραγούδι που παίζει στην αρχή του Όλα, δεν έχουν ακούσει για τα ακουστικά; τεσπά.. το χαμήλωσε, βιάστηκα να γκρινιάξω..
στο θέμα μας ξανά..
ήθελα να γράψω γιατί θα ήταν το 500, σκεπτόμενος το περιεχόμενο του ποστ, κάποια πράγματα θεωρούσα πως θα έπρεπε να είναι οπωσδήποτε σε αυτό, ποιά; διαβάζοντας το μπλογκ συνειδητοποίησα πως μπορεί να ξεκίνησε για άλλους λόγους αλλά κατέληξε να είναι το ιστορικό, μιας εποχής, μιας διάθεσης, ενός έρωτα, κάθε τι, όσο άσχετο και αν έμοιαζε ήταν εμποτισμένο από το συναίσθημα αυτό, ίσως γιατί έτσι ζούσα, ή έτσι ζούμε όλοι όταν είμαστε ερωτευμένοι
έγραφα για να πάρω το μυαλό μου μακρυά από πράγματα, έγραφα για να καταγράψω στιγμές, για να εκτονώσω την ένταση που ένοιωθα να συγκεντρώνεται έστω και από απλά πράγματα της καθημερινότητας
δεν νομίζω πως είναι τυχαίο πως αραίωσα το γράψιμο μου όταν Εκείνη και εγώ (λολ δεν θα πω γίναμε ένα:Ρ) γίναμε Εκείνη και εγώ, τότε νόμιζα πως ήταν φυσικό γιατί αν υπήρχε μια εποχή που θα έπρεπε να ζήσω και όχι να αφηγηθώ ήταν εκείνη, βλέποντας όμως τώρα το παρελθόν βλέπω έναν άλλο λόγο, που δεν μπορώ να ξέρω αν είναι αλήθεια αλλά μου μοιάζει αρκετά πειστικός τουλάχιστον αυτήν την στιγμή
σταμάτησα να γράφω γιατί αυτό που με κινούσε ήταν το συναίσθημα και όταν αντιλήφθηκα πως όσα περίμενα να νοιώσω, όσα φανταζόμουν πως θα νοιώσω μετά από τόσο καιρό, δεν τα ένοιωσα, ήταν σαν να έχασα την πίστη μου στο Συναίσθημα, την κινητήριο δύναμη πίσω από το γράψιμο μου εκείνη την εποχή, και από τότε αργά (υπερβολικά αργά) άρχισε να ξεθωριάζει, όταν επέστρεφα ήταν όταν νόμιζα πως μπορούσα να νοιώσω ξανά, μετά κάτι γινόταν και πάλι θυμόμουν πως δεν υπήρχε αληθινά κάτι..
μόνο τώρα μπορώ να πω πως το Συναίσθημα έχει χαθεί τελείως, και όπως είναι φυσικό νοιώθω άδειος..
δεν μπορώ να γράψω κάτι, μου είναι πιο εύκολο να μοιραστώ ένα τραγούδι ή μια φωτογραφία που και πάλι είναι σαν να μοιράζομαι μια διάθεση αν και όχι με λόγια
έχω αναφέρει κάποτε πως μοιάζει να περνάω την ζωή μου περιμένοντας κάτι να γίνει, σαν να είμαι στην αναμονή για κάτι σημαντικό, έτσι νοιώθω και τώρα απλά αυτό που θα γίνει δεν ξέρω τι είναι και αν είναι σημαντικό, οπότε.. μια καθημερινότητα χωρίς νόημα, προσπαθώ να τοποθετήσω το νόημα στην δουλειά και να πω πως τώρα αυτό είναι το σημαντικό, να πετύχει το μαγαζί, αλλά δεν με γεμίζει.. ακόμα και όταν είμαι στα πιο αισιόδοξα μου και φαντάζομαι αυτοκρατορίες και πάλι δεν..
σαν να ξέχασα κάτι, ήθελα κάτι να αναφέρω και το ξέχασα τεσπα..
μετανιώνω που κάποιες φορές δεν έγραφα τα πράγματα όπως πραγματικά ήθελα και λογόκρινα τον εαυτό μου γιατί υπάρχουν λεπτομέρειες που έχω ξεχάσει και διαβάζοντας περασμένα ποστ δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς σε τι αναφερόμουν, ειδικά ένα καταραμένο ποστ που λέω πως κάτι μου είχε πει ένας ταξιτζής και είχε σχέση με κάτι που είχα συζητήσει με τα παιδιά στην δουλειά, κάθε φορά που το διαβάζω με τρελαίνει:Ρ
ένα μυστήριο που θα παραμείνει για πάντα μυστήριο εκτός αν μπω ξανά στο ίδιο ταξί και μου πει ο ταξιτζής
-γειά! με θυμάσαι είμαι εγώ που εκείνο το βράδυ σου είχα πει πως ....

ή αν μπαίνω εγώ σε ταξί και τους λέω
-γεία! με θυμάσαι; μήπως μου είχες πει κάτι σημαντικό στο παρελθόν;

anw.. λέω να τελειώσω την τελευτάια season του House..
 αυτά.. τα λέμε!