κάπως με έφερε το youtube στα ημισκούμπρια και θυμήθηκα τα νιάτα μου:Ρ

έξω βρέχει non stop εδώ και ώρες, αύριο και μεθαύριο θα είμαστε κλειστά οπότε ξεκούραση! αν δεν είχα ρεπό αύριο τώρα μάλλον θα κοιμόμουν, ένοιωσα πριν λίγες ώρες την επιθυμία να διαβάσω ξανά τον ηλίθιο, είναι όμως ακόμα σε κάποιο από τα κουτιά της μετακόμισης
το απόγευμα πήρα ένα τετράδιο στην δουλειά και κάθισα με σκοπό να σκεφτώ διάφορα πράγματα για το μαγαζί αλλά κατέληξα να διαβάζω κάτι άσχετες σημειώσεις που είχα εκεί μέσα από παλιότερες εποχές, πόσο περίεργο οι τόσοι διαφορετικοί κόσμοι που υπάρχουν σε εκείνο το μικρό μαύρο τετράδιο, οι διαφορετικές εποχές που συνυπάρχουν
non stop non stop non stop, ο ήχος της βροχής...
σκέφτηκα έναν τρόπο για να νικήσω την αναμονή που περιέγραφα σε ένα παλιότερο ποστ, να θέσω κάποιος κοντινούς στόχους, σκέφτηκα πως έτσι θα μπορώ να βλέπω την πορεία πιο εύκολα παρά αν ο στόχος είναι μακρινός αόριστος και ακαθόριστος
μικρά πράγματα που όμως θα δείχνουν προς τα κάπου
fuck, τώρα είδα κάτι άσχετο που με άγγιξε τόσο πολύ που δεν μπορεί παρά να ήταν αληθινό

Twin Peaks

μόλις ξεκίνησα την πρώτη season!

Jim Capaldi - Game of Love

ένα τραγούδι που έψαχνα καιρό!

εικόνες που με ηρεμούν

βρήκα κάτι παλιά κείμενα και άρχισα να διαβάζω και όπως διάβαζα μου άνοιξε η όρεξη και ήθελα να γράψω, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι, έγινε κάτι τις προάλλες που ήτανε blogmaterial αλλά δεν είχα την ψυχική διάθεση για να το γράψω τότε, για να μην το ξεχάσω και αυτό σαν πολλά άλλα και σαν μια υπενθύμιση στον εαυτό μου κάποτε να το διηγηθώ, αφορά κάποιες σκόρπιες φωτογραφίες που είχα βρει γύρω από έναν κάδο όταν επέστρεφα απο το μαγαζί, ασπρόμαυρες κάποιες και άλλες με το χαρακτηριστικό χρώμα των 70ς early 80ς και ένα πιστοποιητικό που πήρα από τον σωρό για σουβενίρ
κάποιες φορές λείπουν οι λέξεις για να περιγράψεις, κάποιες φορές μοιάζει φτωχό το αίσθημα ή η αντίληψη μπροστά σε αυτό που θα έπρεπε να είναι
για άλλη μια φορά (ή ίσως για μια ακόμα φορά) ζω την ζωή μου σαν σε αναμονή, κάνω τα πάντα σαν να παίζω έναν ρόλο περιμένοντας πως κάποτε θα τελειώσει η πρόβα και η παράσταση θα ξεκινήσει (λάθος μεταφορά) αποφεύγοντας να συνειδητοποιήσω πως τώρα (πως πάντα) είναι η ώρα
γιατί γίνεται αυτό; δεν ξέρω..
ίσως γιατί ποτέ το τώρα δεν μοιάζει με την εικόνα που έχω στο μυαλό μου για την πραγματική ζωή, ίσως αυτό να είναι μια βιαστική εξήγηση, ίσως όλοι έτσι να περνάνε την ζωή τους, περιμένοντας πως κάποτε θα ξεκινήσει κάτι

άλλο ένα αισιόδοξο ποστ by commentator :)