κάποιες φορές με πιάνουν ψευδαισθήσεις μεγαλείου και νομίζω πως είμαι κάποιος ή μάλλον πως είμαι σε μια προδιαγεγραμμένη τροχιά για να γίνω κάποιος και κάποιες φορές συνειδητοποιώ πως δεν είμαι τίποτα (ακόμα..)
και σε μια τέτοια στιγμή θύμωσα που δεν είμαι αυτό που θα ήθελα να είμαι, με το πόσο ανίκανος να βοηθήσω πραγματικά κάποιον που με είχε ανάγκη
με κάτι πιο χειροπιαστό από τα λόγια
τη στιγμή που βλέπεις τα πράγματα κάτω από το μοναδικό πρίσμα που μετράει και στην σωστή προοπτική τους, γιατί να είμαστε τόσο αδύναμοι να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας;