Φωνές

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

το έχω ποστάρει ξανά αλλά σήμερα είναι ιδιαίτερη ημέρα!

αυτό το "σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει" ...  ώρες ώρες νομίζω πως είναι ότι καλύτερο έχει γραφτεί, ώρες ώρες..

θέλησα πολλές φορές να γράψω αλλά έχω πλέον τόσα φίλτρα λογοκρισίας που δεν απομένει τίποτα που να μετράει
επίσης είμαι στο στάδιο που δεν μπορώ να ξεχωρίσω την αλήθεια από την φαντασία και τις προθέσεις από το τυχαίο και τα όνειρα

η δουλειά πάει καλά, τόσο που φοβάμαι πως θα προσγειωθούμε απότομα..
σε λίγο καιρό θα κάνουμε ένα πολύ σημαντικό βήμα και είναι μια μάχη που πρέπει να κερδίσουμε, η χώρα πάει κατά διαόλου και έχω χάσει κάθε ελπίδα πως μπορεί να σωθεί η κατάσταση

σήμερα περπατούσα και έπεσα πάνω στην περιφορά του επιταφίου, όλα τα μαγαζιά είχαν κλειστά τα ραδιόφωνα και τις μουσικές, ήταν περίεργο..

περπατούσαν όλοι με τα κεριά στο χέρι και στο πεζοδρόμιο ήτανε μια ζητιάνα απλωμένη κάτω, ούτε εγώ της έδωσα κάτι (μεγάλη κουβέντα αλλά το να τους δίνεις χρήματα είναι ότι χειρότερο γιατί συντηρείς μια κατάσταση) αλλά σαν εικόνα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, σχεδόν σαν παραβολή οι χριστιανοί και η ζητιάνα

εχθές περπατούσα (όλο περπατάω τώρα που είμαστε κλειστά) και συνάντησα δύο κοριτσάκια με ένα σκυλάκι, με χαιρέτησαν από το πουθενά και ήτανε μια ευχάριστη στιγμή :) τους είπα πως είναι πολύ όμορφο το σκυλάκι τους και μου είπαν ευχαριστούμε, τους ρώτησα πόσο χρονών είναι και πως το λένε και μου είπαν τριών μηνών και πως το λένε κόσια ή γκόσια στα ρώσικα (δεν το κατάλαβα) και στα ελληνικά ρόκι! μου έκανε μεγάλη εντύπωση πως έδωσαν δύο ονόματα στο σκυλί τους και σκέφτηκα πως μάλλον και αυτές θα είχαν δύο ονόματα ένα ρώσικο και ένα ελληνικό