έβαλα μια καινούρια wallpaper στον υπολογιστή, μια φώτο του νυχτερινού Τόκιο, καθώς έψαχνα να βρώ κάτι που να μου αρέσει θυμήθηκα το παρελθόν, που το ίντερνετ δεν ήταν τόσο διαδεδομένο, ούτε δεδομένο  αλλά ήταν απίστευτα αργό, θυμήθηκα τον εαυτό μου να ψάχνει και κάθε έρευνα έμοιαζε κάπως μαγική, μπορούσες να βρεις εικόνες που δεν υπήρχε περίπτωση να έβρισκες αλλιώς, οι οποίες εικόνες έκαναν μερικές φορές λεπτά για να φορτώσουν και εσύ περίμενες.. θυμάμαι τότε πως μπροστά σε αυτόν τον απίστευτο όγκο εικόνων έφτιαχνα ιστορίες για το τι μπορεί να έδειχναν η τι γινόταν πίσω από μια συγκεκριμένη εικόνα, ένα πέπλο μυστηρίου και μυστικισμού κάλυπτε τα πάντα, ήταν η ηλικία που μπορούσα ακόμα να πιστεύω στο υπερφυσικό, ίσως ήταν η συνειδητοποίηση της αλλαγής και αυτού που έρχεται, ακόμα και μια εικόνα από ένα μακρυνό μέρος έμοιαζε το ίδιο εξωτική με αυτό που απεικόνιζε, το ίδιο και η μουσική κάποτε το να βρεις ένα τραγούδι ήταν περιπέτεια, να ελπίζεις πως κάποιος κάπου το είχε και πως το είχε ανεβάσει για να το μοιραστεί με όλους άσε που μέχρι να κατέβει σου έβγαινε η πίστη, σχεδόν κάθε τραγούδι που κατέβαζες είχε και την ανάλογη ιστορία, τώρα που μπορείς να κατεβάσεις ολόκληρες συλλογές σε λίγα λεπτά σαν να έχει χαθεί ο σύνδεσμος αυτός, άσε που δεν είναι ανάγκη να κατεβάσεις κάτι αφού μπορείς απλά να μπεις στο youtube και να το ακούσεις, αυτό το ότι όλα τώρα είναι στις άκρες των δαχτύλων μας ανα πάσα στιγμή σαν να έχει κλέψει από τα πράγματα την ιδιαιτερότητα τους και την μαγεία της ανακάλυψης, δεν θα ήθελα με τίποτα να γυρίσουμε σε εκείνη την εποχή γνωρίζοντας πως είναι τα πράγματα τώρα απλά μου λείπει εκείνη η μαγεία του καινούριου, αναρωτιέμαι αν μόνο εγώ νιώθω έτσι, αν και δεν το νομιζω