για πρώτη φορά αληθινοί

θέλω να σου στείλω μήνυμα.. οπότε ας γράψω καλύτερα εδώ.. μια φώτο σου στο ίνσταγκραμ μου θύμισε το πως έμοιαζες εχθές.. την δεύτερη εκδοχή σου, αυτή στο πεζούλι.. θα έπρεπε να κοιμάμαι αλλά δεν μπορώ, οι τελευταίες μέρες ήταν πολύ δύσκολες σωματικά.. από άποψη κούρασης και δουλειάς, δούλευα τουλάχιστον 12 ώρες και κοιμόμουν ελάχιστα και σήμερα τα ίδια και αύριο πάλι..
το πρωί έφυγα από το σπίτι και πήγα προς το μαγαζί, ο ουρανός ήταν γκρίζος η μέρα μουντή και φυσούσε, ένιωθα πως αντικατόπτριζε την ψυχική μου διάθεση, ήθελα να πέσω στην μέση του δρόμου και να κλάιω, δεν ξέρω γιατί τόσο πολύ αλλά σήμερα είμαι χειρότερα από
ότι εχθές.. ξεχνάω τα θετικά και μένω στο γεγονός
αύριο θα ειμαστε μαζί όλη μέρα.. όλη μέρα.. ίσως για πρώτη φορά αληθινοί μετά από πολύ καιρό, σκέφτομαι την αγαπημένη μου στιγμή της ημέρας, την διαδρομή που κάνουμε κάθε σαββάτο μετά το κλείσιμο πόσο διαφορετική θα είναι αύριο και μέχρι που θα αντέξω να περπατήσω μαζί σου
σήμερα μου έστειλες ένα άσχετο μήνυμα.. μου έκανε εντύπωση δεν περίμενα πως θα έστελνες κάτι μετά το χθεσινό.. από την μία χάρηκα και από την άλλη απογοητέυτηκα γιατί να μην μπορείς να νιώσεις πως δεν μπορούμε να είμαστε όπως ήμασταν; πάω να προσπαθήσω να κοιμηθώ..