πάλευα τις τελευταίες μέρες.. από την μια ήθελα να γράψω και από την άλλη όχι, ήθελα να γράψω γιατί ένιωθα την ανάγκη και δεν ήθελα γιατί ήξερα ή φοβόμουν πως αυτά που θα έγραφα θα με παγίδευαν ακόμα περισσότερο
έχει περάσει τόσος καιρός αλλά έχω μείνει ίδιος, μέσα μου έχουν σταματήσει όλα και δεν μπορεί τίποτα να ξεκινήσει χωρίς εσένα
μπορεί να είμαι τρελός, κάτι ίσως ασήμαντο για τους περισσότερους εμένα με έχει κάνει και έχω κολλήσει έτσι
γιατί δεν μπορώ να προχωρήσω και να το αφήσω πίσω μου;
όλα με αγγίζουν επιφανειακά και τίποτα ουσιαστικά γιατί όλα πλέον υπάρχουν χωρίς εσένα, κάθε τι καινούριο δεν σε έχει γνωρίσει άρα..
προσπάθησα με διάφορους τρόπους να ξεφύγω αλλά δεν τα κατάφερα
θα ακολουθούσε μια περιγραφή στιγμών αλλά λογοκρίνομαι και σταματώ (μικρών στιγμών που σε θυμάμαι)
ακόμα απορώ πως μπορείς να είσαι τόσο σκληρή και τόσο διαφορετική από αυτό που ήσουν, δεν θα δεχτώ ποτέ πως δεν ήσουν αυτό που νόμιζα πως είσαι και το παρόν δεν θα αλλάξει ποτέ το παρελθόν
