βουτιά στο παρελθόν

.
η τελεία.
είχα γράψει 5 γραμμές από το ποστ, όταν συνειδητοποίησα πως δεν θα το δημοσίευα αλλά έγραψα μερικές ακόμα πριν το σβήσω
μάλλον έγραφα για τον εαυτό μου.
σχεδόν όπως πάντα δηλαδή.
τον τελευταίο καιρό έχω ψιλοπαγιδευτεί, δεν θα με πιάσει πάλι η γκρίνια, απλά το αναφέρω..
μου έχει λείψει ο παλιός καιρός, μια συγκεκριμένη περίοδος της ζωής μου εδώ.. (εδώ στην Θεσσαλονίκη)
δεν είχα πιάσει ακόμα δουλειά, υποτίθεται πως πήγαινα στην σχολή και παρακολουθούσα τα μαθήματα, το έκανα αλλά όχι εντατικά.. και όποτε πήγαινα και ένοιωθα και την παραμικρή υποψία βαρεμάρας έφευγα
αυτό που έκανα εντατικά τότε, ήταν να διαβάζω, πήγαινα συχνά στην δημοτική βιβλιοθήκη και δανειζόμουν βιβλία, λογοτεχνία, ιστορία, φιλοσοφία, επιστήμη
μου έχει λείψει αυτή η περίοδος, μέσα στα βιβλία που μιλούσαν για σπουδαία πράγματα ένοιωθα και εγώ σπουδαίος, η σχολή ήταν κάπου εκεί δίπλα (εννοώ στην άκρη του μυαλού μου) δεν με πίεζε ο χρόνος, δεν είχα αποδεχθεί πως είναι αδιέξοδο και απλά το αντιμετώπιζα σαν κάτι μακρινό.
περνούσα τις ώρες μου έτσι λοιπόν, διαβάζοντας και ονειροπολώντας.. ανάμεσα σε αυτά προσπαθούσα να γράψω κάτι και εγώ, δεν έβγαινε όμως και τίποτα, το πολύ πολύ κανένα δίστιχο
δεν με ενοχλούσε όμως, κάτι ήταν και αυτό, και επίσης η χαρά της ανάγνωσης και η πνευματική κούραση από την προσπάθεια να εμπεδώσω αυτά που διάβαζα με άφηναν με μια κάποια εξάντληση που με βοηθούσε να δικαιολογήσω τον εαυτό μου για το ότι δεν έγραφα τίποτα.
τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτό που μου λείπει είναι το οτι δεν πολυσκεφτόμουν το μέλλον
σαν εκείνη η εποχή να μπορούσε να διαρκέσει για πάντα, με βιβλία, σκέψεις και βλακίες χωρίς να χρειαστεί ποτέ να ασχοληθώ με το τώρα και αυτά που σημαίνει το τώρα για το μετά.

η ζέστη όπως πάντα σε εκείνο το διαμέρισμα ήταν αφόρητη, μόνιμος καύσωνας και ας ήτανε περασμένα μεσάνυχτα
είχα ανάγκη να γράψω, όχι όμως σε χαρτί, ήθελα να δω την φωτεινή οθόνη του υπολογιστή, την λευκή σελίδα της Word, και αφού το λαπτοπ ήτανε στον τεχνικό (να τον κάνει ο θεός) έκανα ότι καλύτερο μπορούσα, ξέθαψα το παλιό desktop computer μου και το σύνδεσα, το άναβα από καιρό σε καιρό και κάθε φορά ήταν σαν ιεροτελεστία (έπαιρνε ένα τέταρτο για να ανοίξει)
μέχρι να ανοίξει διαμόρφωσα το δωμάτιο, έφερα τον ανεμιστήρα κοντά μου (έκανε μόνο θόρυβο και δεν έβγαζε σχεδόν καθόλου αέρα) και πήρα από την κουζίνα ένα χυμό πορτοκάλι με πολλά παγάκια (η Zero δεν νομίζω πως υπήρχε τότε) δεν διψούσα και πολύ αλλά για κάποιον λόγο, περισσότερο ίσως σκηνογραφικό ήθελα να έχω δίπλα μου ένα ποτήρι με χυμό.

χάζευα το πληκτρολόγιο, σκονισμένο.. μου άρεσαν τα σημάδια του χρόνου πάνω του, τα πλήκτρα που χρησιμοποιούσα πιο συχνά είχανε γίνει πολύ λεία και γυαλιστερά.
όταν επιτέλους άνοιξε, βρέθηκα να κάνω αυτά που έκανα και όταν ήταν ο κύριος υπολογιστής μου αυτός. έπαιξα μια παρτίδα μπιλιάρδο σε ένα πολύ ξεπερασμένο παιχνίδι, άκουσα τραγούδια που είχανε μείνει από τις αρχές του 2000, είδα παλιές φωτογραφίες και κατέληξα να διαβάζω αυτά που είχα γράψει κάποτε αντί να γράψω κάτι καινούριο. για άλλη μια φορά η επιθυμία της ανάγνωσης ξεπέρασε την ανάγκη της συγγραφής.
μια βουτιά στο παρελθόν
για λίγες μέρες μετά, συνέχιζα να τον έχω στημένο στην μέση του σαλονιού και να τον ανοίγω καθημερινά, τις περισσότερες φορές διάβαζα και δεν έγραφα αλλά υπήρξαν και στιγμές που έγραφα, αυτό που είχε σημασία ήταν οτι το βουητό του ήταν η απόδειξη πως εκείνη η εποχή (μια ακόμα παλιότερη εποχή) υπήρξε πραγματικά