χθεσινά

τις τελευταίες μέρες συνδέομαι στο μπλογκ, παρατηρώ.. σκέφτομαι μερικά πράγματα που θα μπορούσα να γράψω αλλά τελικά το αφήνω και δεν γράφω
προχθές δεν θυμάμαι τι ήθελα να πω
αλλά εχθές είχα δύο διαφορετικές σκέψεις
η πρώτη ήταν για μια παρέα παιδιών που έφαγε πόρτα σε ένα μπαρ
καθόμουν στην στάση απέναντι από το μπαρ και παρατηρούσα τους περαστικούς όσο περίμενα για το αστικό, είδα διάφορους να μπαίνουν στο μπαράκι αυτό και μετά παρατήρησα αυτήν την παρέα, 4 άτομα νομίζω πλησίασαν την είσοδο με κάποιον δισταγμό (ή έστω έτσι το ένοιωσα εγώ) και κάτι μου έλεγε θα φάνε πόρτα και όντως έτσι έγινε, αναρωτήθηκα τι τους είπε ο τύπος στην είσοδο που δεν τους άφησε να μπούνε, υποθέτω κάτι του στυλ πως είναι γεμάτο ή κάτι τέτοιο
ένοιωσα κάπως, ακριβώς απέναντι αλλά σαν να βλέπω ταινία, σε εμένα δεν μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο γιατί είμαι αλλού
είμαι πιο πάνω από εσένα, η ελάχιστη εξουσία σου δεν με αγγίζει LOL
μετά έκανα τις συνηθισμένες σκέψεις μου γεμάτες κακία.. (θυμήθηκα και λίγο καιρό πριν όταν και πάλι παρατηρούσα και δεν πατούσε κανείς εκεί μέσα) όταν δεν θα πατάει μύγα εκεί μέσα θα παρακαλάς να μπει κάποιος, όποιοσδήποτε.. αλλά θα είναι αργά, δύο τρεις μήνες το πολύ του δίνω.. ο πορτιέρης δημοσιοσχετίστας ή ότιδηποτε άλλο είναι έγινε ο villain of the day

η επόμενη μου σκέψη ήρθε αργότερα καθώς έβλεπα την ταινία world's greatest dad, κάτι για την ζωή, πόσο μίζερη είναι στην πραγματικότητα, πόσο μόνοι είμαστε, πως δεν υπάρχει κανένανα νόημα και κάτι τέτοια χαρούμενα
προφανώς επηρεάστηκα από την ταινία αλλά δεν μου είναι και άγνωστα τα συναιοθήματα
άρχισα να βλέπω το Sherlock μια παραγωγή του bbc ο sherlock holmes στο modern day London..

έχω ξεμείνει εδώ και δεν ανήκω πουθενά..

ένα νησί, ένα αστέρι, ένα καράβι, μια κουβέρτα, η ανάσα σου, το φως, ο αέρας
σε λίγο η νύχτα θα τελειώσει και θα έρθω να σε βρω
τα λόγια σου σήμερα με πέθαναν, πρέπει να γίνω αυτός που σου αξίζει
να σ' αφήσω να κοιτάξεις στο σκοτεινό κενό μου
να με οδηγήσεις

σημειώσεις- περιμένοντας

τα παρακάτω τα έγραψα την προηγούμενη βδομάδα στην δουλειά, περιμένοντας να περάσει η ώρα για να μπω, είχα σκοπό να τα περάσω στο μπλογκ εκείνη την νύχτα αλλά προφανώς δεν το έκανα και σήμερα που έχω χρόνο βρήκα την ευκαιρία, λέξεις λέξεις λέξεις
πολλές έχουν χάσει το νόημα τους και άλλες βρήκαν άλλα νοήματα, έτσι είναι τα πράγματα.. (το τελευταίο σχόλιο είναι γενικό και όχι για το κείμενο που θα ακολουθήσει)

έχω μια ώρα μπροστά μου μέχρι να πιάσω δουλειά, ήρθα νωρίτερα για να κάνω παρέα σε Εκείνη, τώρα είναι πάνω και εγώ κάθομαι στα αποδυτήρια, ακούω τραγούδια στο κινητό μου και αποφάσισα να γράψω κάτι, για να περάσει η ώρα αλλά και απλά για να γράψω, πρέπει να γυρίσω ξανά στο "να μην περάσει μέρα που να μην γράψεις μια γραμμή" στον παλιό μου εαυτό, έτσι όπως είναι τα πράγματα το γράψιμο είναι η μόνη μου σύνδεση, η μόνη μου σύνδεση με κάτι άλλο, με το έξω με το διαφορετικό, ακόμα και αν είναι αυτά τα κοινά πράγματα. το γράψιμο ώς πράξη και όχι ως αποτέλεσμα ή δημιουργία. αναρωτιέμαι αν αργότερα θα βγάζω τα γράμματα μου για να τα περάσω στο μπλογκ. χρησιμοποιώ ένα σημειωματάριο της και ένα στυλό της γιατί δεν ήρθα προετοιμασμένος. πρώτα πεθαίνεις από μέσα, νοιώθω κάπως έτσι, έχω παρατήσει τα πάντα και αφέθηκα στην καθημερινότητα μπορεί κάποιος να ρωτήσει πότε έκανες κάτι διαφορετικό; .. σωστά.. αλλά τώρα το νοιώθω πιο έντονα, ίσως γιατί σταμάτησα να έχω όνειρα, η ζωή μου μάλλον δεν θα έχει καμία εξέλιξη.. όσα ήθελα να κάνω μοιάζουν αδύνατα γιατί προέχει το να δουλεύω για να ζήσω, θα είναι για πάντα έτσι; τεσπα δεν μου αρέσει η κατεύθυνση στην οποία οδηγεί το κείμενο αυτό.. dido white flag, φραπές.. φοράω την μπλούζα της δουλειάς, σε λίγο θα είμαι ψητάς. είδα προχθές το πρώτο επεισόδιο του house season 7, ήταν πολύ ευτυχισμένο και χαρούμενο για τα γούστα μου, αναρωτιέμαι τι θα γίνει και θα στραβώσουν ξανά όλα (όπως θα έπρεπε) το τελευταίο επεισόδιο της season 6 έμοιαζε τέλειο, ο house κατεστραμμένος και μόνος έτοιμος να κυλήσει ξανά στα vicodin μέχρι που εμφανίστηκε η cuddy και του είπε πως τον αγαπάει.. happy end??? στο house??? η Κάντι φίλησε το ακρωτηριασμένο μέρος του ποδιού του House, πόσο εύκολο να φιλάς, να αγγίζεις να αγαπάς το τέλειο, και πόσο δύσκολο το ημιτελές το διαφορετικό το άσχημο
το ότι είναι πιο δύσκολο άραγε το κάνει και πιο αληθινό;
σε λίγο πρέπει να ανέβω για δουλειά οπότε κάπου εδώ τελειώνουν οι σημειώσεις, γύρω στις 11 θα είμαι και πάλι ελεύθερος για να κάνω την νυχτερινή μου διαδρομή.. αλλάζει ο καιρός και μου αρέσει :)

nescafe season premiere

εάν αυτό το μπλογκ ήταν σειρά τώρα μάλλον θα βρισκόμασταν στην season 2
στην εικόνα πιο πάνω είναι ο "πρωινός" καφές μου.. το πρωινός σε εισαγωγικά γιατί τον ήπια γύρω στις 4 αλλά δεν έχει σημασία, τότε ξύπνησα, τότε τον ήπια.. πριν λίγο διάβαζα ένα κείμενο του Έκο για την ιδιωτικότητα και την προστασία της και αμέσως μετά έρχομαι και γράφω εδώ :Ρ τι να σημαίνει άραγε αυτό..
αν εξαιρέσουμε έναν Νες που ήπια την προηγούμενη βδομάδα από ένα μπουγατσατζίδικο πακέτο αυτός είναι ο πρώτος ζεστός καφές που πίνω την καινούρια αυτή "χρονιά"
το χρονιά σε εισαγωγικά αλλά είναι περιττό το να εξηγήσω το γιατί..
οι καινούριες σαιζόν των σειρών ξεκίνησαν.. είδα το πρώτο επεισόδιο απο το the big bang theory, έχω δει τα τα δύο πρώτα από house και σε λίγο θα δω το τρίτο.. stargate φίλε μου skeptikisti δεν έχω δει ακόμα γιατί.. (ντροπή μου:( ) δεν τέλειωσα ακόμα.. (!) την πρώτη season.. κατεβάζω την τρίτη του Dexter, τελειώνω την τρίτη του Gossip girl και θα αρχίσω την τέταρτη και ξεκίνησα να βλέπω μια καινούρια σειρά που λέγεται the Event.. μυστηρίου.. no lost this season και αισθάνομαι κάπως lost, η αγαπημένη μου συνήθεια τελείωσε.. :(
σαν να ξεκίνησαν λίγο νωρίς τα κρύα φέτος ή ίσως έτσι να μου φαίνεται..