βιαστικό ποστ

ο χρόνος τελειώνει.. βιαστικό ποστ γιατί κλασικά πρέπει να φύγω για την δουλειά, γιατί να γράψω; και για ποιο θέμα; δεν υπάρχει τίποτα, απλά μερικές γραμμές, στο μέλλον όλα θα έχουν διαφορετική σημασία και ποιος ξέρει τι σκέψεις θα γεννηθούν από αυτές εδώ τις γραμμές.



και από αυτό εδώ το τραγούδι..
το είχα κατεβάσει εχθές για μια φίλη και το άκουσα για λίγο πριν της το στείλω και με χτύπησε, μέσα μου βαθειά
μπορεί βέβαια να είναι, να ήταν, όλα ψέμματα αλλά τα ένοιωσα για αληθινά

τα Χριστούγεννα

η σκοτεινιά και η σιωπή
είσαι μακρυά, εκεί που θα ήμουν και εγώ αν..
να με σκέφτεσαι.. μόνο αυτό ελπίζω πια, για όλα τα υπόλοιπα έχω χάσει την ελπίδα και έτσι έπρεπε.. ίσως ακόμα και αυτό να είναι πολύ, να με σκέφτεσαι
αν με σκεφτόσουν, αν με θυμόσουν.. στις μικρές στιγμές σου

και πάλι τίποτα.. Ξεκόλλα, θα θυμάμαι τις μέρες αυτές για να ρωτήσω την επόμενη Εκείνη τι έκανε, τα Χριστούγεννα του 2010

το απόγευμα πριν τα Χριστούγεννα

γιατί επιμένω να πιστεύω και να κυνηγάω ένα ψέμα; ξέρω πως κάποια στιγμή θα την ξεχάσω, ξέρω ήδη πως δεν ήταν η κατάλληλη για μένα, αλλά ακόμα μέσα μου υπάρχουν συναισθήματα, μπερδεμένα δεν είναι έρωτας, αγάπη αλλά κάτι είναι
την θέλω κοντά μου, όχι για αυτό που είναι αλλά για αυτό που πίστεψα πως είναι
υπάρχει κάποιο ψέμα που μπορείς να πιστεύεις ακόμα και αν γνωρίζεις πως είναι ψέμα; κάπως πρέπει να λέγεται αυτό
είναι Χριστούγεννα και δεν με νοιάζει, εχθές κάποιος μου είπε πως το μόνο που με ενδιαφέρει είναι εκείνη, είναι αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα άλλο μέσα μου, καμιά σκέψη κανένα ενδιαφέρον
μια εμμονή..
έρχονται στιγμές που θέλω να πέσω όσο πιο χαμηλά γίνεται, να νιώσω αληθινά αυτήν την μοναξιά χωρίς καμιά ψευδαίσθηση, προσπάθησα να στείλω τους δικούς μου στην πόλη μας, για να μείνω μόνος μου, να είμαι μόνος αυτήν την νύχτα που όλοι υποτίθεται πως είναι με αυτούς που αγαπούν
να είμαι όσο πιο μακρυά γίνεται από αυτό που ονειρευόμουν για αυτήν την νύχτα, μια νύχτα μαζί της
θέλω να κάνω τον πόνο μεγαλύτερο
γιατί; δεν ξέρω.. αλλά πιστεύω πως αυτό πρέπει να κάνω
σε λίγο θα την δω, μια ξένη που της μοιάζει

my constant

we have to go back..

ο ένας

δεν ξέρω γιατί έχω την εντύπωση πως είμαι για σένα ο Ένας, ο μοναδικός, αυτός που πρέπει να είσαι μαζί του, ίσως γιατί μοιάζεις να είσαι εσύ η Μία;

soundtrack of the night

ένα τραγούδι που πρωτοάκουσα απόψε και ψιλοκόλησα..
δεν μπορούσα να καταλάβω λόγω φασαρίας τι έλεγε ακριβώς αλλά από τα λίγα που έπιασα το βρήκα
όμορφες καταραμένες
πρέπει να μεγαλώσω την απόσταση γιατί έτσι πρέπει, αλλά δεν είναι αυτό που θέλω
είχα ρεπό και τα πράγματα θα ήθελα να είναι όπως παλιά για να περάσω μια χαρούμενη ημέρα, σχολούσε 7 και το μόνο που ήθελα ήταν να την πάρω τηλέφωνο και να της πω να βγούμε μια βόλτα, να μην κάτσουμε κάπου, απλά να περπατάμε και να της κρατάω το χέρι..
γελοίο μετά από όσα έχουν γίνει, εξωπραγματικό επίσης, δεν θα δεχόταν, δεν θέλει και το ξέρω αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να θέλω εγώ
θα έρθει όμως η μέρα

μερικές γελοίες κουβέντες

το παν είναι να ξέρεις τον εαυτό σου και το τι θέλεις στην ζωή σου, να έχεις κάποιους στόχους έστω και αόριστους, εγώ πάει καιρός που έχω χάσει τον εαυτό μου και ακόμα περισσότερος από τότε που είχα στόχους
είχα γράψει κάποτε σε ένα ποστ πως θα ήθελα οι στιγμές να μπορούσαν να σταθούν μόνες τους χωρίς να στηρίζονται σε κάποιες άλλες, χωρίς να οδηγούν σε κάποιες άλλες (ή κάτι τέτοιο τεσπα) αλλά τώρα θα ήθελα να είναι όσο εξαρτημένες γίνεται, να πιάσω την άκρη του νήματος από το τώρα και να πάω προς τα πίσω, να με βρω
υπάρχει ένας φόβος πως ακόμα και αν γινόταν κάτι τέτοιο πάλι θα με έβρισκα χαμένο, υπήρξε ποτέ καμιά εποχή που ήξερα τι ήθελα, που ήθελα κάτι; ή ήμουν πάντα έτσι, σβησμένος; δεν μπορώ να θυμηθώ..
κάποτε υπήρχε ένα μυθικό παρελθόν, κάπου που μπορούσα να κοιτάξω για να βρω κάποια γαλήνη, τώρα είναι πλέον πολύ μακρινό και ξένο, δεν ξέρω που να κοιτάξω, ναι υπάρχει το μέλλον αλλά.. όπως έχω ξαναπεί (ή μπορεί και όχι) δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη πως θα το ζήσω..

είχα ρεπό σήμερα και μετά από πολύ καιρό βρέθηκα με τους φίλους μου, με έκαναν να ξεχαστώ κάπως και με έσπρωξαν στο να Την ξεπεράσω, υποθέτω πως όπως με βοήθησαν στο να μπορέσω να Της εκφράσω τα συναισθήματα μου μπορούν να με βοηθήσουν και στο αντίθετο, για σήμερα δούλεψε και δεν έκανα την προσπάθεια χωρίς νόημα που αναφέρω στο προηγούμενο ποστ, ελπίζω να με βοηθήσει και αύριο..
μια μάχη που θα κερδίσω μέρα με την μέρα
μπήκα στην βιβλιοβάρδια ψάχνοντας για κανένα φτηνό και καλό βιβλίο αλλά δεν πήρα τελικά τίποτα, αν και μου έκανε καλό ακόμα και το βιαστικό ξεφύλλισμα. πρέπει να αναδιοργανωθώ και αν δεν μπορώ να βρω τον παλιό εαυτό μου να φτιάξω έναν καινούριο αν και για να το κάνω αυτό πρέπει να βρω ποια είναι η αλήθεια μου τώρα.. δύσκολο έργο..

μαγική ξανά..

μακάρι να έγραφα περισσότερο τον καιρό που ήμασταν μαζί, να είχα κάτι ακόμα, έχω ανάγκη να διαβάσω μερικές όμορφες στιγμές, αληθινές
είναι περίεργο πόσα πράγματα σκέφτομαι τώρα που την έχασα, πόσα θα μπορούσαμε να κάνουμε και τότε δεν τα σκεφτόμουν, πόσες όμορφες στιγμές δεν έζησα γιατί είχα παραδοθεί στην καθημερινότητα
είναι αληθινό πως όταν χάσεις κάτι όχι μόνο το εκτιμάς αλλά μεταμορφώνεται μέσα σου, γίνεται κάτι άλλο, μαγικό και ιερό
επίσης είναι αληθινό πως ακόμα και με αυτήν την γνώση θα έκανα τα ίδια πράγματα, δεν μπορώ να ζήσω την ζωή στο έπακρο, δεν είμαι φτιαγμένος για αυτό

υπήρξαν κάποιες στιγμές εχθές που μπόρεσα και απομακρύνθηκα, που είδα μια ζωή σχεδόν χωρίς αυτήν
αλλά δεν κράτησε πολύ, τελικά όλα επέστρεψαν σε Εκείνη
απόψε θα κάνω άλλη μια προσπάθεια χωρίς νόημα, χωρίς ελπίδα
θα φάω τα μούτρα μου αλλά δεν πειράζει, μέχρι να το ξεπεράσω το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να την αγαπώ
και μέχρι να το ξεπεράσω δεν έχω επιλογή..

χαμένα

μπορεί να παίρνεις τα μηνύματα μου αλλά δεν τα στέλνω σε σένα
τα στέλνω σε Εκείνη που είναι χαμένη μέσα σου

ο παραλήπτης δεν βρέθηκε και το μήνυμα επεστράφη στον αποστολέα

θα καταλήξω κάποτε να σε μισώ, όχι για κάτι που θα μου έχεις κάνει
αλλά επειδή νοιώθω τόσα πολλά

τα ίδια που έγιναν

ο χρόνος δεν είναι μια ευθεία γραμμά άλλα ούτε και ένας κύκλος, η μορφή του μοιάζει πιο πολύ με μια σπείρα, οι στιγμές που επανέρχονται μπορεί να μοιάζουν πολύ με αυτές του παρελθόντος και να μας κάνουν να πιστεύουμε στην κυκλικότητα του χρόνου αλλά είναι ωστόσο διαφορετικές, έστω και ελάχιστα
η μονοτονία αν και μάλλον υποστηρίζει την κυκλικότητα ή τουλάχιστον την βαρετή προβλεψιμότητα ταιριάζει και εδώ
μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα
αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα
και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μην μοιάζει

μακάρι τίποτα να μην γινόταν ποτέ

ένας χρόνος μετά

ένας χρόνος περίπου πριν, όταν δημιούργησα το μπλογκ αυτό.. πόσο άλλαξαν τα πράγματα στην διάρκεια αυτού του χρόνου, βρίσκομαι πάλι όμως λίγο πριν τα χριστούγεννα στην ίδια ακριβώς κατάσταση μόνος, πιστεύω πως και πάλι το μπλογκ θα με βοηθήσει να ξεπεράσω όλα τα δυσάρεστα συναισθήματα, το γράψιμο δηλαδή..
γενικά η κατάσταση είναι ίδια, όπως και τότε κανένα μέλλον, όπως και τότε καμιά αλήθεια
δεν ξέρω τι σκατά θα γίνει και δεν μπορώ να σκεφτώ, υποθέτω πως ότι είναι να γίνει θα γίνει και εγώ θα το δεχτώ όπως μπορώ, με κάποιον τρόπο θα την παλέψω και θα ζήσω, την δική μου εκδοχή της ζωής
μια ανοιχτή πληγή που δεν μπορώ να σταματήσω να ακουμπάω μου έχει αφήσει Εκείνη

the black swan

ακόμα και χωρίς ελπίδα προσπαθώ, μπορεί να πετυχαίνω το αντίθετο από αυτό που επιδιώκω αλλά δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω, το τίποτα δεν είναι επιλογή

μια σκέψη υπάρχει στο μυαλό μου, μία που υπήρχε πριν ακόμα γίνουμε ζευγάρι, πως δεν είναι η κατάλληλη για μένα, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αυτό να είναι αλήθεια, άρα γιατί παλεύω τώρα; τι θέλω; να επιστρέψω σε κάτι που θα με κάνει μόνο πρόσκαιρα και επιφανειακά ευτυχισμένο; ενώ μέσα μου θα είμαι κενός;
μοιάζει άδικος κόπος
γιατί το θέλω τόσο πολύ όμως;
μόνο εγωισμός;
ή δεν ήμουν τόσο κενός όσο θέλω να πιστεύω;

η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα.. της άφησα ένα σημείωμα στην τσάντα της όταν έφυγα από την δουλειά, μπορεί κανείς να φανταστεί τι της έλεγα
μου είπε απλά πως το βρήκε.. καμιά απάντηση, δεν την αγγίζει τίποτα;; θα έπρεπε να ξέρω αλλά δεν ξέρω
μοιάζει τόσο διαφορετική τώρα που δεν είμαστε μαζί.. Εκείνη..
τα παλιά μου ποστ, πριν τα φτιάξουμε απέκτησαν αργότερα καινούριο νόημα και πιο πρόσφατα ακόμα ένα διαφορετικό νόημα, το απαισιόδοξο αρχικό τους, το αισιόδοξο, χαρούμενο, ανταμοιβής, μετέπειτα και το μάλλον μάταιο τελικό τους
δεν ξέρω τι γίνεται
έχω χάσει τον εαυτό μου για ακόμα μια φορά
θέλω να την πάρω τηλέφωνο και να την ρωτήσω πως μπορεί να μην μου απαντάει τίποτα
πως μπορεί να μην νοιώθει..
τι σαπουνόπερα που το έκανα!

το ψέμα

θα είμαστε πλέον φίλοι..
για να μην την χάσω, για να είμαι κοντά της και να την προσέχω..
επειδή την αγαπάω ακόμα θα είμαστε πια φίλοι

πόσο πολύ πονάω απόψε, που κάθε ελπίδα έχει χαθεί και δεν υπάρχει κανένας
σ' αγαπάω και είμαι μόνος
σ' αγαπάω και σκέφτομαι το αύριο, μόνος

σου έστειλα ένα μήνυμα αλλά δεν είπα τίποτα από αυτά που ήθελα, δεν μπορώ πια αν θέλω να διατηρήσω το ψέμα που συμφωνήσαμε να πιστέψουμε για να υπάρχουμε μαζί στον ίδιο χώρο

round wounds cannot heal except by changing shape

ξύπνησα σήμερα με διάθεση πολύ χειρότερη από ότι τις άλλες μέρες, τα συναισθήματα πιο έντονα και η πραγματικότητα πολύ επίμονη και αληθινή, σκέφτηκα πως με κούρασε η κατάσταση αυτή, να νοιώθω όπως νοιώθω να την παρακαλάω να με αγαπήσει, να θυμάμαι και να πονάω να σκέφτομαι και να πονάω
και επίσης έπρεπε να την βλέπω και για 8 ώρες στην δουλειά, να μιλάει για άσχετα και να έχει αφήσει πίσω της αυτό που είχαμε λες και έχει τελειώσει εδώ και 100 χρόνια, λες και δεν ήμουν τίποτα
τα πάντα είναι μια πληγή, νόμιζα πως ήμουν αυτός που αγαπούσε λιγότερο σε αυτήν την σχέση αλλά μάλλον έκανα λάθος
πριν μπω για δουλειά άλλαξα την wallpaper στο κινητό μου, έβγαλα την φωτογραφία της και έβαλα ένα δέντρο, αυτό το οποία είχα κάποτε και εδώ μέσα, επέστρεψα στα παλιά σε μια προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου πως τέλειωσε
ακόμα την θέλω, ακόμα την σκέφτομαι αλλά είμαι κάπως πιο έτοιμος να προσπαθήσω να απομακρυνθώ
μπορεί βέβαια να είναι απλά λόγω της ημέρας, θα δείξει..