έξω από εμάς

το αντικείμενο της λατρείας μου, ένας φανταστικός μαύρος στυλογράφος στολισμένος με ένας θεός ξέρει πόσες εξαίσιες διακοσμήσεις, κατείχε περίοπτη θέση στη βιτρίνα, λες και ήταν ένα από τα πετράδια του στέμματος. η μύτη του, ένα θαύμα από μόνη της, ήταν ένα μπαροκικό ντελίριο από ασήμι, χρυσάφι και εγχαράξεις, που έλαμπε σαν το φάρο της Αλεξάνδρειας. Όταν ο πατέρας μου με έβγαζε περίπατο, εγώ δεν έβαζα γλώσσα μέσα, μέχρι να με πάει να δω το στυλογράφο. Ο πατέρας μου έλεγε πως ο συγκεκριμένος στυλογράφος θα άνηκε τουλάχιστον σε αυτοκράτορα. Εγώ πίστευα κρυφά πως με ένα τέτοιο αριστούργημα μπορούσε να γράψει κανείς οτιδήποτε, από μυθιστορήματα μέχρι εγκυκλοπαίδειες, ή έστω και επιστολές, που θα είχαν όμως τέτοια δύναμη, ώστε να υπερβαίνουν οποιονδήποτε ταχυδρομικό περιορισμό. Στην αφέλεια μου πίστευα πως αυτά που θα έγραφα εγώ με εκείνο το στυλογράφο θα έφταναν παντού, ακόμα και σ' εκείνο το αδιανόητο μέρος που έλεγε ο πατέρας μου πως είχε πάει η μητέρα μου και από το οποίο δεν θα γύριζε ποτέ. 

απόσπασμα από την Σκιά του Ανέμου, μου θύμισε τον εαυτό μου, έτσι και εγώ όποτε βλέπω ένα όμορφο στυλό ή ένα όμορφο τετράδιο, το αγοράζω πιστεύοντας πως με αυτά θα γράψω το Μέγα Έργο μου, αν και καταλήγω πάντα με κάτι μουντζούρες, περίεργα μάτια και χείλη, σκόρπιες λέξεις