το όνειρο 4

περιληπτικά, περιληπτικά γιατί σε αυτό το όνειρο δεν με νοιάζει τόσο η ιστορία αλλά η κατασκευή του κόσμου, του ονειρικού κόσμου
ήμουνα σε ένα λεωφορείο(τον κτελ υποτίθεται αν και έμοιαζε με αστικό) και πήγαινα στην πόλη μου, και σε κάποια φάση περνάμε την στάση στην οποία φυσιολογικά θα σταματούσε και συνεχίζει, όλοι στο λεωφορείο νοιώσαμε πως κάτι περίεργο συνέβαινε, μετά από λίγο ένας τύπος με ένα καφέ μακρύ παλτό βγάζει ένα τουφέκι και πάει να πυροβολήσει μέσα στο λεωφορείο, πριν κάνει όμως ότιδήποτε μια γυναίκα βγάζει ένα πιστόλι και τον σκοτώνει( ήταν μυστική αστυνομικός) τότε όλοι καταλαβαίνουμε πια πως κάτι δεν πάει καλά και όπως πλησιάζουμε μέσα στην πολη βλέπουμε άντρες με μαύρα και όπλα να κρατάνε ομήρους να έχουν σκοτώσει κάποιους και μαθαίνουμε πως για κάποιον λόγο που δεν είναι ξεκάθαρος, κάποια πήρανε τα όπλα και σκοτώνουν τους άλλους, κάποιος λόγος υπάρχει αλλά δεν τον γνωρίζω, παίρνω τηλ την μητέρα μου να δω αν είναι καλά και είναι μια χαρά και δεν έχει ιδέα από το τι γίνεται, το λεωφορείο συνεχίζει την διαδρομή του και ξαναπερνάει από την στάση που έχασε την πρώτη φορά εγώ κατεβαίνω και κοιτάω προς το σπίτι να δω αν είναι κανείς ή αν έχουν φύγει όλοι, δεν βλέπω κανένα αυτοκίνητο που σημαίνει πως έχουν φύγει, και όταν είμαι έτοιμος να ξαναμπώ στο λεωφορείο βλέπω ένα κόκκινο αμάξει να πλησιάζει, δεν μπορώ να διακρίνω αν είναι οι δικοί μου , αλλά όσο πλησιάζει βλέπω από το παράθυρο πως είναι ο ξάδελφος μου και έτσι πηγαίνω εκεί, όταν πλησιάζω το αμάξι έχει γίνει κάμπριο και είναι όλοι εκεί.. συν ένα ανύπαρκτο μωρό, που μαθαίνω πως είναι ξαδέλφη μου! (το οποίο είχαν στο πορτμπαγκάζ αλλά το έβγαλαν όταν πήγα)
όχι και πολύ περιλητπικά αν το διαβάσει κανείς, αλλά τι να άφηνα απέξω; (αν και άφησα διάφορα) anw anw.. αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν το αμάξι που στην αρχή ήταν ένα σκοτεινό κόκκινο κλειστό αυτοκίνητο και μετά μετατράπηκε σε ένα ανοιχτόχρωμο κάμπριο, μου φαίνεται πως η αλλαγή εξυπηρετεί την πορεία της ιστορίας, στην αρχή όταν το είδα έπρεπε να είναι έτσι γιατί εγώ έπρεπε να δυσκολευτώ να δω αν είναι οι δικοί μου μέσα ή τίποτα άλλοι, και την δεύτερη φορά που το πλησίασα μετατράπηκε γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να μπω και εγώ μέσα, ήμασταν ήδη πολλοί.. και αυτό με οδηγεί στην επόμενη σκέψη ή ερώτηση, τα όνειρα τα δημιουργεί ο εγκέφαλος σε real time ή είναι ήδη προκατασκευασμένα πριν αρχίσουμε εμείς να τα βλέπουμε; μάλλον το πρώτο γιατί φαίνεται να αλλάζει το περιβάλλον ανάλογα με το τι κάνουμε και το τι νοιώθουμε αλλά και πάλι όλα όσα μπορούμε να κάνουμε ή να νοιώσουμε πρέπει να είναι γνωστά στον εγκέφαλο μας.. θα πάω να κάνω μια έρευνα στην ανεξάντλητη πηγή! 

οι δρόμοι που περπατήσαμε

στο "η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού" υπάρχει μία μέθοδος που μπορεί να διαγράψει τις αναμνήσεις που έχεις από κάποιο άτομο, με αποτέλεσμα όσα έζησες μαζί του να είναι σαν να μην συνέβησαν ποτέ, από τον χάρτη της πόλης, τους δρόμους της, οδηγήθηκα στον χάρτη του μυαλού, τόσο έντονο σήμερα.. είχα κατέβει στο κέντρο και σε κάθε δρόμο που περνούσα, μου ερχόντουσαν εικόνες από Εκείνη, στον έναν έγινε αυτό, στον άλλο το άλλο..
μιας και δεν μπορώ να διαγράψω από το μυαλό μου τα μονοπάτια που οδηγούν σε εκείνη, η μόνη λύση είναι να αλλάξω τον χάρτη της καθημερινότητας μου, το θέλω.. εκτός από την ανάγκη δεν με κρατάει τίποτα εδώ, εύχομαι να μπορούσα να φύγω και να πάω κάπου αλλού σε ένα καινούριο μέρος, με δρόμους άγνωστους, στιγμές που θα γίνουν αναμνήσεις

οι στιγμές στις σκέψεις

υπάρχουν διάφορες στιγμές που χάνεσαι στις σκέψεις, ακολουθείς μία και απορροφάσαι τόσο που όταν βγαίνεις από αυτήν μπορεί να έχεις περάσει και μια δυο στάσεις, μου συμβαίνει συχνά τελευταία, κάποιες φορές ευχάριστες, κάποιες φορές δυσάρεστες αλλά πάντα σκέψεις και όχι δυστυχώς στιγμές

το όνειρο 3

είδα σήμερα το βράδυ (ή σήμερα το πρωί) ένα πολύ περίεργο όνειρο, περίεργο γιατί είχε σχέση με τον Locke από το LOST! (o αγαπημένος μου χαρακτήρας)

ήμουνα κάπου, δεν ξέρω που, μάλλον σε κάποιον υπαίθριο χώρο, στην εξοχή δεν ξέρω, πάντως ο δρόμος δεν είχε άσφαλτο, ήταν χωματόδρομος και περπατούσα με έναν σωσία του Locke, ή μάλλον σωσία του Terry o' quinn που παίζει τον Locke, το γεγονός αυτό δεν μου φαινόταν περίεργο, αλλά έτσι όπως προχωρούσαμε βρεθήκαμε σε κάτι σαν σταυροδρόμι και ήταν μαζεμένος κόσμος και είδαμε πως σε ένα τραπέζι καθόταν ο Locke, o original αυτήν την φορά, και μου προκάλεσε πολύ μεγάλη έκπληξη και ευχαρίστηση που τον είδα εκεί, ήθελα να πάω να πάρω ένα αυτόγραφο (λολ) και να του δείξω τον σωσία του που είχα μαζί μου, βασικά μπορεί και ο σωσίας να είδε πρώτος τον Locke, δεν θυμάμαι.. anw πλησιάζω και όσο πλησιάζω και βλέπω πιο καθαρά τον Locke βλέπω πως είναι πολύ αλλαγμένος σε σχέση με αυτό που είχα στο μυαλό μου, πιο κοντός πιο αδύνατος και με ένα περίεργο πράγμα στο κεφάλι του που θα μπορούσε να είναι περουκίνι αλλά καλύτερα να είσαι καραφλός παρά να φοράς εκείνο..  και είμαι εκεί και του μιλάω και σκέφτομαι πως είναι δυνατόν, ο σωσίας να είναι πιο κοντά στον Locke από ότι ο Locke.. ένοιωθα άσχημα για αυτό και δεν ήθελα ο Locke να δει τον σωσία για να μην νοιώσει περίεργα αλλά εκείνος τον είδε και χάρηκε και σαν να μην τρέχει τίποτα, μου υπέγραψε το αυτόγραφο, ένα λευκό τσαλακωμένο χαρτάκι.. νομίζω πως έγραφε John Locke και από κάτω ToC (για το πραγματικό του όνομα Terry o' queen) μετά μάλλον φύγαμε..

there is no island

there is no island

η θέα

"όσο πιο άδειος είναι ο χρόνος, τόσο πιο γρήγορα περνάει. Η ζωή που δεν έχει νόημα προσπερνάει όπως τα τρένα που δε σταματούν στο σταθμό σου."
απόσπασμα από την σκιά του ανέμου.. είχα τσακίσει την σελίδα γιατί μου άρεσε, πριν φύγω για δουλειά έβγαλα την παραπάνω φώτο από το παράθυρο μου, δεν μπορώ να περιγράψω τι αίσθημα μου προκαλεί η θέα αυτή αλλά ταιριάζει κάπως με το απόσπασμα
κάθε μέρα μοιάζει και πιο γκρίζα..

"μερικές φορές πιστεύουμε πως οι άνθρωποι είναι λαχεία, πως βρίσκονται εκεί για να πραγματοποιήσουν τις παράλογες αυταπάτες μας. "
άλλο ένα απόσπασμα.. αληθινό πέρα από κάθε αλήθεια..
τον τελευταίο καιρό περισσότερο από άλλοτε μου έρχονται στο μυαλό στιγμές από τις πρώτες ημέρες, και κάνω σκέψεις κοινότοπες και παράλογες, ανώριμες.. να μπορούσα να γυρίσω πίσω και να ζήσω για πάντα σαν σε λούπα τον λίγο εκείνο, χαρούμενο χρόνο

Samurai Champloo

παρακολουθώ τώρα το samurai champloo, με θλίβει η αίσθηση πως μόλις το ταξίδι τους τελειώσει οι ήρωες πιθανόν θα χαθούν για πάντα, πως μπορούσε τότε κάποιος να βρει οποιονδήποτε; ειδικά αν ο δεύτερος δεν είχε μια σταθερή κατοικία; εξαιρετικά δύσκολο
τι μπορεί να απασχολεί κάποιον άνθρωπο..:Ρ έχουν μείνει δύο επεισόδια για να τελειώσει και μπορώ να πω πως το συνιστώ ανεπιφύλακτα, αφήνω την ανάρτηση ανοιχτή μήπως και θέλω να σχολιάσω κάτι μετά το τέλος της σειράς!

σχολιασμός μετά το τέλος της σειράς.. τελικά χωρίστηκαν.. όταν ήταν στο σταυροδρόμι περίμενα να ακολουθήσουν όλοι μαζί έναν κοινό δρόμο αλλά όχι..
τουλάχιστον συνειδητοποίησαν πως είναι φίλοι, κάτι είναι και αυτό! εντωμεταξύ απίστευτο το πως επέζησε ο mugen από την έκρηξη, υποθέτω πως έχει κάποια σχέση με τα πνέυματα που συναντούσε κάθε φορά που κόντευε να πεθάνει

202

επικάτι είναι η λέξη (όχι επιληψία) επιφοίτηση; η κάτι άλλο; το επιφοίτηση δεν μοιάζει ταιριαστό, μια ξαφνική σκέψη, μια ανάμνηση που ήρθε στην επιφάνεια τυχαία, βλέποντας τον αριθμό στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στο fringe, έκλαμψη; ποια είναι η λέξη;
κάποτε ζούσα σε ένα διαμέρισμα που το νούμερο του ήταν 202, πως δεν το σκέφτηκα ποτέ από τότε; ή μήπως 103; οι αμφιβολίες.. ή 102;

γαλαξίας

"Spring brings cherry blossoms to comfort you, the summer stars, the harvest moon in fall, and the powdered snow in winter. All of these things, and the promise of them, is what makes sake taste so good."

"One day, you will understand this, and then I shall pour sake for the both of us."

 στην παραπάνω σκηνή, κάποια στιγμή ο Κένσιν κοιτάει τον νυχτερινό ουρανό και τον γαλαξία που τον διασχίζει, πολύ μελαγχολικό, γεμάτο νοσταλγία (για πράγματα που έφυγαν, άλλα που δεν θα έρθουν ποτέ) άνιμε

άλλη μια νύχτα (ποιος μετράει..)

απόψε όλα μοιάζουν κενά χωρίς νόημα, η ζωή μου.. δεν ξέρω τι είναι αυτό που ζητάω, τι περιμένω
είναι τόσο δύσκολο να είναι κανείς γεμάτος; ευτυχισμένος;
όλα είναι ψεύτικα και μικρά, άδεια
ξέρω πως η νύχτα θα περάσει και αύριο τα πράγματα θα μοιάζουν κάπως καλύτερα ή τουλάχιστον δεν θα είναι τόσο έντονο αυτό που νοιώθω
αλλά τι σημαίνει αυτό; θα ξαναεπιστρέψω στο σημερινό συναίσθημα κάποια στιγμή, κοντινή

τα πάντα κλείνουν στις 3

ούτε πρόσεξα τι πουλούσε αυτό το μαγαζί αλλά αυτά τα κεφάλια με τις περούκες έμοιαζαν βγαλμένα από θρίλερ, φαντάζομαι τον ιδιοκτήτη σε ένα κρυφό δωμάτιο του μαγαζιού να φτιάχνει μαριονέττες από ανθρώπινα μέλη ή κάτι παρόμοιο...
τις καθημερινές δεν υπάρχει τίποτα, ΤΙΠΟΤΑ, που να μένει ανοιχτό μετά τις 3 για να πιούνε και οι εργαζόμενοι άνρθωποι μια μπύρα.. τέσπα και ένα τραγούδι που ακούω συχνά τις τελευταίες μέρες και μου ψιλοκόλησε! μέηκ μη γιορ ρέιντιο τερν μη απ γουεν γιου φηλ λόου.. κτλπ!