η πρώτη μέρα του φθινοπώρου

η πρώτη μέρα του φθινοπώρου, μοιάζει με τίτλο σχολικής έκθεσης:Ρ
καθόμουν σε ένα τραπεζάκι έξω από το μαγαζί, το πρωί λίγο πριν ανοίξουμε με ένα παιδάκι γείτονα και ανέφερε πως σήμερα ήτανε η φθινοπωρινή ισημερία, δεν είχα σκεφτεί πως μπήκε το φθινόπωρο, παρόλες τις βροχές των προηγούμενων ημερών, και την ώρα που καθόμασταν και συζητούσαμε για τις ισημερίες φυσούσε και τα φύλλα έπεφταν από τα δέντρα και εγώ έπρεπε να σκουπίσω ξανά το πεζοδρόμια το οποίο είχε γίνει και πάλι χάλια..
και στην διάρκεια της μέρας περισσότερος κόσμος ήθελε να καθήσει μέσα και όχι έξω...
και όταν έφευγα από την δουλειά, φυσούσε και ένιωσα για πρώτη φορά κάπως να κρυώνω και μου άρεσε η αίσθηση, η σκέψη πως η ενοχλητική ζέστη επιτέλους θα υποχωρήσει και πως ο νες θα αντικαταστήσει τον φραπέ..
ένιωσα προς μεγάλη μου έκπληξη μια ηρεμία μέσα μου, η ηρεμία δεν οφειλόταν αποκλειστικά στον καιρό αλλά συνέβαλε και αυτό, μια ηρεμία γενικα για τα πράγματα στην ζωή μου που μοιάζουν να μπαίνουν σε μια σειρά, έκπληξη γιατί δεν με έχω συνηθίσει να έχω ευχάριστα συναισθήματα:Ρ 
και όταν ήρθα σπίτι το google μου είπε πως ήταν η πρώτη μέρα του φθινοπώρου και είπα ευκαιρία να ψάξω μια όμορφη φθινοπωρινή εικόνα να βάλω στο μπλογκ..

αυτές οι φώτο (αυτού του είδους οι φώτο) για κάποιον λόγο μου θυμίζουν την πρώτη μου επαφή με τον θαυμαστό κόσμο του ίντερνετ τέλη 90 αρχές 2000..
πόσα όμορφα χρώματα,τα δικά μου φθινόπωρα τα θυμάμαι πάντα πιο γκρίζα και μουντά, υγρά..
αυτά.. κάποτε είχα δει μια μικρή αλεπού αν και μπορεί να μην ήταν φθινόπωρο, έχει περάσει καιρός αλλά το θυμήθηκα γιατί ψάχνοντας για φώτο είδα μια με μια μικρή αλεπού, γιατί άραγε όλα τα baby animals είναι πιο χαριτωμένα από τις μεγάλες εκδοχές τους; είναι άραγε μόνο επείδή είναι πιο μικρά σε μέγεθος;

έχει αρχίσει η δουλειά και δεν μπορώ να γράφω και πολύ συχνά, όχι οτι έγραφα αλλά anw :P
δεν είναι η έλλειψη χρόνου γιατί παλιότερα είχα πολύ λιγότερο χρόνο αλλά έγραφα κάθε μέρα, το θέμα τώρα είναι ότι οι σκέψεις μου και εκτός μαγαζιού αφορούν το μαγαζί
πάλι μου έχει κολλήσει ένα τραγούδι που μοιάζει να μην μπορώ να βρω με τίποτα, κάτι στίχοι που έπιασα και με βάση αυτούς έψαξα δεν με οδήγησαν πουθενά :(
κάθομαι στον καναπέ και βλέπω διάφορα στο youtube, βρίσκω κάτι παλιά τραγούδια του μαζωνάκη (ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα με εξαίρεση κάνα δυο κομμάτια) και τα τραγούδια αυτά μου δημιουργούν μια αίσθηση, αυτό που σε κάνει σε μια στιγμή να δεις τα πράγματα αλλιώς (δεν αναθεώρησα την φιλοσοφία της ζωής μου ακούγοντας μαζωνάκη, απλά μπήκα σε ένα διαφορετικό mood) και σαν να ανέβηκε κάπως η διάθεση μου και ένας αέρας αισιοδοξίας φύσηξε.. :Ρ όλα θα πάνε καλά και θα νικήσουμε!

ομάδα δράσης 21

όταν το έδειχνε στην τηλεόραση αν και ήθελα να το βλέπω πάντα κατέληγα να αποκοιμιέμαι στον καναπέ έχοντας δει μόνο λίγο από την αρχή..
λολ δεν ξέρω πως μου ήρθε και ήθελα να ακούσω ξανά το ιντρο της σειράς:)
ένα ψιλοκύλισμα στο παρελθόν, ομάδα δράσης 21, τότε δεν ήξερα καν πως λέγεται 21 jump street και τώρα δυσκολεύτηκα να θυμηθώ πως το λέγαμε τότε στα ελληνικά
μια περίεργη επιθυμία που μάλλον είναι κοινή σε πολλούς... (ελπίζω) όταν για διάφορους λόγους θυμάμαι το παρελθόν σκέφτομαι πάντα πως θα ήταν αν μπορούσα να επιστρέψω, να ζήσω ξανά εκεί όχι όμως σαν παιδί αλλά όπως είμαι τώρα (στις διάφορες ανα καιρούς ηλικίες μου) να πετύχω (ή και να μην πετύχω) σε εκείνον τον Κόσμο
θα περάσω σε λίγο scifi.. μοιάζει τώρα σαν να είναι ένα παράλληλο σύμπαν εκείνη η εποχή, τίποτα πιο απρόσιτο από το παρελθόν
αναρωτιέμαι αν στην διάρκεια της ζωής μας φτιάξουν κάτι με το οποίο να μπορούμε να επισκεπτόμαστε τις παλιές μας αναμνήσεις, όχι όμως μόνο να τις ξαναζούμε όπως ήταν αλλά και να τις αλλάζουμε, ξεχωριστοί κόσμοι για τον καθένα που επιλέγει να τις επισκεφτεί
σχεδόν σαν ταξίδι στον χρόνο χωρίς όμως τον κίνδυνο να δημιουργήσουμε κάποιο χρονικό παράδοξο
άραγε υπάρχουν όλες αυτές οι πληροφορίες μέσα μας ή πραγματικά ότι θυμόμαστε είναι όλα όσα έχουν απομείνει; αν είναι έτσι θα ήταν κρίμα γιατί οι κόσμοι αυτοί θα ήταν για πάντα χαμένοι
ultra scifi
οι επιστήμονες... κατασκευάζουν έναν κόσμο από τις συλλογικές αναμνήσεις όλων των ανθρώπων συμπληρώνοντας έτσι τα κομμάτια που λείπουν ατομικά από τον καθένα μας, ένα 2ο παρελθόν φτιαγμένο από την συλλογική μνήμη το οποίο μπορούμε να επισκεφτούμε
extra ultra scifi
το δεύτερο αυτό παρελθόν δημιουργείται, και στην ουσία είναι ένα μουσείο της ανθρωπότητας, μια ματια στο χθές μέσα από το σήμερα, το ανεβάζουμε σε έναν δορυφόρο (για κάποιον λόγο) η ανρωπότητα καταστρέφεται, είναι στην φύση μας.. τα δάση έχουν σκεπάσει ότι κάποτε ήταν πόλεις και χωριά, υπάρχουν μόνο ζώα.. και τίποτα δεν μπορεί να μαρτυρήσει πως κάποτε υπήρχε κάτι άλλο, και ακόμα και αν υπήρχε δεν θα υπάρχει κανείς για να το αναγνωρίσει (εκτός ίσως από τους εξωγήινους)
και πάνω από την γη, περιστρέφεται ο δορυφόρος (παίρνει την ενέργεια του από τον ήλιο) με την προσομοίωση του παρελθόντος, εκεί τίποτα δεν έχει αλλάξει, η προσομοίωση συνεχίζει να τρέχει και οι κάτοικοι του 2ου παρελθόντος συνεχίζουν τις ζωές τους (γιατί δεν θα μπορούσε να μην έχει κατοίκους, τι ουσία θα είχε ένας κενός κόσμος; )
anw κάποτε έβλεπα ομάδα δράσης 21...