δεν ξέρω πως να περιγράψω αυτό που συνέβη πριν κάποιες μέρες (θα προσπαθήσω φυσικά αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω) σε συνάντησα ΤΥΧΑΙΑ μετά από δέκα μήνες περίπου που είχαμε να βρεθούμε!!
σε ένα μέρος που δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να σκεφτόμουν πως μπορεί να πήγαινα ή να πήγαινες (που είναι στο ίδιο κτίριο όπως συνειδητοποίησα με ένα μέρος που ήθελα να πάμε μαζί, μπερδεμένο και άσχετο)
μια αίθουσα αναμονής μπορούμε να πούμε.. ήταν πρωί, υπερβολικά πρωί για μένα, ήμουν με τον καφέ μου και ένα νεράκι και περίμενα, δίπλα μου ήταν μια ακόμα κυρία και περιμέναμε.. και ξαφνικά κατεβαίνει κάποια από τα σκαλιά και νιώθω πως με πλησιάζει, σηκώνω το βλέμμα μου και είσαι ΕΣΥ!! τα έπαιξα.. και εσύ το ίδιο γιατί ήταν τόσο αναπάντεχο και τόσο άκυρο, μόλις σου έφυγε η έκπληξη θυμήθηκες πως πήρες απόφαση να μην μιλάμε και άρχισες να μου φέρεσαι ψυχρά και να μην μου μιλάς, κάθησες μακρυά μου ενώ είχε θέση δίπλα μου :P φυσικά δεν μπορούσα να συγκρατήσω την χαρά μου και δεν ήξερα τι να κάνω! σου μιλούσα συνέχεια λες και δεν είχε περάσει μέρα από την τελευταία μας συνάντηση και αγνοώντας τα όσα συνέβησαν εν τω μεταξύ, προσπάθησες να κάνεις την αδιάφορη και σου είπα να κόψεις τις βλακείες και για την λίγη ώρα που έτυχε να βρεθούμε ας μιλήσουμε κανονικά.. το καταφέραμε σε έναν βαθμό αποφεύγοντας να πούμε οτιδήποτε αφορούσε την σχέση μας και κρατώντας την συζήτησε σε γενικά πλαίσια
σου έλεγα πως η συνάντηση μας είναι ένα σημάδι (από το σύμπαν, αν και δεν πιστεύω σε αυτά, εσύ όμως πιστεύεις) και εσύ έλεγες πως είναι ένα τυχαίο γεγονός
είδα ξανά το χαμόγελο σου, τις εκφράσεις του προσώπου σου και τις κινήσεις των χεριών σου, τα μάτια σου.. εννοείτε πως ξανακόλλησα, όχι πως είχα ξεκολλήσει και ποτέ.. οι στιγμές που ξεχνιόσουν και δεν πρόσεχες το πως έπρεπε να μου μιλήσεις ήταν οι πιό όμορφες, αναρωτιέμαι αν θυμήθηκες (αν το είχες ξεχάσει) το πόσο όμορφα είναι όταν είμαστε μαζί
σε ρώτησα πότε θα σου περάσει και μου είπες ποτέ (όπως κάθε φορά που σε έχω ρωτήσει)
σου απάντησα με το κλισέ, ποτέ μην λες ποτέ, αλλά κάποια πράγματα γίνονται κλισέ επειδή ακριβώς είναι αληθινά
anw βεβαιώθηκα για αυτό που γνώριζα μέσα μου αλλά μόνο αν σε έβλεπα θα μπορούσα να το επιβεβαιώσω
όταν χωριστήκαμε, έπρεπε να φύγω πριν από σένα σου είπα πως ελπίζω να τα ξαναπούμε, δεν μου απάντησες αν και ξέρω πως ήθελες να μου πεις, δεν το νομίζω.. δεν μου απάντησες γιατί ήταν και άλλοι γύρω μας
πόσο σουρεαλιστικό ήταν όλο αυτό το σκηνικό, τρελό.. πραγματικά σαν ταινία, αν και αν ήταν ταινία θα είχε χαρούμενο τέλος..
σε ένα μέρος που δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να σκεφτόμουν πως μπορεί να πήγαινα ή να πήγαινες (που είναι στο ίδιο κτίριο όπως συνειδητοποίησα με ένα μέρος που ήθελα να πάμε μαζί, μπερδεμένο και άσχετο)
μια αίθουσα αναμονής μπορούμε να πούμε.. ήταν πρωί, υπερβολικά πρωί για μένα, ήμουν με τον καφέ μου και ένα νεράκι και περίμενα, δίπλα μου ήταν μια ακόμα κυρία και περιμέναμε.. και ξαφνικά κατεβαίνει κάποια από τα σκαλιά και νιώθω πως με πλησιάζει, σηκώνω το βλέμμα μου και είσαι ΕΣΥ!! τα έπαιξα.. και εσύ το ίδιο γιατί ήταν τόσο αναπάντεχο και τόσο άκυρο, μόλις σου έφυγε η έκπληξη θυμήθηκες πως πήρες απόφαση να μην μιλάμε και άρχισες να μου φέρεσαι ψυχρά και να μην μου μιλάς, κάθησες μακρυά μου ενώ είχε θέση δίπλα μου :P φυσικά δεν μπορούσα να συγκρατήσω την χαρά μου και δεν ήξερα τι να κάνω! σου μιλούσα συνέχεια λες και δεν είχε περάσει μέρα από την τελευταία μας συνάντηση και αγνοώντας τα όσα συνέβησαν εν τω μεταξύ, προσπάθησες να κάνεις την αδιάφορη και σου είπα να κόψεις τις βλακείες και για την λίγη ώρα που έτυχε να βρεθούμε ας μιλήσουμε κανονικά.. το καταφέραμε σε έναν βαθμό αποφεύγοντας να πούμε οτιδήποτε αφορούσε την σχέση μας και κρατώντας την συζήτησε σε γενικά πλαίσια
σου έλεγα πως η συνάντηση μας είναι ένα σημάδι (από το σύμπαν, αν και δεν πιστεύω σε αυτά, εσύ όμως πιστεύεις) και εσύ έλεγες πως είναι ένα τυχαίο γεγονός
είδα ξανά το χαμόγελο σου, τις εκφράσεις του προσώπου σου και τις κινήσεις των χεριών σου, τα μάτια σου.. εννοείτε πως ξανακόλλησα, όχι πως είχα ξεκολλήσει και ποτέ.. οι στιγμές που ξεχνιόσουν και δεν πρόσεχες το πως έπρεπε να μου μιλήσεις ήταν οι πιό όμορφες, αναρωτιέμαι αν θυμήθηκες (αν το είχες ξεχάσει) το πόσο όμορφα είναι όταν είμαστε μαζί
σε ρώτησα πότε θα σου περάσει και μου είπες ποτέ (όπως κάθε φορά που σε έχω ρωτήσει)
σου απάντησα με το κλισέ, ποτέ μην λες ποτέ, αλλά κάποια πράγματα γίνονται κλισέ επειδή ακριβώς είναι αληθινά
anw βεβαιώθηκα για αυτό που γνώριζα μέσα μου αλλά μόνο αν σε έβλεπα θα μπορούσα να το επιβεβαιώσω
όταν χωριστήκαμε, έπρεπε να φύγω πριν από σένα σου είπα πως ελπίζω να τα ξαναπούμε, δεν μου απάντησες αν και ξέρω πως ήθελες να μου πεις, δεν το νομίζω.. δεν μου απάντησες γιατί ήταν και άλλοι γύρω μας
πόσο σουρεαλιστικό ήταν όλο αυτό το σκηνικό, τρελό.. πραγματικά σαν ταινία, αν και αν ήταν ταινία θα είχε χαρούμενο τέλος..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου