Rapture - IIO

δεν ξέρω τον λόγο αλλά το τραγούδι αυτό τριγυρίζει στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες, δεν νομίζω να το έχω ακούσει κάπου, απλά το μυαλό μου το ξέθαψε για κάποιον λόγο
ο skeptikistis θα έλεγε (αν θυμάμαι καλά την θεωρία του) πως όταν θυμόμαστε τέτοια άσχετα πράγματα είναι γιατί το μυαλό μας πάει αυτά και άλλα για διαγραφή.
αλλά αν το πάει για διαγραφή πως το θυμήθηκα;
και τώρα που είπα διαγραφή..
κάποτε, τον καιρό που δεν υπήρχαν οι εξωτερικοί σκληροί και εγώ είχα ένα pc με απελπιστικά μικρό σκληρό(και δεν ήθελα να μπω σε διαδικασία να βάλω και άλλον μεγαλύτερο εσωτερικό) είχα βάλει ένα πρόγραμμα που υποτίθεται θα καθάριζε τον σκληρό από άχρηστα αρχεία, που δεν χρησιμοποιούνταν συχνά; (δεν γνωρίζω το σκεπτικό του) και τεσπά αυτό το πρόγραμμα πάει και μου σβήνει την αγαπημένη μου φώτο, (μια φώτο όπου ήταν Εκείνη της εποχής εμ.. εκείνης..) τρελάθηκα και βρίσκω ένα άλλο πρόγραμμα (ή το είχα;) το οποίο ανακτά σβησμένα αρχεία.. και μου ανακτά κάμποσες βλακείες αλλά όχι αυτήν.. Θεέ μου, πόσο είχα τρελαθεί!
εκείνη η φώτο μου άρεσε γιατί με έκανε να πιστεύω..

το όνομα σου σαν προσευχή μια νύχτα που φοβόμουν

δικαιολογίες ή και όχι

και τώρα η συνέχεια..
ένοιωθα τόσο κοντά στην απόφαση, στο ότι έπρεπε να παρθεί
κάθε φορά που το συζητάω με κάποιον νοιώθω περισσότερο σίγουρος και έτοιμος να το αποκαλύψω και να τελειώνω, οι συνέπειες δεν με απασχολούν αλλά όταν περνάει η επήρεια της κουβέντας μένω με αυτό που μάλλον είναι πιο κοντά στην αλήθεια
την πραγματικότητα
ακόμα το σκέφτομαι, περισσότερο από ότι πριν
εχθές όπως επέστρεφα στο σπίτι κοιτούσα τα διάφορα μπαράκια και σκεφτόμουν ποιο θα ήτανε το ιδανικό για την περίσταση
κοιτούσα μέσα και μας φανταζόμουν να καθόμαστε και να μιλάμε
αυτές οι σκέψεις θα με καταστρέψουν, από που γεννήθηκαν όλα αυτά; ποια είναι εκείνη η αρχική στιγμή;
και απο την αρχική στιγμή πάμε στην τελική, την σκέψη εκείνη, την εικόνα που με κάνει να σταματάω
όταν έρθει το τέλος, όταν με αφήσει κομμάτια
για αυτήν την τελευταία σκέψη είμαι πιο σίγουρος από ότιδήποτε
ότι και αν γίνει δεν θα έχει διάρκεια
μπορεί να είναι δικαιολογίες για να μην προσπαθήσω αλλά μπορεί και όχι

the morning post 5

τεχνικά δεν είναι πρωί αλλά στο εσωτερικό ρολόι μου είναι χαράματα, οπότε the morning post!
όπως πάντα στα πρωινά ποστ βιάζομαι να πάω στην δουλειά και δεν έχω και πολύ χρόνο οπότε πρέπει γρήγορα να σκεφτώ και να γράψω αυτά που θέλω.
το ποστ αυτό κανονικά έπρεπε να είχε ανέβει εχθές αλλά η κατάσταση ήταν κάπως λόγο κούρασης και αϋπνίας, στο τέλος κοιμήθηκα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σκεπτόμενος αυτά που ήθελα να γράψω, όταν ξύπνησα σε κάποια φάση αναρωτήθηκα γιατί δεν είδα κάποιο σχετικό όνειρο και έκλεισα τον υπολογιστή.
μερικά πράγματα τριγυρίζουν στο μυαλό μου από εχθές, κάτι που πρέπει μάλλον να γίνει αλλά είναι δύσκολο, φυσικά δεν αναφέρομαι σε κάτι σοβαρό αλλά σε Εκείνη, αυτό που πρέπει να γίνει είναι να δοθεί ένα τέλος με κάποιον τρόπο, ή να εκφραστώ η να το ξεχάσω ξεπεράσω και να προχωρήσω στο μέλλον. δεν έφτασα σε αυτό το συμπέρασμα μόνος μου, με βοήθησε και ένας φίλος, εγώ είμαι ικανός να παραμένω στην ίδια μετέωρη κατάσταση επ' άπειρο. αλλά αφήνω πολλά πράγματα πίσω μου και δεν αξίζει, μάλλον είναι κοινό αλλά αυτό το συναίσθημα με έχει ρουφήξει στην δίνη του και όλος ο κόσμος είναι αυτό. έκανα και κάποιες πιο συγκεκριμένες σκέψεις που μάλλον θα αναφέρω στο αποψινό μεταμεσονύχτιο ποστ
εκτός αν γίνει κάτι και πάω να μπεκρουλιάσω, οπότε αναλόγως με την κατάσταση..

to be continued...

καλοκαίρι

από ότι είδα ένας αέρας ανανέωσης φύσηξε και "όλοι¨ αποφασίσατε και αλλάξατε templates στα blog σας! φταίει η εποχή;
αν βρώ κάτι πιο σκοτεινό από αυτό θα αλλάξω και εγώ:Ρ ή και όχι.. το έχω συνηθίσει έτσι και δεν μπορώ να το φανταστώ αλλιώς
το μόνο που δεν μου αρέσει στο συγκεκριμένο πρότυπο είναι το οτι η κεντρική στήλη των αναρτήσεων είναι πολύ στενή, κατα τα άλλα είναι οκ!
τις τελευταίες μέρες τα πράγματα είναι περίεργα, τις νοιώθω να περνάνε γρήγορα, άλλοτε να με προσπερνάνε και άλλοτε να τις προσπερνώ (ποια η διαφορά;)
άλλοτε να ζω και άλλοτε να περιμένω
σκέφτομαι το καλοκαίρι, είναι από τις λίγες φορές που θα ήθελα να πάω κάπου, διακοπές και δεν μπορώ λόγω δουλειάς, πέρυσι που μπορούσα δεν είχα όρεξη.. τι να πει κανείς;
αυτό που θα ήθελα πιο πολύ (εκτός από το όνειρο που είναι να πάω Στο Νησί) είναι να είμαι κάπου και απλά να κάθομαι.. να λιάζομαι.. να ακούω μουσική, την μέρα να πίνω φραπέδες και το βράδυ μπύρες
ανάμεσα σε όλα αυτά να διαβάζω, να γράφω με στυλό και χαρτί και να μπορούσα να αποτοξινωθώ για λίγο ακόμα και από την μεγάλη μου αγάπη τον υπολογιστή και το ίντερνετ (εξού και το γράψιμο με στυλό και χαρτιά)
αναρωτιέμαι για πόσο θα μπορούσα να αντέξω χωρίς να βαρεθώ από την άλλη νοιώθω πως το έχω ανάγκη



καλοκαιρινό τραγουδάκι.. σε ταξιδεύει (εσύ με ταξιδεύεις εσύ με κυβερνάς.. ή και.. ΟΧΙ)
θα ήθελα να ζω αυτά που υπόσχεται η μελωδία αυτή

P.S καθώς έγραψα καλοκαίρι στον τίτλο συνειδητοποίησα πως είναι το πρώτο καλοκαίρι του μπλογκ..

Σπάσε τον χρόνο- Σαααααααααακηηηηηηηηηςςςς

το ποστ της Κατερίνας με έκανε να θυμηθώ το τραγούδι αυτό και μιας και δεν έχω καμιά βαθιά εξομολόγηση να κάνω απόψε (αν και ανακάλυψα έναν μικρό παράξενο και ωραίο κόσμο κρυμμένο ανάμεσα σε κάτι πολυκατοικίες) είπα να το βάλω!

-είσαι σίγουρος πως πάμε από εδώ;
-εε.. όχι
-έλα ας στρίψουμε από εδώ!
-ωπ!! τι είναι αυτό;;;


Μόνο για μια στιγμηηηηή, να με κοιτάξεεεειιιιςςς

το πρόβλημα

ένας εξωτερικός παρατηρητής μπορεί να διακρίνει πιο εύκολα τα προβλήματα ενός συστήματος από κάποιον που είναι μέρος του συστήματος και του προβλήματος

το σύστημα είναι ο χώρος εργασίας μου, ο εξωτερικός παρατηρητής μια καινούρια κοπέλα και το πρόβλημα πως όλοι εκεί μέσα γινόμαστε ο χειρότερος εαυτός μας.

εχθές που είχα ρεπό σκέφτηκα πως πρέπει να παλέψω και να αντισταθώ (να βγω αντάρτης στο βουνό :Ρ) αλλά σήμερα λύγισα και έπιασα τον εαυτό μου αρκετές φορές να γλυστράει σε συμπεριφορές που δεν θεωρώ δικές μου, προσποιητές και άθλιες
πρέπει να ξεφύγω από εκεί μέσα, όσο μπορώ ακόμα να αντιληφθώ το λάθος

Steve Miller Band - Serenade

ένα τραπέζι δίπλα στον δρόμο, σε ένα μπαρ με φτηνή μπύρα και καλή μουσική
οι μικρές συναντήσεις, φυσούσε και έκανε ψύχρα σκεφτόμουν τις επόμενες καλοκαιρινές νύχτες στο ίδιο μπαράκι, όπως και αυτές που είχαν περάσει
υπήρχε μια εποχή που τα πράγματα ήταν διαφορετικά, πιο απλά και ξεκάθαρα
πρέπει να ελέγξω τις τάσεις φυγής που έχω αναπτύξει και αυτό που μπορεί να χαρακτηριστεί ως πανικός
κάθε τι που υπάρχει
Εκείνη.. Εκείνη, Εσύ
μου αρέσει πολύ η μύτη σου και οι μικρές γραμμούλες κάτω από τα μάτια σου

οι αληθινές στιγμές

και η σημερινή νύχτα θα είχε κάποιο soundtrack, αν και θα ήταν αυτό της χθεσινής αλλά δεν μπορώ να βρω το τραγούδι το οποίο άκουσα, κάποιο που λέει wake up.. wake up... παλιό και όχι καινούριο, γνωστό αλλά το έχω ξεχάσει.. δεν νομίζω όμως πως θα παραμείνει για πάντα χαμένο, κάποια στιγμή θα το ξαναβρώ..
σήμερα είχα ρεπό και πέρασα μάλλον όμορφα, μαγειρέψαμε με κάτι φίλους και μετά φτιάξαμε γλυκό! ήταν ωραία, οκ όπως πάντα το μυαλό μου τριγυρνούσε σε Εκείνη αλλά είναι τόσο συχνό αυτό (μόνιμο μάλλον) που το έχω συνηθίσει πια
καθώς μία κοπέλα άκουγε κάτι τραγούδια και τραγουδούσε νοιώθοντας τα μάλλον στο πετσί της, στην ψυχή της, στην καρδιά της, σκέφτηκα πόσο κακό μας κάνουνε τα τραγούδια και οι ταινίες, πόσο τονώνουν και καθοδηγούν τα συναισθήματα και τις προσδοκίες μας, πόσο μεγεθύνουν την πραγματικότητα
και οδηγούμενος από αυτήν την σκέψη οδηγήθηκα σε μία άλλη που μου φαίνεται αρκετά αληθινή
οι πιο αληθινές στιγμές μου με Εκείνη είναι αυτές που ζω μακριά της, ακούγωντας κάποιο τραγούδι με τις σκέψεις μου να τριγυρνάνε γύρω από αυτήν
γράφοντας για αυτήν εδώ μέσα ή γενικά κάπου αλλού και όχι οι στιγμές που ζω όταν και Εκείνη είναι παρόν
οι στιγμές που ζω με την ιδέα της, όπως πάντα.. τέσπα..

το soundtrack της νύχτας 2

ένα τραγούδι που άκουσα όχι στο ταξί στον δρόμο της επιστροφής αλλά σε ένα μαγαζί που καθόμουν.. και πάλι καθώς το άκουσα ήξερα πως αυτό έπρεπε να βάλω στο σημερινό ποστ

τα πράγματα τελειώνουν μια φορά

Ένοιωσα ένα γνώριμο συναίσθημα και επέστρεψα σε ένα παλιότερο ποστ, πως να περιγράψεις τα ίδια πράγματα με διαφορετικές λέξεις; όλα είναι γνωστά
και όλα καταλήγουν στο ίδιο μοναδικό σημείο

Εχθές όταν άρχισε η καταιγίδα σκέφτηκα αυτά που είχα γράψει στο "μεσημεριανό ποστ" ξέρω την συνέχεια δυστυχώς.. βασικά σκεφτόμουν το σκοτάδι της νύχτας που θα ερχόταν (και την συμβολική του σημασία) αλλά όταν άρχισε ο ουρανός να σκοτεινιάζει από τα σύννεφα και να βρέχει λέω lol αυτό είναι ένα σημάδι.. πως όλα θα πάνε σκατά, ήθελες και υποσχέσεις από το φως.. τστστσ

και διάφορα άλλα που θα γραφτούν αργότερα...

μεσημεριανό ποστ

έχει αλλάξει λίγο τις τελευταίες μέρες το πρόγραμμα που είχα παλιότερα για την δημοσίευση των αναρτήσεων, συνήθως αναρτούσα κάθε νύχτα μετά τις 12, γύρω στις 3 το πιο συνηθισμένο..
τώρα επειδή δουλεύω διαφορετικά ωράρια στην δουλειά και μπορεί να είμαι και πιο νωρίς σπίτι αναρτώ διαφορετικές ώρες, εξακολουθώ φυσικά να ακολουθώ τον κανόνα που έθεσα στον εαυτό μου, της καθημερινής δημοσίευσης..
το ποστ αυτό είναι αυτό το οποίο σύμφωνα με το παλιό πρόγραμμα θα έγραφα εχθές το βράδυ, και λογικά απόψε το βράδυ μετά την δουλειά θα αναρτήσω κάτι καινούριο (ελπίζω περισσότερου ενδιαφέροντος:Ρ) ποιος ξέρει τι θα γίνει μέχρι εκείνη την ώρα..
εχθές όταν ήμουν κάτω, έπεσα σε μια συγκέντρωση/πορεία της χρυσής αυγής.. δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό μου την ιδεολογία τους και πως πραγματικά πιστεύουν αυτά που πιστεύουν, ντυμένοι όλοι σαν καμιά παραστρατιωτική οργάνωση και σημαίες με έναν μαύρο μαίανδρο σε κόκκινο φόντο που όπως ανέμιζαν μπορούσες να τις μπερδέψεις με την χιτλερική σβάστικα, ποια είναι η θέση τους στο σήμερα; τεσπα..
η μέρα είναι φωτεινή, όπως όλες οι μέρες, μακάρι να μπορούσα να πάρω κάποια υπόσχεση από αυτό το φως, πως θα διαρκούσε και πως κάτι όμορφο θα γεννιόταν
ξέρω την συνέχεια, δυστυχώς

το ξύπνημα του αληθινού εαυτού

καθώς έβλεπα διάφορα βίντεο στο youtube σχετικά με το Metal Gear Solid: Peace Walker και διάβαζα την ιστορία στο metal gear wiki, ανακάλυψα κάτι που με έκανε να νιώσω κάπως περίεργα, γιατί αυτό το κάτι το είχα σκεφτεί και εγώ παλιότερα, σε άλλο πλαίσιο φυσικά αλλά οι ομοιότητες είναι τρομερές.. ακολουθεί λοιπόν η ιστορία..
στο PW λοιπόν σε αντίθεση με τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, οι αντίπαλοι μας και εννοώ τα bosses είναι μη επανδρωμένες πολεμικές μηχανές εξοπλισμένες με Α.Ι (τεχνητή νοημοσύνη)και το final boss, metal gear peace walker, έχει την πιο εξελιγμένη Τεχνητή νοημοσύνη από όλα, όχι μόνο γιατί είναι το τελευταίο boss που πρέπει να αντιμετωπίσουμε και άρα πρέπει να είναι πιο δύσκολο αλλά και για λόγους που εξυπηρετούν την ιστορία του παιχνιδιού.το PW έχει τόσο εξελιγμένη τεχνητή νοημοσύνη γιατί η "δουλειά" του είναι σε περίπτωση επίθεσης με πυρηνικά όπλα (βρισκόμαστε στα 70's κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου cold war yeeeaaaah.. ) να μπορέσει να αντεπιτεθεί επιλέγοντας τον κατάλληλο στόχο για αντεπίθεση και να ξεκινήσει την πυρηνική αντεπίθεση.the theory of deterrence, δεν μπορώ να θυμηθώ πως το λένε στα ελληνικά.. κυριαρχούσε εκείνη την εποχή, και έλεγε πως καμία χώρα δεν θα χρησιμοποιούσε πυρηνικά (λογικά) γιατί αν το έκανε η αντίπαλη χώρα που είχε εξίσου εξελιγμένο πυρηνικό οπλοστάσιο θα έκανε το ίδιο και θα καταλήγαμε σε έναν ολοκληρωτικό πυρηνικό πόλεμο που μάλλον θα άφηνε τον πλανήτη κατεστραμμένο, ή κάπως έτσι..κάποιος στον κόσμο του παιχνιδιού σκέφτηκε πως αυτό δεν ήταν απαραίτητα αληθινό γιατί ο άνθρωπος δεν δρα με βάση την λογική και είναι πιθανόν να μην ανταπέδιδε το χτύπημα με τον φόβο του ολοκληρωτικού πυρηνικού πολέμου,έτσι η χώρα που θα έκανε το πρώτο χτύπημα θα είχε το πλεονέκτημα και στην ουσία η theory of deterrence δεν λειτουργούσε, και δεν λειτουργούσε λόγω του ανθρώπινου στοιχείου, σκέφτηκε λοιπόν πως η απόφαση για την αντεπίθεση δεν θα έπρεπε να μείνει στα χέρια των ανθρώπων αλλά στα χέρια των μηχανών, μηχανών που απαλλαγμένες όπως είναι από το συναίσθημα θα λειτουργούσαν με βάση την λογική, έτσι θα ήταν μαθηματικά σίγουρο πως οποιοδήποτε χτύπημα θα έβρισκε ανταπόδοση, μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσε να λειτουργήσει η deterrence theory..έτσι αποφάσισαν να φτιάξουν μια πολεμική μηχανή ικανή να εκτοξεύει πυρηνικά από οποιοδήποτε μέρος της γης και επίσης ικανή να επιλέγει τους στόχους ώστε να μεγιστοποιεί την επίδραση του χτυπήματος και όλα αυτά χωρίς το ανθρώπινο στοιχείο να επεμβαίνει.
αυτή η πολεμική μηχανή ήταν το Peace Walker, προφανώς ονομάστηκε έτσι επειδή μπορούσε να περπατάει και επειδή ήταν το εγγυητής της ειρήνης..στο σημείο αυτό μπαίνει η Dr. Strangelove..διακεκριμένη επιστήμονας στον τομέα της Τεχνητής νοημοσύνης.. γίνεται η υπεύθυνη για την ανάπτυξη του εγκεφάλου του Peace Walker, σαν πρότυπο για τον Εγκέφαλο παίρνει την προσωπικότητα της Boss, ενός από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στο σύμπαν του παιχνιδιού που σκοτώθηκε δέκα χρόνια πριν (το 1964.. εκείνη την μαύρη χρονιά..), την επιλέγει γιατί ήταν γνωστή για την στρατηγική της σκέψη, την αυτοθυσία της, τον πατριωτισμό της ,την διαίσθηση της κτλπ.. το μόνο κατάλληλο άτομο! αλλά επίσης και για κάτι ακόμα..η Strangelove ήταν "λίγο" in Love με την Boss, και όταν η Boss σε μία τελείως αψυχολόγητη ενέργεια αυτομόλησε στους Σοβιετικούς και πέθανε προδίδωντας την πατρίδα της, την άφησε μόνη της, χωρίς απαντήσεις.. το γεγονός αυτό δεν μπορούσε να αφήσει την Strangelove να ησυχάσει.. έπρεπε να μάθει γιατί.. ΓΙΑΤΙ.. γιατί η Boss έκανε κάτι τέτοιο..
και έτσι λοιπόν όταν της δώθηκε η ευκαιρία να αναπτύξει την τεχνητή νοημοσύνη του PW, επέλεξε σαν πρότυπο την Boss και επειδή ήταν η πιο κατάλληλη αλλά και γιατί κατά κάποιον τρόπο θα την έφερνε στην ζωή και θα μπορούσε να μάθει επιτέλους την απάντηση της!
ο τρόπος με τον οποίο έφτιαξε την προσωπικότητα του PW να μοιάζει με αυτήν της Boss? μάζεψε όλα τα στοιχεία που είχε η CIA στην διάθεση της για αυτήν, ψυχολογικά τεστ, κείμενα της, αναλύσεις των αποστολών της κτλπ.. και επίσης βασίστηκε στην προσωπική τους γνωριμία
στο τέλος του παιχνιδιού καταλαβαίνουμε πως η προσωπικότητα του PW ήταν πραγματικά αυτή της Boss γιατί η μηχανή επιλέγει να καταστραφεί από το να καταστρέψει τον κόσμο..(The Boss, a true patriot who saved the world.. )
τι σχέση έχουν όλα αυτά με αυτό που είπα στην αρχή; αυτό το κάτι που είχα σκεφτεί και εγώ νωρίτερα;
λοιπόν μερικά χρόνια πριν, ίσως δύο, ίσως τρία.. είχα αρχίσει να γράφω μία ιστορία η οποία όπως όλες μου οι ιστορίες έμεινε στην μέση..
σε αυτήν την ιστορία, κάποια εταιρεία έχει βγάλει ένα πρόγραμμα για υπολογιστή που σου επιτρέπει να φτιάχνεις τεχνητές προσωπικότητες και να μιλάς μαζί τους, και είναι τόσο εξελιγμένο που μιλάν σαν πραγματικοί άνθρωποι, με το πρόγραμμα λοιπόν αυτό ο κεντρικός ήρωας δημιουργεί την προσωπικότητα μιας αγάπης του που χάθηκε, αφήνοντας του όπως είναι φυσικό πολλά αναπάντητα ερωτήματα.. θέλει να την φέρει πίσω όχι μόνο για να την έχει και πάλι στην ζωή του έστω και με αυτόν τον τρόπο αλλά κυρίως για πάρει τις απαντήσεις του.. υπάρχουν κάποιες ομοιότητες σωστά;; και κάτι ακόμα.. το όνομα της προσωπικότητας στην ιστορία μου ήταν ... Strange Dawn.. αυτό και αν είναι κάτι!!! αναρωτιέμαι που βρήκε τις σημειώσεις μου ο Kojima! :P
επίσης.. εδώ σταματάνε οι ομοιότητες και λέω μερικά στοιχεία από την ιστορία που μου άρεσαν..
η εταιρεία που έβγαλε αυτό το πρόγραμμα το έκανε όχι μόνο για αυτό αλλά γιατί το χρησιμοποιούσε σαν μια πλατφόρμα δοκιμής για την ανάπτυξη της πρώτης Τεχνητής νοημοσύνης στον κόσμο, υπήρχαν διάφοροι monitors που παρακολουθούσαν τους χρήστες και τις συνομιλίες με τις προσωπικότητες τους για να ανακαλύψουν σημάδια που να δείχνουν πως κάποια προσωπικότητα εμ.. ξύπνησε και άρχισε να σκέφτεται αυτόνομα..
η monitor που παρακολουθούσε των ήρωα μας,παρατηρούσε πως η προσωπικότητα που είχε φιτάξει ο χρήστης έμοιαζε πολύ με τον χαρακτήρα της και έδινε απαντήσεις που θα έδινε και αυτή, αν και δεν ήταν αυτή, αυτή η οποία έχασε ο χρήστης (δεν ξέρω γιατί έμοιαζαν..) έβρισκε επίσης πως η προσωπικότητα ήταν τόσο τέλεια που έκανε την δουλειά της άχρηστη..
οι monitors ήταν εκεί για να παρακολουθούν μήπως γίνει κάτι ασυνήθιστο και υποτίθεται να επεμβαίνουν αν οι προσωπικότητες κολλούσαν και δεν μπορούσαν να απαντήσουν όπως θα έπρεπε για να μην πληγεί η αξιοπιστία της εταιρείας και του προγράμματος, δεν γνώριζαν πως στην ουσία έψαχναν να βρούνε σημάδια για το ξύπνημα του "αληθινού" προγράμματος..
επίσης οι χρήστες δεν είχαν ιδέα πως παρακολουθούνταν..τέσπα τέσπα.. πολυλόγησα πάλι..
σίγουρα και κάποιος άλλος έχει σκεφτεί κάτι παρόμοιο.. τι ιδέα όμως, είμαι σίγουρος πως θα αποδειχθεί αληθινή, κάποτε θα ψάχνουμε τις απαντήσεις μας στις μηχανές (όχι πως δεν το κάνουμε ήδη) και θα αφήνουμε τους ανθρώπους ακόμα και αν είναι δίπλα μας

-εσύ μου λές έτσι αλλά η προσωπικότητα σου (το πρόγραμμα) λέει αλλιώς.. ποιον από τους δύο σας να πιστέψω;;;
-εμένα.. εγώ είμαι αληθινός!!!
-αληθινός.. εσύ αλλάζεις.. πως μπορείς να είσαι αληθινός; δεν είσαι αυτός που γνώρισα, είσαι ένας άλλος άνθρωπος πια αλλά η προσωπικότητα.. είναι όπως στην αρχή, όπως σε θυμάμαι..
-είσαι ΤΡΕΛΗΗΗΗΗΗΗΗ
-και εσύ είσαι κάποιος ΑΛΛΟΟΟΟΟΟΟΣΣΣ

κάπως έτσι τελοσπάντων..
και μια ωραία εικόνα για να επιστρέψουμε στο κλίμα του MGS, η Boss και ο Snake στο λιβάδι στο οποίο την σκότωσε, από τις πιο συγκινητικές στιγμές της σειράς..

το soundtrack της νύχτας

αυτό το τραγούδι έπαιζε όταν μπήκα στο ταξί, επιστρέφοντας στο σπίτι, hotel california
όταν το άκουσα είπα, βρήκα τι θα βάλω σήμερα στο ποστ, αυτή είναι η μουσική της σημερινής βραδιάς
κάθε φορά που τελειώνει κάτι, μία έξοδος.. η δουλειά ή οτιδήποτε άλλο κάθομαι στον δρόμο της επιστροφής σιωπηλός και σκεφτικός, ρουφάω τα γεγονότα της ημέρας, τα συναισθήματα τις εικόνες και τα αφήνω μέσα μου να καθήσουν, ξέρω πως από αυτά θα γεννηθεί κάτι.
η σημερινή νύχτα ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα, όταν ξεκίνησε με το μήνυμα, είχα μια πολύ διαφορετική ιδέα για το πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα
θα πηγαίναμε κάπου εγώ και Εκείνη, θα πίναμε θα μιλούσαμε θα γελούσαμε και θα φεύγαμε έχοντας ζήσει ο καθένας κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που έζησε ο άλλος, μια τυπική έξοδός μας δηλαδή.
τα πράγματα άλλαξαν όταν αποφάσισα να προσκαλέσω και μια κοινή μας γνωστή..
πως μου ήρθε αυτό; τελείως αντίθετο με αυτό που φυσιολογικά θα ήθελα, να την έχω αποκλειστικά δική μου χωρίς τρίτους..
το έκανα όμως και αποδείχθηκε σοφή απόφαση
είχαμε τον δικό μας χρόνο μέχρι να έρθει η άλλη κοπέλα και όταν ήρθε, με έκανε να είμαι πιο χαλαρός και να φύγει η ένταση που νοιώθω όταν είμαι μόνος με Εκείνη. Εκείνες τις στιγμές μιλάω για διάφορα και άσχετα, για τα πάντα εκτός από αυτό που με τρώει πραγματικά και όταν ήρθε εκείνη(όχι Εκείνη) μπόρεσα να είμαι αληθινός γιατί μαζί της δεν χρειαζόταν να αποφεύγω πια εκείνο το θέμα αλλά να συζητήσω πραγματικά για άλλα πράγματα, έξω από τον μικρό μου κόσμο
σε κάποια φάση Εκείνη έπρεπε να φύγει και έτσι έμεινα εγώ με την γνωστή μας, τότε άρχισε και το πιο ενδιαφέρον μέρος της βραδιάς, δεν ξέρω(και ακόμα απορώ) γιατί έδειξα τόση εμπιστοσύνη.. ίσως φταίνε οι μπύρες, ίσως ήταν η ανάγκη αλλά της ανοίχτηκα και της είπα όσα νοιώθω για Εκείνη, αυτά που μπορεί να φαίνονται ξεκάθαρα αλλά δεν είναι
από ότι κατάλαβα και μου είπε το υποψιαζόταν
στο τέλος της κουβέντας και αφού είχαμε αφήσει το θέμα αυτό από ώρα και εκείνη μου μίλησε για δικά της και μου χάρισε με την σειρά της την εμπιστοσύνη της, ένοιωσα πως κέρδισα μία φίλη
ίσως είναι νωρίς ακόμα να το πω αλλά δεν μπορώ να την σκέφτομαι πια σαν μια γνωστή μετά από όλα αυτά
πόσο μπορεί να αλλάξει μία συζήτηση τις σχέσεις των ανθρώπων, την ρώτησα πως θα την δω αύριο στα μάτια
θα είναι σαν να την βλέπω για πρώτη φορά και σαν να με βλέπει για πρώτη φορά
οι αρχικές μου προσδοκίες ήταν άλλες, αφορούσαν όλες Εκείνη
αλλά αυτά που έγιναν με άφησαν περισσότερο ικανοποιημένο και γεμάτο
να ανακαλύπτεις έναν άνθρωπο με τον οποίο μπορείς να συνδεθείς πραγματικά μετά από μια πολύ σύντομη γνωριμία, μοιάζει σχεδόν μαγικό
ήταν κάτι που χρειαζόμουν
ο Τζούμπεη κάθεται στο μπαλκόνι και κοιτάει κάτω στον δρόμο, δεν έχει ιδέα οτι μιλήσαμε σήμερα για αυτόν.. είναι ένα μικρό διάσημο γατάκι!

p.s ακόμα να διαβάσει το βιβλίο που της έδωσα...

κάτι ανέλπιστο..

η χαρά που μου έδωσε ένα ασήμαντο μήνυμα από Εκείνη
δείχνει πόσο απελπισμένος είμαι :Ρ τι σημασία έχει όμως;
θα είμαστε μαζί και αυτό όπως και να το δεις δεν είναι και τόσο άσχημο..
ελπίζω να μην με πιάσει καμιά τρέλα και της πω καμιά μαλακία

το τώρα και το μετά

ώρες ώρες, όταν βρίσκομαι χαμένος στην καθημερινότητα και στην απουσία στόχων και προσδοκιών, όταν το σήμερα δεν με ικανοποιεί πιάνω τον εαυτό μου να πιστεύει πως όλα γίνονται για κάτι άλλο, άγνωστο και μακρινό, μελλοντικό
κάτι θα γίνει και το σήμερα και το εχθές απλά είναι η προετοιμασία

λίγο μετά το ξανασκέφτομαι και λέω απλά είναι η βλακία σου, τίποτα δεν θα γίνει αύριο, αν ζεις την ζωή σου περιμένοντας
αν είσαι σε αναμονή χάνεις το τώρα που είναι πιο αληθινό (και ίσως το μαναδικά αληθινό) από όλα τα αύριο που δεν έρχονται ποτέ

δεν βγάζω άκρη και ούτε θα βγάλω ποτέ

ο λαβύρινθος

παιδικοί εφιάλτες

μια μηχανή που σταματάει τον χρόνο

μου ζήτησε ένα βιβλίο εχθές..
είναι δύσκολη η επιλογή, ποιο να της δώσω; αυτό που πραγματικά θα ήθελα να της δώσω είναι ο Ηλίθιος, το αγαπημένο μου βιβλίο και αυτό που έχω προτείνει σε όλους όσους σημαίνουν ή σήμαιναν κάτι για μένα (αν και κανείς δεν το διάβασε) αλλά αν το έκανα, θα σήμαινε πολλά
και η πιθανότητα να μου το επέστρεφε χωρίς να το διαβάσει (μεγάλη πιθανότητα) θα με έκανε να την δω κάπως περίεργα, θα το θεωρούσα σχεδόν προδοσία, και δεν θέλω να το ρισκάρω..
οπότε θα της δώσω κάτι με το οποίο δεν είμαι ιδιαίτερα δεμένος συναισθηματικά, σκέφτομαι τον Ευγένιο Ονέγιν, του Πούσκιν
μάλλον αυτό θα της δώσω ελπίζοντας να ακούσει λίγη από την ποίηση που κρύβει
την γλυκιά μουσική
αν είχα μία μηχανή που σταματούσε τον χρόνο, θα τον σταματούσα για όσο χρειαζόταν ώστε να γράψω ένα βιβλίο και να το τυπώσω και μετά θα της το έδινα
μια ιστορία που θα ήταν όσο το δυνατόν πιο μακρινή και διαφορετική από την δική μας, κανένα κοινό στοιχείο και θα ήλπιζα στην απουσία αυτή των ομοιοτήτων να αντιληφθεί αυτό που υπάρχει

Delyno - Ether Party (Fly High)

man v. food season 2

όπως ανέφερα και σε ένα προηγούμενο ποστ θα έβλεπα την δεύτερη season του man v food, και αυτό ξεκίνησα να κάνω! είναι περίεργο το πόσο ευχάριστα με κάνει να νοιώθω αυτή η σειρά!
ξεκίνησα να διαβάζω και ένα καινούριο βιβλίο που ευτυχώς δανείστηκα και δεν το αγόρασα (γιατί μου φαίνεται μεγάλη πατάτα) το οποίο λέγεται φάκελος Ιησούς..
που κινείται στο θέμα του "κώδικας ντα βίντσι" η μεγαλύτερη συγκάλυψη της ιστορίας κτλπ..
από την αρχή ήξερα πως θα αγανακτούσα διαβάζοντας το αλλά παρόλα αυτά το ξεκίνησα, τιμωρώντας τον εαυτό μου ίσως για κάτι που δεν ξέρω.. αλλά το υποσυνείδητο μου γνωρίζει

not about Her

η κοπέλα με τα όμορφα μάτια
ένα πρωινό που ήταν η συνέχεια μιας νύχτας που δεν τέλειωσε ποτέ
δίπλα στην καμάρα.. τα λεωφορεία έκαναν τα πρώτα τους δρομολόγια και εγώ σκεφτόμουν πόσο αυτό που ζούμε μοιάζει με ταινία
δεν το καταλάβαινες αλλά έμοιαζε
χωριστήκαμε σαν να ήταν η τελευταία φορά που θα μιλούσαμε ο ένας στον άλλον
αλλά το ίδιο απόγευμα βρεθήκαμε και το πρωινό έμοιαζε με μια ανάμνηση τόσο μακρινή σαν να ήταν ξένη
ένας χρόνος και το θυμάμαι σαν να ήταν χθες

ένα ποστ που ο τίτλος του είναι μεγαλύτερος από το περιεχόμενο του, fuck δεν είναι! τώρα όμως είναι

σήμερα άφησα τον Άλλο να διαχειριστεί την σύντομη παραμονή μας στον ίδιο χώρο

το cd

πριν από λίγο έκανα κάτι που έχω χρόνια να κάνω, μπήκα στο mirc! ...
το ρεπό τέλειωσε και αύριο πάλι δουλειά.. δουλεύω πρωί και θα έπρεπε να κοιμάμαι αλλά δεν..
έφτιαξα ένα cd σήμερα, είπα να κάνω και ένα ωραίο αυτοσχέδιο εξώφυλλο αλλά βγήκε κατώτερο των προσδοκιών, δεν πειράζει όμως η προσπάθεια και η σκέψη μετράει
ζωγράφισα μια κασέτα.. δεν είμαι σιντί, είμαι κασέτα.. που έχει τραγούδια που πρωτοβγήκαν σε δίσκους βινυλίου.
θα ήθελα κάποτε να ακούσω τον ήχο από έναν τέτοιο δίσκο να δω αν όντως είναι καλύτερος όπως λένε, ή είναι απλά η νοσταλγία
τώρα θυμήθηκα πως η θεία μου είχε κάποτε ένα πικάπ, αλλά ακόμα και τα αρχαία χρόνια που εγώ ήμουν παιδάκι εκείνο ήταν αντίκα και δεν δούλευε, οπότε μάλλον τώρα έχει πεταχτεί, το χρώμα του ήταν ένα άθλιο πράσινο από αυτό που είχαν κάποια παλιά ψυγεία (μήπως ήταν δώρο; ένα ψυγείο και ένα πικάπ; αλλά δεν είχε τέτοιο ψυγείο η θέια.. μμ.. μυστήριο)

πριν τελειώσει η νύχτα

μόλις δημοσίευσα το προηγούμενο ποστ κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά.. ο τίτλος, κάτι μικρό, μου φαινόταν πολύ οικείος για να είναι μια έμπνευση της στιγμής.. τον είχα χρησιμοποιήσει ξανά πριν από κάποιες μέρες. σκέφτηκα να τον αλλάξω αλλά μετά είπα άστο, για να μου βγήκε αυτό, αυτό ταιριάζει.
δεν έχω κάτι ιδιαίτερο να πω αλλά βλέποντας τις τελευταίες αναρτήσεις είδα πως δεν έγραψα κάτι καθαρά ημερολογιακό, και είπα πριν τελειώσει αυτή η νύχτα και πριν πάω για ύπνο να γράψω κάτι ακόμα.
σήμερα δούλευα πρωί.. και όπως ήμουν στον δρόμο κοίταξα για λίγο τον ουρανό, ήταν τόσο καθαρός και φωτεινός και αναρωτήθηκα αυτή είναι η ζωή; όμορφη και φωτεινή;
αν το διάβαζα κάπου δεν θα το πίστευα, πως μπορεί κάποιος να αναρωτιέται τέτοιες μούφες κοιτάζοντας τον ουρανό αλλά να που συμβαίνει.. και αν το διαβάσω κάπου, πάλι δεν θα το πιστέψω θα πω πως είναι ποιητικές αηδίες, είμαι .. (ποία είναι η λέξη;) δύσπιστος; όχι ακριβώς.. υπάρχει κάποια άλλη πιο κατάλληλη..
αύριο έχω ρεπό! πέρασαν οι εποχές που έκανα να πάρω ρεπό έναν μήνα.. τώρα παίρνω ένα την βδομάδα τουλάχιστον, αν και δεν μου πολυαρέσει κυρίως όταν σκέφτομαι τα λεφτά που θα πάρω στο τέλος του μήνα
αλλά από την άλλη, ξεκούραση.. γλυκιά ξεκούραση..
εχθές τέλειωσα το βιβλίο, η Λέσχη Δουμάς, το οποίο πρότεινε η Γλύκα στο μπλογκ της, πρέπει να πω πως ήταν ενδιαφέρον ανάγνωσμα, μου άρεσε όχι τόσο η ιστορία αλλά οι χαρακτήρες, το σκηνικό, οι αναφορές στα βιβλία, οι αναφορές στον Έκο! (πόσο special ένοιωσα όταν κατάλαβα πως ο Βάλκαν(;) μιλώντας για τα μέλη της λέσχης Δουμά ανέφερε τον καθηγητή σημειολογίας στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια και εννοούσε τον Έκο)
το μπλέξιμο της πραγματικότητας με την λογοτεχνία και πως η φαντασία μας και τα αναγνώσματα μας μπορούν να επηρεάσουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας. οι παραχαράξεις, τα αντίγραφα και το τι είναι αυθεντικό και πόσο μετράει αλήθεια..
όλοι ζούσαν στο παρελθόν..
για δυό μέρες περπατούσα στον δρόμο με την τσάντα μου περασμένη σταυρωτά και αισθανόμουν σαν τον Λούκας Κόρσο, περίμενα πότε θα μου την πέσει κανείς για να μου αρπάξει το Κρασί του Ανζού:Ρ
χάθηκε η παλιά αναφορά(εδώ και καιρό αλλά τώρα το κατάλαβα, όταν άρχισα να σκέφτομαι πως είμαι ο Κόρσο) στην αρχή, όταν ξεκίνησα την δουλειά και έπρεπε να έχω την τσάντα για να μεταφέρω τα ρούχα μου περπατούσα έχοντας την ιδέα πως είμαι κάποιος άλλος (ένας τηλεοπτικός ήρωας..) μετά έγινε συνήθεια και έπαψα να σκέφτομαι πως είμαι ο οποιοσδήποτε πέρα από τον εαυτό μου αλλά ξαφνικά διάβασα το βιβλίο και είπα, να κάπως έτσι θα τριγύριζε και αυτός με την τσάντα στον ώμο
θέλω να βρώ αυτό το βιβλίο που διάβαζε ο Κόρσο, αναμνήσεις από την Αγία Ελένη(;), το οποίο αν θυμάμαι καλά (το αναφέρει και το η Λέσχη Δουμάς) διάβαζε και ο Ζυλιέν Σορέλ από το κόκκινο και το μαύρο
όταν διάβαζα το βιβλίο, σταματούσα συχνά και έψαχνα κυρίως στην wikipedia για διάφορα θέματα που συζητούσαν οι ήρωες, μου έκανε εντύπωση πως έφτανα σε έρευνες που είχα κάνει και παλαιότερα, ωραία εμπειρία.. θεέ μου μακάρι να μπορούσα να γράψω και εγώ!
σίγουρα θα έγραφα ένα ιστορικό μυθιστόρημα
τέσπα, το ποστ άρχισε να μεγαλώνει επικίνδυνα και μπορεί να μην το διαβάσει κανένας μέχρι το τέλος:Ρ δεν έχω ούτε μια εικόνα! πως να κρατήσεις το ενδιαφέρον του κοινού; τι εικόνα να βάλει κανείς; και αν έβαζα εικόνα και μετά κάποιος την αντέγραφε θα αναρωτιόμουν ποιος ήταν.. οπότε.. δεν χρειάζονται εικόνες! λέξεις λέξεις και λέξεις

κάτι μικρό

μερικές λέξεις από εδώ, μερικές λέξεις από εκεί.. τα κείμενα μοιάζουν να έχουν γραφτεί όλα από έναν μοναδικό συγγραφέα αν είναι έτσι δεν μοιάζει μάταιο να ψάχνεις να βρεις το δικό σου νόημα στις λέξεις κάποιων άλλων

Πυξ Λαξ - Τι είναι αυτό που μας ενώνει

Μια νύχτα σαν τις άλλες

αναρωτιέμαι για πόσο καιρό το παρελθόν θα είναι ικανό να διατηρεί το παρόν και το μέλλον,
αυτά που ζήσαμε ή δεν ζήσαμε για πόσο θα μπορούν να αναπληρώνουν αυτά που δεν ζούμε τώρα;

ξαφνική καταιγίδα

ανάμεσα σε ένα ξενοδοχείο και ένα εστιατόριο, τίποτα από αυτά μπορεί να μην υπάρχει σήμερα αλλά κάποτε ήταν εκεί
ένα μικρό καφέ-μπαρ, η μηχανή του καφέ, ο πάγκος, τα ποτήρια
ένα μπολ γεμάτο με μπισκότα κανέλας, ο νες μου σκέτος με λίγο γάλα, το τραπεζάκι στην γωνία δίπλα στο παράθυρο και έξω η παραλία το φθινόπωρο
οι μπόρες που κρατάνε πάντα λίγο και οι στιγμές που νομίζεις πως θα διαρκέσουν για πάντα

distant fires

ήσουν απέναντι μου, κουρασμένη και γλυκειά, μου μιλούσες για το παρελθόν και το μέλλον
καθόμουν σιωπηλός και σε σκεφτόμουν, σε σκεφτόμουν σαν να ήσουν στην άλλη άκρη της γης ενώ ήσουν στην άλλη άκρη του τραπεζιού

island of the dead

πρωινός καφές

εχθές για να γράψω βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι μου, τα κλασικά, άδειοι δρόμοι, ησυχία, νύχτα και λάμπες, δεν έβρεχε και δεν πήρα καμιά φώτο μαζί μου :Ρ
δεν ξέρω αν με βοήθησε, πάντως μετά από αυτό και σε συνδυασμό με μια σκηνή από το californication που μου έδειξε μια διαφορετική οπτική για τα πράγματα έγραψα.
το καθημερινό γράψιμο μοιάζει ώρες ώρες με αγώνα αλλά αν φύγω από το πρόγραμμα είμαι ικανός να το παρατήσω, μου αρέσει να γράφω στο μπλογκ απλά μερικές φορές δεν ξέρω για ποιο πράγμα να γράψω! είναι κάτι κοινό σε όλους υποθέτω.
αύριο θα βγω για καφέ και θα είναι και Εκείνη, στην συγκεκριμένη περίοδο είναι καλύτερα που δεν θα είμαστε μόνοι μας αν και αύριο πάλι θα προσπαθώ να συγκρατήσω κάποιες στιγμές, απομονώνοντας τους υπόλοιπους. μάλλον όλα γίνονται πια από συνήθεια και όχι από αληθινό συναίσθημα, η διαφορά δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο μπορεί κανείς να περίμενε

ελπίζω αύριο να μου πετύχουν τον καφέ, συνήθως τον κάνουν πολύ γλυκό

η πράσινη βάρκα

όταν όλα αλλάζουν και χάνουν το νόημα τους
κοιτάς το παρελθόν και αυτό που υπήρχε
το παρόν μοιάζει να γλυστά προς τα πίσω και να αλλοιώνει τις αναμνήσεις
υπήρξε άραγε ποτέ αυτό που θυμάσαι;
ή μήπως υπάρχει το τώρα;
όλα αλλάζουν, γίνονται κάτι άλλο και αυτό το κάτι άλλο κάτι άλλο
μαζί με αυτά και εμείς, πονάμε γιατί δεν καταλαβαίνουμε πως αυτά που επιθυμούμε έχουν χαθεί
και μαζί με αυτά και εμείς οι ίδιοι
κάποιος άλλος τώρα υπάρχει και εμείς νομίζουμε πως είμαστε αυτός

Αληθινές Ιστορίες

αυτό που δεν μου αρέσει στις Αληθινές Ιστορίες είναι ότι γνωρίζουμε το τέλος τους, ξέρουμε πως έχουν τελειώσει και τα πράγματα δεν αλλάζουν
το ίδιο πράγμα άρχισε να με ενοχλεί και στο μπλογκ, είναι ένα ημερολόγιο, οι αληθινές μου ημέρες
νοιώθω να με περιορίζει αυτό το γεγονός, τι μπορώ να γράψω όταν με περιορίζει η πραγματικότητα της ημέρας που πέρασε; όταν ο καθένας γνωρίζει πως ο κεντρικός χαρακτήρας είμαι εγώ; και όλες οι σκέψεις, οι επιθυμίες και τα προβλήματα αφορούν εμένα;
δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε αυτό που θέλω να πω, θα ήθελα να γράφω σαν να μην πρόκειται για μένα
και δεν είναι λύση να γράφω στον τρίτο ενικό:Ρ
ίσως είναι μια μαλακία της στιγμής
μία λύση θα ήταν να ανακαλύψω ένα χειρόγραφο με το ημερολόγιο και τις σκέψεις κάποιου άγνωστου ανθρώπου και να τις αναρτώ και ανάμεσα τους να παρεμβάλω και δικές μου, έτσι κανείς δεν θα μπορούσε να καταλάβει ποιές είναι οι δικές μου και ποιες οι δικές του, κάποτε ίσως να ξεχνούσα και εγώ