μακρυά

έφυγε για τρεις μέρες.. πήγε στο μέρος εκείνο το οποίο είχα αναφέρει και παλιότερα, τότε αυτό που ήθελα ήτανε να την κάνω να ξεχαστεί και να χαμογελάσει, το είχα καταφέρει, είχαμε μιλήσει και έστω και για λίγο ξέφυγε
δεν έχω πια την δύναμη αυτή, την επίδραση που είχα τότε, αν την έπαιρνα και της μιλούσα μάλλον θα έκανα τα πράγματα χειρότερα τώρα και για Εκείνη και για εμένα
σαν φίλος θα μπορούσα να είμαι κοντά της θεωρητικά για πάντα, έτσι όμως μπορεί και να την έχασα
της έστειλα ένα μήνυμα το οποίο δεν έφτασε, ένα απλό μήνυμα.. για τι κάνεις, όλα καλά;
τι μπορείς να γράψεις; όταν αυτά που θέλεις να πεις δεν μπορείς να τα πεις, γιατί ξέρεις πως ο άλλος δεν θέλει να τ' ακούσει ή ακόμα και γιατί θα ήταν λάθος να τα πεις; κάτι τυπικό
ακόμα και η ίδια η κίνηση του να στείλω.. πρέπει να ξεκολλήσω, να προχωρήσω
δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα όμως που να μην την περιλαμβάνει
μακάρι να μπορούσα να νιώσω φιλία για αυτήν να την αγαπάω όπως παλιά πριν την ερωτευτώ, τότε που η παρουσία της μόνο καλό μπορούσε να μου κάνει
φοβάμαι πως στο τέλος δεν θα νοιώθει απολύτως τίποτα για μένα, η αδιαφορία, ο μεγαλύτερος μου φόβος
επηρέασα καθόλου την ζωή της; έσπασε η μοναξιά μου έστω και για λίγο;

λείπει και είμαι πιο ήσυχος
η παρουσία της δίπλα μου με αναστατώνει με πληγώνει, παρόλαυτα μου λείπει
ταξίδεψα για λίγο, διάβασα διάφορα και χάθηκα..
την τετάρτη θα επιστρέψει, θα την δω και θα με δει..

μπα δεν μου βγαίνει τίποτα αλλά η ανάγκη υπάρχει
σκεφτόμουν το Ντορέ και τα μαλλιά της
τα χέρια της και ένα φιλί, μια προσπάθεια και ένα συγνώμη
το τέλος που μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ
το άγνωστο στο οποίο κρύφτηκε, τόσο γρήγορα
πόσο δύσκολο να συγκρατηθώ χωρίς τίποτα να μην έχει τελειώσει μέσα μου

όπως πάντα ο χρόνος
αν είχα μια χρονομηχανή δεν ξέρω που θα ήθελα να πάω, στο μέλλον ή στο παρελθόν;
στο μέλλον που θα την έχω ξεπεράσει ή στο παρελθόν για να κάνω τα πράγματα διαφορετικά ελπίζοντας σε μια αλλιώτικη κατάληξη, μια διαφορετική πορεία που θα συνεχιζόταν ακόμα;
ή μήπως στο παρελθόν για να μην τολμήσω τίποτα και να μην ήμασταν ποτέ μαζί
μάλλον το πρώτο, αν και τότε θα έπρεπε να υποφέρω το κενό και το τίποτα
το παρόν όπως πάντα διαβρώνει το παρελθόν, το μολύνει και με γεμίζει αμφιβολίες
τίποτα δεν μπορεί να μείνει ακέραιο; υπάρχει καμιά στιγμή που να μην εξαρτάται από κάποια άλλη;
όλα χάνονται και θα χαθούν, ακόμα και αυτές οι λέξεις θα θαφτούν, Νοέμβριος του 2010
κάπου είχα ακούσει, διαβάσει ή ίσως και φανταστεί πως ο Νοέμβριος αποκαλείται και χαμένος μήνας ή κάτι τέτοιο γιατί οι μέρες του είναι μικρές
οι μέρες του είναι μικρές, ο μήνας χαμένος αλλά το πρωί πλησιάζει.. χωρίς να φέρνει κάποιο φως αλλά πλησιάζει

αν και νοιώθω πολλά δεν υπάρχουν πολλά που μπορώ να γράψω..
όπως πριν κάποιον καιρό έγραψα πως Εγώ και Εκείνη είμαστε μαζί, θεωρώ σωστό πως σήμερα πρέπει να γράψω πως χωρίσαμε, να το μοιραστώ
να το κάνω αληθινό και ας μην θέλω να είναι

soundtrack of the night

το τραγούδι που άκουγα στο ταξί όταν επέστρεφα
περάσαμε από κάποιους δρόμους που μου θύμισαν πράγματα του παρελθόντος
για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα την αλλαγή, μόνο σε σύγκριση με το τότε μπορώ να νιώσω το σήμερα και δυστυχώς μόνο για στιγμές

το τραγούδι αυτό όταν άρχισε δεν μου πολυάρεσε αλλά όπως περνούσε η ώρα κάτι μου έκανε, ίσως έφταιγε και η διαδρομή και οι σκέψεις που γεννούσε
μου θύμισε επίσης μια συνομιλία με Εκείνη που αφορούσε την ζωή της μετά, μετά από Εμάς

dexter related thoughts

η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή, να νοιώσει κανείς πως κάπου ανήκει πως υπάρχει κάποιος που τον καταλαβαίνει και πως δεν είναι μόνος είναι αυτό που φέρνει το τέλος

revolver