εδώ και όχι αλλού

τελευταία έχω επιλέξει να μην μιλάω για όσα με απασχολούν, ούτε με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους
νιώθω πως δεν είναι μόνο το ότι θα με πληγώσει η συζήτηση για αυτά τα θέματα
αλλά και το ότι θα κριθώ για όσα θα πω
για αυτά που αισθάνομαι

όλα είναι διαλυμένα, και ο εαυτός μου πιο πολύ, κομμάτια εδώ και εκεί, προσπαθώ να ταιριάξω τις γωνίες μου όπου βρω

προσπάθησα αρκετές φορές να δω το black swan αλλά συνέχεια το σταματάω, έχει κάτι που δεν με τραβάει, πρέπει να το δω όμως
κατέβασα και το united states of tara, έχω δει τα πρώτα 3 επεισόδια, φαίνεται καλό μέχρι τώρα

περιμένω και εγώ δεν ξέρω τι..

αυτό που πραγματικά υπάρχει

δεν ξέρω γιατί μου ήρθε αυτός ο τίτλος, άκουσα στο σημερινό επεισόδιο του house το παρακάτω τραγούδι και σκέφτηκα πως έπρεπε να το βάλω εδώ μέσα, κάτι μου έκανε..

my body is a cage that keeps me from dancing with the one i love (but my life holds the key)
τι μαγική πρόταση
να χορέψω με αυτήν που αγαπώ
όλα είναι μακρινά, κάθε στιγμή που περνάει γίνονται ακόμα πιο μακρινά, σε λίγο θα υπάρχουν μόνο στο μυαλό μου
δεν έζησα τίποτα, που βρίσκεται αυτή η καταραμένη η ζωή;
αυτό που πραγματικά υπάρχει, γιατί μου ήρθε αυτό στο μυαλό; νόμιζα πως ήταν ο τίτλος κάποιου παλιότερου ποστ αλλά δεν υπάρχει κάτι σχετικό
σήμερα νοιώθω όπως περιγράφω εδώ
μ'ακολουθείς, όπως πάντα πάω στο πουθενά και εκεί καταλήγουμε

αισιοδοξία στο φουλ, lol

100

το αίνιγμα που σε βασανίζει ακόμα στον δικό σου κόσμο, στον δικό μου έχει λυθεί, τυχαία όπως πάντα, το όνομα ενός μπαρ σε κάποια ταινία.
αναρωτιέμαι τι προεκτάσεις θα έχει η απάντηση μόλις την μάθεις, θα σημαίνει κάτι περισσότερο; είναι το κομμάτι που λείπει από το παζλ; και αν ναι ποια είναι η εικόνα που φανερώνεται;

όταν κάτι σου είναι άγνωστο, ή μάλλον γνωστό μόνο με το όνομα του, αντλείς από αυτήν την ομίχλη του αγνώστου τις ιδιότητες που σου ταιριάζουν για να το κατασκευάσεις στο μυαλό σου. κάτι από εσένα περνάει στο αντικείμενο αυτό, κάτι από τον χαρακτήρα σου ή την διάθεση της στιγμής

ανεβαίνεις σε ένα βουνό για να πάρεις το θρυλικό όπλο, ντυμένο με μύθους και ιστορίες, ένα όπλο που πάντα βρίσκει τον στόχο του, είναι βράδυ και έχει υγρασία. Σκόρπιες πέτρες στην άκρη του μονοπατιού, στην κορυφή βρίσκεται το τέλος όπως πάντα, το φεγγάρι κυριαρχεί στον ουρανό, οι ήχοι από τα πουλιά της νύχτα;

υπάρχουν κάποια τραγούδια που τα ακούς για πρώτη φορά και σου αρέσουν, δεν τα βρίσκεις τέλεια αλλά σου αρέσουν
πάντα υπάρχει σε αυτά ένα σημείο, ένα σημείο στην μελωδία που σε κάνει να ελπίζεις για κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά ακολουθεί
για λίγο αυτό σε κάνει να λες, ωραίο τραγούδι αλλά αν η μελωδία εξελισσόταν όπως περίμενα θα ήταν ακόμα καλύτερο
συνεχίζεις όμως να το ακούς και έρχεται κάποια στιγμή που συνειδητοποιείς πως έχεις ξεχάσει τι είναι αυτό που περίμενες
και αυτό που υπάρχει μοιάζει το πιο ταιριαστό

είμαστε εδώ για να γιατρέψουμε τους άλλους; για να γιατρέψουμε τους εαυτούς μας;
μέσα μου συγκρούονται το, δεν υπάρχει τίποτα, όλα είναι ένα περαστικό ψέμα
με το ακόμα και μέσα σε αυτό το περαστικό ψέμα, μπορεί να υπάρξει κάτι αληθινό

σαν φάρμακο, κάτι που θα πάρει μακρυά τα πάντα
εγωιστικό και ανώριμο