Ακούγοντας Rainbow

πήγα σήμερα με μια παλιά μου συνάδελφο στο μαγαζί που δουλεύει τώρα και δούλευε ακόμα ένα παιδί που κάποτε δουλεύαμε μαζί, αν και κάπως περίεργο ένιωσα να μου λείπει το να δουλεύεις μαζί με άλλους, να κλείνεις την νύχτα και μετά τις δουλειές να πίνεις και να συζητάς, ξέρω πως το βλέπω ιδανικά τώρα από απόσταση και όταν όντως γινόταν το μόνο που ήθελες ήταν να τελειώσεις μιά ώρα νωρίτερα και να σηκωθείς να φύγεις.. απλά το ένιωσα και μου φάνηκε κάπως, αν χάσω αυτό που έχω τώρα θα μου λείπει να βγάζω τα σκουπίδια χωρίς να τα σέρνω στο πεζοδρόμιο και να τα πετάω στον κάδο, να κλείνω τα φώτα.. και ποιος ξέρει τι άλλο περίεργο!

κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μόνο ως η ανάσα της πόλης

περπατούσα σε κάτι στενά, υποθέτω κάπου μετά την Αγίας Σοφίας, αν και δεν είμαι σίγουρος γιατί σε κάποια φάση σταμάτησα να προσέχω το που βρίσκομαι, σε μια προσπάθεια να κάνω μια διαδρομή που δεν έχω ξανακάνει, όταν ξαφνικά με χτύπησε ένα ζεστό κύμα αέρα, με μια μυρωδιά όχι ευχάριστη η δυσάρεστη αλλά ξεχωριστή, το οποίο μου έμοιαξε με εκπνοή ενός ζωντανού οργανισμού.. και στο μυαλό μου καταγράφηκε σαν την ανάσα της πόλης, μαζί με ήχους της καθημερινότητας, αμάξια σε κάποιον δρόμο παραδίπλα, φωνές ανθρώπων που έπιναν καφέ (;) φωτάκια σε διάφορα μαγαζιά και τραπεζάκια, κάποια δέντρα περιορισμένα σε πεζοδρόμια που ωστόσο έμοιαζαν όμορφα, τα φύλλα τους και μία βιτρίνα που μου άρεσε, το μενού σε ένα εστιατόριο που μου θύμισε κάτι που δεν είχα ζήσει

είδα μια ταινία σήμερα που είχε σαν θέμα της (εκτός των άλλων) και το ταξίδι στον χρόνο, και μετά όπως έβλεπα τους σελιδοδείκτες μου μπήκα στο μπλογκ που με ενέπνευσε κάποτε να δημιουργήσω και εγώ το δικό μου, είχα πολύ καιρό να μπω
διάβασα το τελευταίο ποστ που δεν θυμόμουν καν πως υπήρχε, το τελευταίο ποστ σε ένα μπλογκ από ένα άτομο που δεν ήξερε πως εκείνο θα ήταν το τελευταίο
προσπαθούσα να φανταστώ πως τα χρόνια που είχαν περάσει είχαν αλλάξει το άτομο εκείνο, πως είχε γίνει εκείνο που διάβαζα, και τώρα θα έχει γίνει κάποιο άλλο
οκ commentator αυτό κάνει ο χρόνος σε αλλάζει, σιγά το πράμα.. ναι οκ αλλά και πάλι.. απλά μου έκανε εντύπωση

μου κάνει εντύπωση κάποιες φορές το πού; μπορεί να βρεθεί η γαλήνη, εντύπωση γιατί την βρίσκω στις πιο ασυνήθιστες, απίθανες, άσχετες στιγμές (πολλές λέξεις μου έρχονται χωρίς καμιά να ταιριάζει απόλυτα)
σε μια μέση κατάσταση, χαμένη ή και χωμένη ανάμεσα στο τίποτα και το κάτι, στο σήμερα και το αύριο, τότε που μπορεί να μην γίνεται κάτι αλλά δεν υπάρχει η ανάγκη να γίνει κιόλας
τις ανάγκες που σε πιέζουν απέξω τις βρίσκω πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμες από τις εσωτερικές, τουλάχιστον στην παρούσα φάση

στην υπόλοιπη επικαιρότητα.. μια φράση από ένα τραγούδι έχει κολλήσει στο μυαλό μου και την σιγομουρμουρίζω συνεχώς, ψάχνω το κρυφό της νόημα σε σχέση με μένα, πέρα από το προφανές λεκτικό

δοκιμαστικό ποστ!

έχω ξεσυνηθίσει μάλλον το γράψιμο!
προχθές ήθελα να γράψω αλλά δεν έγραψα, εχθές ήθελα να γράψω αλλά δεν έγραψα
και άλλες φορές που δεν θυμάμαι παρά σαν σύνολο
διάβασα σήμερα κάτι που μου άρεσε, ένα όμορφο ποίημα, γραμμένο πριν πολλά χρόνια αλλά για μένα καινούριο, μία ευχάριστη έκπληξη και μία ένεση πίστης στην ανάγνωση(ή την συγγραφή;) ακόμα και αν όλα έχουν γραφτεί δεν θα μπορέσουν ποτέ να διαβαστούν

βλέπω τον Michel Roux στο Youtube βγάζει μια ωραία αίσθηση, θα δοκιμάσω κάποια στιγμή μερικές συνταγές του