πολύς ελεύθερος χρόνος

μια τυχαία, ίσως όχι και τόσο, σκέψη..
<<ένα πρόβλημα που από καιρό σε καιρό με βασανίζει, ίσως είναι αυτό που με εμποδίζει να νιώσω αυτά που θα έπρεπε να νοιώθω>>
υπάρχουν οι επιθυμίες που έχουμε.. αυτά που κάποτε θέλαμε πολύ, και όταν έρχεται η ώρα που τα αποκτάμε, αν τα αποκτήσουμε ποτέ, έχουμε προχωρήσει, ο χρόνος έχει περάσει και δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, αυτοί που κάποτε είχανε αυτές τις επιθυμίες
έχουμε την ίδια σωματική υπόσταση, τις μνήμες αλλά.. κάτι λείπει
ο χρόνος που περνάει κάτι αφαιρεί ή προσθέτει.. κάτι που μας κάνει άλλους κατά κάποιον τρόπο
μπορεί να λέμε ακόμα εγώ.. όπως και τότε αλλά πόσο ίδιοι είμαστε;
μπορεί να πει κανείς πως απλά αλλάζουν οι σκέψεις μας ή οι προσδοκίες μας, αλλά αν αλλάζουν αυτά δεν αλλάζουμε εμείς;
ο παλιός εαυτός μας ή ακόμα και ο τωρινός εαυτός μας ποτέ δεν θα είναι ευτυχισμένοι γιατί είναι καταδικασμένοι να βουλιάζουν στο παρελθόν και αυτός που κάποτε θα έχει αυτά που θέλουμε δεν θα είναι εμείς, εμείς του τώρα
και ότι και αν έχω εγώ τώρα δεν μπορεί να ικανοποιήσει τον εαυτό μου του τότε (κάποιος θα πει, δεν μπορεί να ικανοποιήσει τον τωρινό εαυτό σου;)
το θέμα είναι ότι έχουμε(ίσως γενικεύω και νοιώθω μόνο εγώ έτσι) μάθει να σκεφτόμαστε σαν να ζούμε στο παρελθόν, να βλέπουμε τα πράγματα από πίσω και το παρόν είναι μη προσεγγίσιμο
αυτή η αποκόλληση από το παρόν, κάτι πρέπει να σημαίνει
κάτι που μου διαφεύγει διαρκώς
αν ζήσω τώρα αυτά που ήθελα τότε, γιατί τώρα δεν θέλω τίποτα, θα προσπαθήσω να τα ζήσω σαν να μην μεσολάβησε καιρός
αλλά έχει μεσολαβήσει και εγώ δεν είμαι εκείνος, και όπως και να τα ζήσω κανένας μας δεν θα είναι ευτυχισμένος
lol ότι να ναι λέω αλλά δεν πειράζει
κάποτε είχα αναφέρει πως το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι οι στιγμές, μια στιγμή εδώ, μία στιγμή εκεί..
τίποτα δεν έχει διάρκεια, εκτός από το τίποτα:Ρ
 δεν είναι για αυτό, που προσπαθούμε να ξαναδημιουργήσουμε στιγμές που κάποτε μας έκαναν χαρούμενους;
να ξανανιώσουμε όπως και τότε
να ευτυχίσουμε επαναλαμβάνοντας τα ίδια πράγματα
να σχηματίσουμε τα γνωστά μονοπάτια και να τα ξαναπερπατήσουμε;
πιάνω τον εαυτό μου να ακούει κάποια τραγούδια που άκουγα παλιότερα, που μου άρεσαν παλιότερα, δεν είναι αυτό μια προσπάθεια να επιστρέψω σε εκείνον τον εαυτό μου, έστω και ψυχολογικά;
pff... αναγνωρίζω μόνο το παρελθόν σαν αλήθεια.. και αυτό το έκανα πάντα
γιατί όμως;
αυτή η μόνιμη απόσταση από το τότε (το τότε δεν είναι συγκεκριμένο)