υπήρχε πρόλογος αλλά στις στιγμές ανάμεσα στις γραμμές κατάλαβα πως δεν είχε σημασία
βλέπω το HER και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει στα πρώτα λεπτά, καλό σημάδι:)
σήμερα πέρασα από το μαγαζί που δούλευα και είδα Εκείνη, 90 τις εκατό πέρασα για να δω Εκείνη το άλλο δέκα για κάτι λεφτά που μου χρωστάν..
ήταν περίεργα και κάπως άβολα, ήταν σαν να βρισκόμουν σε μια αίθουσα αναμονής (για κάτι που δεν γνωρίζω)
το αφεντικό μου δεν ήταν εκεί, οπότε οκ.. ήταν ένα άλλο αφεντικό μου με το οποίο είχα πάει εκεί..
καθόμουν στο σαλόνι του μαγαζιού με τους πακετάδες που περίμεναν τις παραγγελίες και λέγαμε σύντομες ιστορίες από τα παλιά, πόσο τυχεροί είναι όσοι γλυτώνουν από κει μέσα και κάτι τέτοια
Εκείνη ήτανε από την μέσα πλευρά της βιτρίνας και έφτιαχνε σάντουιτς
κοιτούσα το πρόσωπο της και προσπαθούσα να διαβάσω κάτι, όπως πάντα (γιατί να ρωτάς όταν μπορείς να προσπαθείς να μαντέψεις..)
τα λόγια δεν έχουν σημασία, τουλάχιστον εδώ μέσα, το μόνο που μετράει είναι αυτό που μας μένει στο τέλος
όταν έφευγα με το λεωφορείο είχα ξεχάσει σε ποια στάση έπρεπε να κατέβω, άλλη μια στιγμή που συνειδητοποίησα το πόσος χρόνος πέρασε, ανάμεικτα συναισθήματα (αν μπορεί κανείς να τα ονομάσει έτσι) θυμός ή απογοήτευση που ακόμα επιστρέφω σε Εκείνη, ή αφού επιστρέφω γιατί το παλεύω, μάλλον φόβος
σκεφτόμουν μες το λεωφορείο πως θα έπρεπε να της στείλω ένα γράμμα γιατί όποτε τα λέμε από κοντά η κουβέντα πηγαίνει στην καθημερινότητα και στο ένα και στο άλλο και όχι σε αυτά που θέλω να πω (κάποιος θα έλεγε πως είμαι αδύναμος και πως οι κουβέντες πάνε εκεί που τις πηγαίνεις εσύ.. και ναι και όχι)
το θέμα είναι οτι δεν νιώθω ότι ένιωθα, δεν είμαι ερωτευμένος (αν ο έρωτας ήταν εκείνο που ένιωθα τότε) και θα ήθελα να το καταλάβει.. απλά αισθάνομαι πως αν είμαι κοντά της κάπως θα είμαι καλύτερα, είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θυμάμαι να με έκανε να νιώσω χαρούμενος και η μόνη που μου έπαιρνε την μοναξιά
λολ πολύ κλαψιάρικο το τελευταίο αλλά τι να κάνει κανείς;
αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια φόρμουλα που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε
βλέπω το HER και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει στα πρώτα λεπτά, καλό σημάδι:)
σήμερα πέρασα από το μαγαζί που δούλευα και είδα Εκείνη, 90 τις εκατό πέρασα για να δω Εκείνη το άλλο δέκα για κάτι λεφτά που μου χρωστάν..
ήταν περίεργα και κάπως άβολα, ήταν σαν να βρισκόμουν σε μια αίθουσα αναμονής (για κάτι που δεν γνωρίζω)
το αφεντικό μου δεν ήταν εκεί, οπότε οκ.. ήταν ένα άλλο αφεντικό μου με το οποίο είχα πάει εκεί..
καθόμουν στο σαλόνι του μαγαζιού με τους πακετάδες που περίμεναν τις παραγγελίες και λέγαμε σύντομες ιστορίες από τα παλιά, πόσο τυχεροί είναι όσοι γλυτώνουν από κει μέσα και κάτι τέτοια
Εκείνη ήτανε από την μέσα πλευρά της βιτρίνας και έφτιαχνε σάντουιτς
κοιτούσα το πρόσωπο της και προσπαθούσα να διαβάσω κάτι, όπως πάντα (γιατί να ρωτάς όταν μπορείς να προσπαθείς να μαντέψεις..)
τα λόγια δεν έχουν σημασία, τουλάχιστον εδώ μέσα, το μόνο που μετράει είναι αυτό που μας μένει στο τέλος
όταν έφευγα με το λεωφορείο είχα ξεχάσει σε ποια στάση έπρεπε να κατέβω, άλλη μια στιγμή που συνειδητοποίησα το πόσος χρόνος πέρασε, ανάμεικτα συναισθήματα (αν μπορεί κανείς να τα ονομάσει έτσι) θυμός ή απογοήτευση που ακόμα επιστρέφω σε Εκείνη, ή αφού επιστρέφω γιατί το παλεύω, μάλλον φόβος
το θέμα είναι οτι δεν νιώθω ότι ένιωθα, δεν είμαι ερωτευμένος (αν ο έρωτας ήταν εκείνο που ένιωθα τότε) και θα ήθελα να το καταλάβει.. απλά αισθάνομαι πως αν είμαι κοντά της κάπως θα είμαι καλύτερα, είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θυμάμαι να με έκανε να νιώσω χαρούμενος και η μόνη που μου έπαιρνε την μοναξιά
λολ πολύ κλαψιάρικο το τελευταίο αλλά τι να κάνει κανείς;
αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια φόρμουλα που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε
υπερβολικά παλιά ίσως:Ρ
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλά στον αγώνα όπως όλοι! η επιβίωση μοιάζει να είναι το μόνο ρεαλιστικό πράγμα που μπορεί να περιμένει κανείς