κάτι καινούριο ή κάτι γνωστό;

αύριο επιστρέφουμε στην δουλειά.. η ξεκούραση τελείωσε.. οι μέρες πέρασαν γρήγορα και σήμερα που είναι η τελευταία μέρα νιώθω πως δεν ήταν αρκετές..
από αύριο θα είναι μαζί μας μια φίλη, μια κοπέλα που δουλεύαμε μαζί για χρόνια στο παλιό μαγαζί που δούλευα, έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε.. έχω λίγο άγχος για το πως θα είναι να δουλεύουμε ξανά μαζί μετά από τόσο καιρό, τότε δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος στον οποίο μπορούσα να βασιστώ πάνω στην δουλειά περισσότερο από ότι σε αυτήν και κάθε φορά που είμασταν στην ίδια βάρδια μπορούσα να είμαι ήσυχος, πως ότι και να γίνει θα τα καταφέρουμε, είναι πολύ σημαντική αυτή η γαλήνη, αυτή η ησυχία μέσα σου το να έχεις εμπιστοσύνη σε κάποιον.. ελπίζω έτσι να συνεχίσουμε και τώρα :) πιστεύω πως με αυτήν δίπλα μου, την ικανότητα της και την ψυχολογική υποστήριξη που θα μου προσφέρει απλά η παρουσία της θα πάνε όλα καλά και θα μπορέσω να πετύχω τους στόχους μου για την σαιζόν
lol αν απογοητευτώ και από αυτήν θα χάσω την πίστη μου στον άνθρωπο οριστικά!

ένα περίεργο όνειρο

είδα σήμερα το απόγευμα ένα όνειρο, περίεργο.. επισκέφτηκα μια ηλικία και ένα μέρος που δεν έχω επισκεφτεί ποτέ στα όνειρα μου, την εποχή που ήμουν στο δημοτικό..
έβρεχε και πηγαίναμε στο σχολείο με τρεις συμμαθητές μου, τρέχαμε για κάποιον λόγο, και οι τρεις τους φορούσαν μπλε αδιάβροχα, εγώ δεν φορούσα.. μόνο το πρόσωπο του ενός μπόρεσα να αναγνωρίσω και αυτό όχι με απόλυτη βεβαιότητα, ανεβαίναμε μια ανηφόρα που οδηγούσε στο σπίτι του παππού μου στο χωριό, δεν είχε καμία σχέση με την τοποθεσία του σχολείου που ήταν στην πόλη και την την διαδρομή αυτή δεν την είχα κάνει ποτέ μαζί τους
φτάσαμε στο σχολείο και μπήκαμε σε μια αίθουσα επίσης άγνωστη, είμασταν μαζεμένα τα παιδιά της τάξης μου, έξω έβρεχε και μέσα στην αίθουσα που έμοιαζε πιο πολύ με κουζίνα σπιτιού είχε αναμμένη μια ξυλόσομπα, ζέστανα τα χέρια μου.. υποτίθεται πως ετοιμαζόμασταν για εκδρομή (μέσα στην βροχή;) οι δάσκαλοι ήταν σε μια δίπλα αίθουσα και συζητούσαν, τρία πρόσωπα μόνο αναγνώρισα, το ένα μόνο σαν όνομα.. το δεύτερο ήταν το κοριτσάκι που αγαπούσα τότε και φυσικά πήγα και κάθησα δίπλα του, δεν μπόρεσα να διακρίνω καλά το πρόσωπο της αλλά ήταν αυτή, καθόταν σε έναν πάγκο πιο ψηλά από μένα και μου έδωσε κάτι φαγώσιμο να δοκιμάσω, χτύπησε ένα τηλέφωνο δίπλα της και το σήκωσε και εγώ είπα το σήκωσε η διευθύντρια και γελάσαμε, σε ένα στρόγγυλο τραπέζι καθόταν μια άλλη συμμαθήτρια μου που έχει πεθάνει και μου έδωσε δύο κομμάτια από κάτι σαν κριτσίνι και μάλιστα ολικής άλεσης.. κάπως της παραπονέθηκα δεν θυμάμαι καλά.. και έδωσα το δεύτερο κομμάτι στην άλλη κοπέλα που είχα αναγνωρίσει μόνο με το όνομά της, έξω έβρεχε.. μέσα είμασταν με τα μπουφάν μας και η σόμπα έκαιγε..
μου άφησε μια δυνατή εντύπωση αυτό το όνειρο, πρώτη φορά επιστρέφω σε εκείνη την εποχή και θυμήθηκα πρόσωπα που έχω να σκεφτώ πάρα πολλά χρόνια, σκεφτόμουν πως αν πήγαινα στην πόλη μου αυτό το καλοκαίρι θα επισκεφτόμουν το παλιό μου δημοτικό να δω πως είναι τώρα, αλλά δεν πήγα τελικά, έμεινα εδώ

Αυτό που θα μείνει στο τέλος

είμαι μπερδεμένος.. και δεν ξέρω πως μπορώ να βγω από το μπέρδεμα αυτό.. δεν είμαι έτοιμος να ξεκόξω (και δεν ξέρω αν θα μπορούσα) αλλά επίσης δεν μπορώ να συνεχίσω με τον ίδιο τρόπο, μια αλλαγή πρέπει να έρθει αλλά πουθενά μέσα μου δεν μπορώ να βρω τον καταλύτη που χρειάζεται, οπότε το μόνο που μένει είναι ένας εξωτερικός παράγοντας

Έγραφα πάντα εδώ.. στην αρχή μιμούμενος τον τρόπο που έγραφα παλιά στα χαμένα μου αρχεία, τα οποία τώρα έχουν μείνει μόνο σαν ονόματα..
και τώρα δεν ξέρω πια αν έτσι έγραφα πάντα και αυτός είναι ο τρόπος μου η αν ακόμα προσπαθώ να πλησιάσω εκείνα που έγραφα και χάθηκαν
οι λέξεις πάνω κάτω ίδιες θα ταν, ίσως μόνο η σειρά να άλλαζε


είναι περίεργος ο φόβος μου η ο εγωισμός μου, δεν θέλω να πεις ποτέ πως σε άφησα και έφυγα, πως σε εγκατέλειψα, πως μπορείς να πεις όμως πως εγκατέλειψες κάποιον με τον οποίο δεν ήσουν μαζί;
και όμως εσύ θα το έλεγες.. το έχεις προβλέψει και το έχεις εκφράσει σαν φόβο, θα σε αφήσω..
ίσως να είναι απλά ο εγωκεντρισμός σου και ο ναρκισσισμός σου, να θεωρείς πως πρέπει να έχεις τα πάντα από όλους, εγώ όμως δεν το μπορώ.. να πεις πως έφυγα
κάποιος θα έλεγε πως κρατάω την ζωή μου σκλαβωμένη αλλά δεν ισχύει γιατί δεν υπάρχει επιλογή μέσα μου προς το παρόν, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ζήσω

διάβαζα εχθές σε ένα παλιό μου αρχείο, μια σχετικά πρόσφατη καταχώρηση και έπεσα πάνω σε ένα σημείο που άφηνα να εννοηθεί κάτι αλλά δεν το έλεγα ξεκάθαρα, σκέφτηκα εκείνη την στιγμή πως είμαι τυχερός που ακόμα θυμάμαι τι εννοούσα και πως αν περνούσε και άλλο ο καιρός ίσως φτάσει κάποτε η στιγμή που δεν θα θυμάμαι τι ακριβώς ήθελα να πω.. μήπως έπρεπε να κάνω μια υποσημείωση; για να μην το αφήσω να χαθεί; όχι πως ήταν σημαντικό αλλά και πάλι..
υπάρχει και εδώ ένα ποστ που αναφέρω κάτι, μια κουβέντα ανάμεσα σε μένα και έναν ταξιτζή μια νύχτα που επέστρεφα από την δουλειά και λέω πως θα αναφέρω το τι συζητήσαμε στο επόμενο ποστ γιατί τότε είχα να πω κάτι πιο σημαντικό αλλά στο επόμενο ποστ δεν το αναφέρω και ακόμα και τώρα όταν τυχαίνει και το διαβάζω πάντα αναρωτιέμαι τι σκατά είχαμε πει.. τι θα μπορούσαμε να είχαμε πει που το θεώρησα άξιο αναφοράς;

πόση απόσταση μπορεί να δημιουργηθεί μόνο μέσα σε λίγες μέρες.. και πόσο διαφορετικά τα λόγια που λέμε τώρα από τα λόγια που λέγαμε τότε, μερικές φορές φοβάμαι πως σιγά σιγά σκοτώνουμε κάθε τι όμορφο που θα μπορούσε να γεννηθεί ανάμεσά μας, κάνουμε τα πράγματα ανάποδα και δεν ξέρω τι είναι αυτό που θα μας μείνει στο τέλος