Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017

Αυτό που θα μείνει στο τέλος

είμαι μπερδεμένος.. και δεν ξέρω πως μπορώ να βγω από το μπέρδεμα αυτό.. δεν είμαι έτοιμος να ξεκόξω (και δεν ξέρω αν θα μπορούσα) αλλά επίσης δεν μπορώ να συνεχίσω με τον ίδιο τρόπο, μια αλλαγή πρέπει να έρθει αλλά πουθενά μέσα μου δεν μπορώ να βρω τον καταλύτη που χρειάζεται, οπότε το μόνο που μένει είναι ένας εξωτερικός παράγοντας

Έγραφα πάντα εδώ.. στην αρχή μιμούμενος τον τρόπο που έγραφα παλιά στα χαμένα μου αρχεία, τα οποία τώρα έχουν μείνει μόνο σαν ονόματα..
και τώρα δεν ξέρω πια αν έτσι έγραφα πάντα και αυτός είναι ο τρόπος μου η αν ακόμα προσπαθώ να πλησιάσω εκείνα που έγραφα και χάθηκαν
οι λέξεις πάνω κάτω ίδιες θα ταν, ίσως μόνο η σειρά να άλλαζε


είναι περίεργος ο φόβος μου η ο εγωισμός μου, δεν θέλω να πεις ποτέ πως σε άφησα και έφυγα, πως σε εγκατέλειψα, πως μπορείς να πεις όμως πως εγκατέλειψες κάποιον με τον οποίο δεν ήσουν μαζί;
και όμως εσύ θα το έλεγες.. το έχεις προβλέψει και το έχεις εκφράσει σαν φόβο, θα σε αφήσω..
ίσως να είναι απλά ο εγωκεντρισμός σου και ο ναρκισσισμός σου, να θεωρείς πως πρέπει να έχεις τα πάντα από όλους, εγώ όμως δεν το μπορώ.. να πεις πως έφυγα
κάποιος θα έλεγε πως κρατάω την ζωή μου σκλαβωμένη αλλά δεν ισχύει γιατί δεν υπάρχει επιλογή μέσα μου προς το παρόν, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ζήσω

διάβαζα εχθές σε ένα παλιό μου αρχείο, μια σχετικά πρόσφατη καταχώρηση και έπεσα πάνω σε ένα σημείο που άφηνα να εννοηθεί κάτι αλλά δεν το έλεγα ξεκάθαρα, σκέφτηκα εκείνη την στιγμή πως είμαι τυχερός που ακόμα θυμάμαι τι εννοούσα και πως αν περνούσε και άλλο ο καιρός ίσως φτάσει κάποτε η στιγμή που δεν θα θυμάμαι τι ακριβώς ήθελα να πω.. μήπως έπρεπε να κάνω μια υποσημείωση; για να μην το αφήσω να χαθεί; όχι πως ήταν σημαντικό αλλά και πάλι..
υπάρχει και εδώ ένα ποστ που αναφέρω κάτι, μια κουβέντα ανάμεσα σε μένα και έναν ταξιτζή μια νύχτα που επέστρεφα από την δουλειά και λέω πως θα αναφέρω το τι συζητήσαμε στο επόμενο ποστ γιατί τότε είχα να πω κάτι πιο σημαντικό αλλά στο επόμενο ποστ δεν το αναφέρω και ακόμα και τώρα όταν τυχαίνει και το διαβάζω πάντα αναρωτιέμαι τι σκατά είχαμε πει.. τι θα μπορούσαμε να είχαμε πει που το θεώρησα άξιο αναφοράς;

πόση απόσταση μπορεί να δημιουργηθεί μόνο μέσα σε λίγες μέρες.. και πόσο διαφορετικά τα λόγια που λέμε τώρα από τα λόγια που λέγαμε τότε, μερικές φορές φοβάμαι πως σιγά σιγά σκοτώνουμε κάθε τι όμορφο που θα μπορούσε να γεννηθεί ανάμεσά μας, κάνουμε τα πράγματα ανάποδα και δεν ξέρω τι είναι αυτό που θα μας μείνει στο τέλος


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου