το ρομαντικό μας τραπέζι

δεν ξέρω αν όλα είναι βουνό η αν απλά εμένα μου φαίνεται έτσι, αλλά γίνονται συνέχεια αναποδιές στην δουλειά και έχει αρχίσει να με κουράζει η κατάσταση, ο προηγούμενος μήνας και αυτός μέχρι τώρα ήταν γεμάτοι προβλήματα, θέλω απλά να είναι όλα εντάξει, να μην συμβαίναι τίποτα απρόοπτο και όλα να είναι ήσυχα.. ξέρω πως δεν γίνεται αλλά τουλάχιστον ας γίνει σε έναν βαθμό. η σημερινή μέρα με τις βροχές και τα ποτάμια που εμφανίστηκαν μέσα στην πόλη οι διακοπές ρεύματος, έφτασα κοντά στο σημείο να τα παρατήσω και να πω ας κλείσουμε για σήμερα, δεν το έκανα (ευτυχώς)
καθόμουν στο ρομαντικό μας τραπεζάκι την ώρα που έριχνε χαλάζι, έπινα νες (βρήκα την ευκαιρία να ξεφύγω για λίγο από τον φραπέ) και κοιτούσα έξω τον χαλασμό, σκεφτόμουν αν θα καταφέρναμε να ανοίξουμε η όχι και μαζί με αυτά σκεφτόμουν πως ποτέ δεν καθήσαμε μαζί σε εκείνο το τραπέζι.. από την μία ο πραγματικός κόσμος και τα πραγματικά προβλήματα και από την άλλη η φαντασία μου οι ιστορίες μας κα το παρελθόν που μοιάζει συνεχώς να μακραίνει
βρήκα το βράδυ μια παλιά σου φωτογραφία στο κινητό μου όπως έψαχνα μιά άλλη άσχετη με εσένα, την οποία και δεν βρήκα, μου έκανε εντύπωση πως την είχα ξεχάσει, ήσουν με μια φίλη μας, γελούσατε και οι δύο έμοιαζες χαρούμενη, αληθινά, όχι το χαρούμενο της πόζας για φωτογραφία, συνειδητοποίησα ξανά πόσο όμορφη είσαι και πόσο φωτεινά είναι τα μάτια σου κάποιες στιγμές.. σταματάω εδώ!