αρχαία

επέστρεφα από την δουλειά και σταμάτησα για λίγο μπροστά στην ρωμαϊκή αγορά, δυσκολεύομαι ακόμα να κάνω αυτήν την διαδρομή, είναι αυτή που κάναμε μαζί κάθε σαββατοκύριακο που σχολούσαμε παρέα, σε μάλωνα που προχωρούσες χωρίς να ρίχνεις ούτε ένα βλέμα στην αρχαία αυτή ομορφιά.. άνοιξα μια φωτογραφία σου στο κινητό για να νιώθω πως έστω και έτσι είσαι μαζί μου, δεν ξέρω γιατί κάποιες φορές μου λείπεις περισσότερο από άλλες αλλά συμβαίνει

σαν ταινία

δεν ξέρω πως να περιγράψω αυτό που συνέβη πριν κάποιες μέρες (θα προσπαθήσω φυσικά αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω) σε συνάντησα ΤΥΧΑΙΑ μετά από δέκα μήνες περίπου που είχαμε να βρεθούμε!!
σε ένα μέρος που δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να σκεφτόμουν πως μπορεί να πήγαινα ή να πήγαινες (που είναι στο ίδιο κτίριο όπως συνειδητοποίησα με ένα μέρος που ήθελα να πάμε μαζί, μπερδεμένο και άσχετο)
μια αίθουσα αναμονής μπορούμε να πούμε.. ήταν πρωί, υπερβολικά πρωί για μένα, ήμουν με τον καφέ μου και ένα νεράκι και περίμενα, δίπλα μου ήταν μια ακόμα κυρία και περιμέναμε.. και ξαφνικά κατεβαίνει κάποια από τα σκαλιά και νιώθω πως με πλησιάζει, σηκώνω το βλέμμα μου και είσαι ΕΣΥ!! τα έπαιξα.. και εσύ το ίδιο γιατί ήταν τόσο αναπάντεχο και τόσο άκυρο, μόλις σου έφυγε η έκπληξη θυμήθηκες πως πήρες απόφαση να μην μιλάμε και άρχισες να μου φέρεσαι ψυχρά και να μην μου μιλάς, κάθησες μακρυά μου ενώ είχε θέση δίπλα μου :P φυσικά δεν μπορούσα να συγκρατήσω την χαρά μου και δεν ήξερα τι να κάνω! σου μιλούσα συνέχεια λες και δεν είχε περάσει μέρα από την τελευταία μας συνάντηση και αγνοώντας τα όσα συνέβησαν εν τω μεταξύ, προσπάθησες να κάνεις την αδιάφορη και σου είπα να κόψεις τις βλακείες και για την λίγη ώρα που έτυχε να βρεθούμε ας μιλήσουμε κανονικά.. το καταφέραμε σε έναν βαθμό αποφεύγοντας να πούμε οτιδήποτε αφορούσε την σχέση μας και κρατώντας την συζήτησε σε γενικά πλαίσια
σου έλεγα πως η συνάντηση μας είναι ένα σημάδι (από το σύμπαν, αν και δεν πιστεύω σε αυτά, εσύ όμως πιστεύεις) και εσύ έλεγες πως είναι ένα τυχαίο γεγονός
είδα ξανά το χαμόγελο σου, τις εκφράσεις του προσώπου σου και τις κινήσεις των χεριών σου, τα μάτια σου.. εννοείτε πως ξανακόλλησα, όχι πως είχα ξεκολλήσει και ποτέ..  οι στιγμές που ξεχνιόσουν και δεν πρόσεχες το πως έπρεπε να μου μιλήσεις ήταν οι πιό όμορφες, αναρωτιέμαι αν θυμήθηκες (αν το είχες ξεχάσει) το πόσο όμορφα είναι όταν είμαστε μαζί
σε ρώτησα πότε θα σου περάσει και μου είπες ποτέ (όπως κάθε φορά που σε έχω ρωτήσει)
σου απάντησα με το κλισέ, ποτέ μην λες ποτέ, αλλά κάποια πράγματα γίνονται κλισέ επειδή ακριβώς είναι αληθινά
anw βεβαιώθηκα για αυτό που γνώριζα μέσα μου αλλά μόνο αν σε έβλεπα θα μπορούσα να το επιβεβαιώσω
όταν χωριστήκαμε, έπρεπε να φύγω πριν από σένα σου είπα πως ελπίζω να τα ξαναπούμε, δεν μου απάντησες αν και ξέρω πως ήθελες να μου πεις, δεν το νομίζω.. δεν μου απάντησες γιατί ήταν και άλλοι γύρω μας
πόσο σουρεαλιστικό ήταν όλο αυτό το σκηνικό, τρελό.. πραγματικά σαν ταινία, αν και αν ήταν ταινία θα είχε χαρούμενο τέλος..

αυτά που και άλλα αλλιώς αλλά πάλι πως άλλον κάποιον τόσα όσα

είδα μια σκηνή σε ένα άνιμε και θυμήθηκα εσένα, τελείως άσχετο ήτανε με την ζωή μας, το my hero academia :P αλλά πάλι κατέληξα στις ίδιες σκέψεις, την ίδια απορία που μπορεί ποτέ να μην πάρω απάντηση, πως στο καλό γίνεται να μοιραστήκαμε όσα μοιραστήκαμε και τώρα να θες να είμαστε ξένοι; πως γίνεται να μην σημαίνουν τίποτα αυτά που για κάποιον άλλον σημαίνουν τόσα;
θα σκάσω! προφανώς η λογική λέει πως αλλιώς τα βλέπω και τα έβλεπα εγώ που ένιωθα όπως ένιωθα και αλλιώς εσύ που ένιωθες αλλιώς αλλά και πάλι.. δεν γίνεται να υπάρχει τόση απόσταση, τόση διαφορά..
λίγο λιγότερο από έναν μήνα μου παίρνει τελικά να ξεθυμώσω και να ξεχάσω πως και πόσο με πλήγωσες και πάλι μέσα μου να μείνει αυτό το συναίσθημα που δεν ξέρω πως να ονομάσω, σε έχω ανάγκη, δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω, χρειάζομαι να είσαι στην ζωή μου, δεν είσαι όμως :(

δεν ξέρω γιατί κάποιες μέρες εξελίσσονται έτσι και κάποιες (γιουβέτσι) αλλιώς, αλλά σήμερα είναι από αυτές που εξελίχθηκαν αλλιώς..
γιατί σε έχω ακόμα ανάγκη;
πέρασε ώρα από την προηγούμενη γραμμή.. χάθηκα λίγο στις σκέψεις μου, άκουσα ένα τραγούδι και σκέφτηκα πως ίσως δεν το έχεις ακούσει ποτέ γιατί μεγαλώσαμε σε διαφορετικές εποχές αλλά κάπως απίθανο να μην το έχεις ακούσει, πάνω κάτω όλοι τα ίδια ακούμε στην εφηβεία μας
μετά σκέφτηκα τι άλλο θα μπορούσα να σου πω τώρα; έχουμε πει τόσα πολλά που δεν υπάρχει κάτι καινούριο, με την έννοια πως ξέρεις ποιος είμαι και ξέρω ποια είσαι
δεν βγάζει νόημα παρά ίσως μόνο για μένα το παραπάνω
θα έπρεπε να σε έχω πετάξει από το μυαλό μου μετά την τελευταία μας συνομιλία αλλά είμαι αδιόρθωτος, δεν υπάρχει σωτηρία για μένα