οι ώρες

διάβασα σε ένα μπλογκ σήμερα, πως ο συγγραφέας του, προσπαθώντας να γνωρίσει και να καταλάβει καλύτερα τον Ανδρέα Κάλβο, καθόταν και αντέγραφε τις ωδές του πίνοντας μπύρα και ακούγοντας μουσική, από ότι κατάλαβα δεν τον βοήθησε και πολύ.. η ιστορία αυτή (πολύ ωραία πραγματικά.. να αντιγράφεις το έργο κάποιου, πίνοντας, στον κόσμο σου, δεν ξέρω αν κάπνιζε αλλά σκέφτομαι το δωμάτιο γεμάτο καπνούς, έχει κάποια ποίηση, η ζωή ενός λόγιου.. τέσπα) η ιστορία αυτή λοιπόν μου θύμισε μια δικιά μου ιστορία. πριν χρόνια, όταν ακόμα ήμουν στο Νησί, δούλευα στο ξενοδοχείο, νύχτα όπως πάντα και έβλεπα στην τηλεόραση, μάλλον στην Νετ η κάτι τέτοιο μια εκπομπή αφιερωμένη στον Καβάφη και είχε διάφορους που μιλούσαν για την γνωριμία τους μαζί του, με αυτόν με το έργο του και μου είχε αρέσει, όταν τέλειωσε λοιπόν, σκέφτηκα να γράψω και εγώ ένα κείμενο για την γνωριμία μου με τον Καβάφη. Πήρα λοιπόν ένα από τα κιτρινωπά χαρτιά που είχαμε με το λογότυπο του ξενοδοχείου, το στυλό με το μαύρο μελάνι που κουβαλούσα πάντα μαζί μου για αυτές τις ώρες, ή τις στιγμές που ήξερα πως θα έρθουν και άρχισα να γράφω.. όταν το τέλειωσα είδα πως δεν ήταν μόνο η περιγραφή της γνωριμίας μου με το έργο του αλλά και μια ιστορία της σχέσης μου με το γράψιμο. το έκλεισα, με τα συνηθισμένα, ημερομηνία και τόπο συγγραφής.
μόλις διάβασα την παραπάνω ιστορία στο μπλογκ θυμήθηκα αυτό το κείμενο, η πρώτη μου σκέψη ήταν να το βγάλω από εκεί που το έχω φυλαγμένο και να το διαβάσω, δεν το έκανα όμως για μάλλον περίεργους λόγους. θυμήθηκα την τελευταία φορά που το διάβασα, πριν δύο χρόνια περίπου, ήταν χειμώνας και θυμάμαι ακόμα πόσο κρύο ήταν το χαρτί, και κάπως υγρό, η σκέψη πως αν το έβγαζα και το διάβαζα τώρα δεν θα ένιωθα τα ίδια πράγματα, το κρύο και υγρό χαρτί, με σταμάτησε. θα περιμένω να έρθει ο χειμώνας για να το διαβάσω ξανά.