η στάση

καθόμουν σήμερα στην γνωστή στάση περιμένοντας το αστικό να έρθει, στην στάση που αναφέρω σε πολλά παλιότερα ποστ, σε εκείνη την καταραμένη στάση που κάνει το μυαλό μου να γεμίζει σκέψεις, σκέψεις που οι πιο πολλές αφορούν την ματαιότητα των πραγμάτων, την κενή ζωή μου και το χωρίς φως μέλλον. καθόμουν λοιπόν σήμερα εκεί, 12 παρά.. (το βράδυ εννοείται) και κοίταζα τον δρόμο απέναντι, τα αυτοκίνητα που περνούσαν και τους διάφορους που ήταν τριγύρω. καθόμουν και περίμενα να σκεφτώ τα ίδια πράγματα, αλλά δεν τα σκέφτηκα, ένιωσα την ατμόσφαιρα που ήταν ζεστή, δεν φυσούσε.. τα πράγματα έμοιαζαν ήσυχα, ήσυχα και διαφορετικά, τελικά είπα περνάει ο καιρός, αλλάζουν οι μέρες, οι νύχτες.. αυτή η νύχτα δεν είναι εκείνη, η προηγούμενη που σκεφτόμουν όλα εκείνα
και στο διάστημα αυτό έγιναν διάφορα, πως μπορούσα τότε να πιστεύω πως κάθε μέρα είναι ίδια; πως μπορούσα να αμφιβάλω; επειδή απλά κάθε νύχτα την ίδια ώρα βρισκόμουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο;

about the photo

μια τυχαία στάση λεωφορείου που βρήκα στο ίντερνετ, είμαι βλάκας γιατί πριν καιρό όπως καθόμουν στην στάση και δεν είχε πολύ κόσμο σκεφτόμουν να βγάλω μια φώτο εκεί αλλά δεν το έκανα, δεν ξέρω γιατί
και αν το έκανα δεν θα έβγαζα την ίδια την στάση αλλά αυτό που βλέπεις όταν στέκεσαι εκεί
μακάρι να το είχα κάνει

about Her

έστειλα ένα μήνυμα..
μαλακία, ήδη το μετάνοιωσα!
δεν πειράζει όμως, το ένοιωθα και το έκανα
(τί είναι τελικά ρε commentator? μαλακία; ή οκ;)
(δεν έχω ιδέα!)