σκόρπια μαζεμένα

μια πρόταση σε ένα βιβλίο με γύρισε πίσω, την είπατε και οι δύο στο ίδιο context, αναρωτιέμαι πως θα καταλήξει για αυτούς..

Το Τελευταίο Δωμάτιο

όπως πήγαινα στην δουλειά με το λεωφορείο, ήρθε στο μυαλό μου ένας κωδικός που μπορεί να άνοιγε το αρχείο word, με τις ιστορίες αλλά ήρθα τον δοκίμασα και τίποτα, δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε.. είμαι απόλυτα βέβαιος πως κάποιος από τους κωδικούς που δοκίμασα είναι ο σωστός, δεν χρησιμοποίησα ποτέ άλλους κωδικούς..

απίστευτο και όμως αληθινό.. πέρασε αρκετή ώρα από τις πιο πάνω γραμμές, έψαξα στο ιντερνετ για διάφορα εργαλεία που θα με έκαναν να σπάσω τους κωδικούς αλλά κανένα δεν δούλεψε, και τότε ανοίγω το μοναδικό αρχείο που ήξερα πως ανοίγει με έναν συγκεκριμένο κωδικό, και έχοντας ξεχάσει τελείως τι γράφει, ξεκινάω να το διαβάζω και διαβάζω τα παρακάτω..

25 iouniou 2009

Einai periergo na apothikeveis ton kodiko prosvashs enos arxeiou mesa sto idio to arxeio alla o kodikos gia na anoijo to Telefteo Domatio einai macgyver.. epistrofh ston palio kodiko, mias kai ta daxtyla mou aftomata, otan anoigo kapio apo ta arxeia mou, pane na grapsoun afto anti gia ton kainourio ********** eipa na ta akouso kai se afto to arxeio na ton valo

το οποίο μας λέει πως το macgyver ήταν κάποτε ο κωδικός για όλα, αλλά τον άλλαξα με τον καινούριο **********, σε όλα εκτός από το παραπάνω αρχείο.. 

ποιές οι πιθανότητες; το μοναδικό αρχείο που μπορούσα να ανοίξω, έγραφε τον κωδικό για να ανοίξω τα υπόλοιπα.. τελικά οι ιστορίες ανακτήθηκαν και δεν θα χρειαστεί να τις ξαναγράψω από μνήμης.. **********, μα τι σκεφτόμουν; 

Το Τελευταίο δωμάτιο, είναι ένα αρχείο, κάτι σαν προσχέδιο ενός μπλογκ που ήθελα να κάνω πριν ξεκινήσω αυτό, αναρωτιέμαι αν όταν έγραφα τα πιο πάνω είχα βρει το μπλογκ εκείνης που με έσπρωξε στο να δημιουργήσω το emeroblogio ή μάλλον το post mortem όπως ήταν ο αρχικός του τίτλος

3 γραμματοσειρές σε ένα ποστ, μάλλον μετά το paste που έκανα από το teleftaio domatio, ο blogger κράτησε εκείνην την γραμματοσειρά, garamond 16

έξω από εμάς

το αντικείμενο της λατρείας μου, ένας φανταστικός μαύρος στυλογράφος στολισμένος με ένας θεός ξέρει πόσες εξαίσιες διακοσμήσεις, κατείχε περίοπτη θέση στη βιτρίνα, λες και ήταν ένα από τα πετράδια του στέμματος. η μύτη του, ένα θαύμα από μόνη της, ήταν ένα μπαροκικό ντελίριο από ασήμι, χρυσάφι και εγχαράξεις, που έλαμπε σαν το φάρο της Αλεξάνδρειας. Όταν ο πατέρας μου με έβγαζε περίπατο, εγώ δεν έβαζα γλώσσα μέσα, μέχρι να με πάει να δω το στυλογράφο. Ο πατέρας μου έλεγε πως ο συγκεκριμένος στυλογράφος θα άνηκε τουλάχιστον σε αυτοκράτορα. Εγώ πίστευα κρυφά πως με ένα τέτοιο αριστούργημα μπορούσε να γράψει κανείς οτιδήποτε, από μυθιστορήματα μέχρι εγκυκλοπαίδειες, ή έστω και επιστολές, που θα είχαν όμως τέτοια δύναμη, ώστε να υπερβαίνουν οποιονδήποτε ταχυδρομικό περιορισμό. Στην αφέλεια μου πίστευα πως αυτά που θα έγραφα εγώ με εκείνο το στυλογράφο θα έφταναν παντού, ακόμα και σ' εκείνο το αδιανόητο μέρος που έλεγε ο πατέρας μου πως είχε πάει η μητέρα μου και από το οποίο δεν θα γύριζε ποτέ. 

απόσπασμα από την Σκιά του Ανέμου, μου θύμισε τον εαυτό μου, έτσι και εγώ όποτε βλέπω ένα όμορφο στυλό ή ένα όμορφο τετράδιο, το αγοράζω πιστεύοντας πως με αυτά θα γράψω το Μέγα Έργο μου, αν και καταλήγω πάντα με κάτι μουντζούρες, περίεργα μάτια και χείλη, σκόρπιες λέξεις

gesta

τις τελευταίες μέρες στην δουλειά ακούω συνέχεια αυτό το τραγούδι και μου κόλλησε, με αποτέλεσμα να το ακούω και εκτός! αγόρασα ένα βιβλίο, αλλά ακόμα δεν κατάφερα να διαβάσω ούτε δέκα σελίδες, το μόνο που μπορώ να κάνω όταν επιστρέφω από την δουλειά είναι να δω fraisier και μια φορά την βδομάδα dexter, house και the big bang theory, τα γράμματα είναι πολύ μικρά ή μήπως μου φαίνονται εμένα μικρά; η γραμματοσειρά έχει μέγεθος κανονικό όπως λέει ο blogger..
πόσες πολλές λέξεις περιέχουν μέσα το γράμμα Γ και με παιδεύουν επειδή ο jubei ξεκόλλησε το πλήκτρο από το πληκτρολόγιο.. τέσπα.. είχα μια περίεργη επιθυμία σήμερα, όπως επέστρεφα με το ταξί.. (τι περίεργη διαδρομή.. εγώ και Εκείνη στο ίδιο ταξί να επιστρέφουμε από την δουλειά, Εκείνη να σκέφτεται ποιος ξέρει τι και εγώ τρόπους για να την ξεπεράσω, surreal surreal.. αν και όχι nice)  η περίεργη επιθυμία μου λοιπόν ήταν να μιλήσω με ένα πρόσωπο από το παρελθόν μου μια παλιά μου φίλη που αποξένωσα γιατί τότε ένοιωθα πως ήταν το σωστό, να την πάρω και να της πω τί όμως; Γειά! σε θυμήθηκα έτσι ξαφνικά γιατί έχω ανάγκη να απασχολώ το μυαλό μου; anw δεν θα το κάνω..
τραγικό χτύπημα της μοίρας! προσπάθησα εχθές να ανοίξω κάτι παλιά αρχεία μου με ιστορίες και δεν μπορώ να θυμηθώ τον κωδικό που έχω βάλει.. έβαλα ότι μου ήρθε στο μυαλό, ότι παλιούς και νέους κωδικούς θυμόμουν αλλά τίποτα.. τι κάνω τώρα; απλά το αγνοώ και έχω την παράλογη ελπίδα πως την επόμενη φορά κάποιος από αυτούς τους κωδικούς θα ανοίξει το αρχείο.. σε κάτι τέτοιες στιγμές, ελπίδες πιστεύω πως βρίσκεται ο αληθινός εαυτός μου και δεν μπορώ να πω πως με ενθουσιάζει αυτό που βλέπω. είναι αργά και θα έπρεπε να κοιμάμαι αλλά.. δεν ξέρω, αν κοιμηθώ θα ξημερώσει και θα έρθει άλλη μια μέρα, ας μέναμε στο τώρα. μετέωροι..

για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

η μαγευτική φωνή του παπακωνσταντίνου.. δεν ξέρω πως, αλλά μόνο εχθές άκουσα πραγματικά αυτό το τραγούδι, τις άλλες φορές σαν να το προσπερνούσα

ίσως να ήταν η κατάληλη στιγμή..
ίσως και να σώθηκα που δεν το άκουγα νωρίτερα γιατί μπορεί να είχα βουλιάξει ακόμα πιο βαθιά..

αναρωτιέμαι αν αυτή είναι η αρχή, η Αρχή..
νόμιζα, αλλά μέσα στα λεπτά που πέρασαν από την παραπάνω πρόταση μέχρι αυτήν ένα γεγονός μεσολάβησε και κατάλαβα πως δεν είναι, όχι όταν οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτήν με επηρεάζει τόσο

Evanescence- Missing

τραγούδια.. κολλάνε σε μια γωνιά του μυαλού σου και δεν ξεκολλάνε, δένονται με τα νοήματά σου και τις σκέψεις σου
το παρελθόν μάλλον είναι το πιο απρόσιτο μέρος, όλα τα άλλα μπορείς να τα προσεγγίσεις ενώ από αυτό μόνο να απομακρυνθείς μπορείς, γιατί τότε στο πιο απρόσιτο μέρος μοιάζουν να κρύβονται όλες οι στιγμές και κάθε νόημα; μακρυά μακρυά μακρυά, για μια φορά θα ήθελα όλα να είναι κοντά.
τις τελευταίες μέρες όταν είμαι στον δρόμο και κοιτάω τους περαστικούς και τα αστικά, αυτό το ποστ έρχεται στο μυαλό μου.. έχω την ίδια διάθεση μάλλον, επιθυμία.. της φυγής από τον εαυτό μου, της αλλαγής (λες και είναι θέμα επιλογής) anw.. μια καινούρια μέρα θα ξημερώσει, μάλλον γκρίζα αλλά δεν πειράζει

μπουρδολογίες

υπάρχουν μερικά πράγματα που μπορείς να γράψεις αλλά δεν τα γράφεις για διάφορους λόγους, ίσως γιατί τα θεωρείς πολύ προσωπικά, ίσως γιατί δεν θέλεις να τα διαβάσεις.. ίσως γιατί αν τα έγραφες θα ένιωθες ότι ακόμα και αν είναι αληθινά, δεν εκφράζουν μια αλήθεια που έχει διάρκεια
ή δεν είναι η αλήθεια που θέλεις να διαβάσει ο άλλος, οι λέξεις κάνουν τα πράγματα να φαίνονται σημαντικότερα από ότι είναι, η επιλογή τους μάλλον

πίνω νες και ετοιμάζομαι ψυχολογικά να πάω στην δουλειά, ετοιμάζομαι από τις 4 παρά αν και δουλεύω 8 :Ρ, αυτό θα πει προετοιμασία!
τελειώνω ένα βιβλίο του Μπουρνταίν, κουζίνα εμπιστευτικό.. δεν κατάλαβα αν μου άρεσε η όχι, ή μάλλον μου άρεσε ως βιβλίο γιατί διαβαζόταν πολύ εύκολα και είχε ενδιαφέρον αλλά δεν μου άρεσε ο κεντρικός χαρακτήρας του που δεν είναι το φαγητό αλλά ο μπουρνταίν (κάποιο λογοπαίγνιο με μπούρδες θα ήταν ταιριαστό anw) βρήκα τον τίτλο!

Imany You Will Never Know Lyrics

ούτε εγώ

από την μια θέλω να δω τα χαρούμενα πράγματα, την φωτεινή πλευρά και από την άλλη νοιώθω πως όλα τα καλά έχουν τελειώσει και οι ελάχιστες στιγμές ευτυχίας (αν υπήρξαν) δεν θα ξανάρθουν ποτέ, ότι είδαμε είδαμε..
μάλλον είναι άλλη μία από αυτές (εκείνες) τις νύχτες..
όλες μου οι σκέψεις περιστρέφονται γύρω από ένα σημείο, όσο μακρυά και αν προσπαθώ να κρατήσω το μυαλό μου, βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι και μου έφταιξε ακόμα και ο καιρός, τα άσχετα σχόλια σε ένα βίντεο στο youtube..  τα πάντα. νοιώθω πως προχωράω αλλά ο ρυθμός είναι απίστευτα αργός, είχα μια επιθυμία (μία που δεν φανερώνει πως προχωράω αλλά πως επιστρέφω) την συγκράτησα.. το κενό που νοιώθω πονάει.. αν συνεχίσω να γράφω θα το ξεφτιλίσω τελείως, δεν υπάρχει τίποτα και κανένας