πολύς ελεύθερος χρόνος

μια τυχαία, ίσως όχι και τόσο, σκέψη..
<<ένα πρόβλημα που από καιρό σε καιρό με βασανίζει, ίσως είναι αυτό που με εμποδίζει να νιώσω αυτά που θα έπρεπε να νοιώθω>>
υπάρχουν οι επιθυμίες που έχουμε.. αυτά που κάποτε θέλαμε πολύ, και όταν έρχεται η ώρα που τα αποκτάμε, αν τα αποκτήσουμε ποτέ, έχουμε προχωρήσει, ο χρόνος έχει περάσει και δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, αυτοί που κάποτε είχανε αυτές τις επιθυμίες
έχουμε την ίδια σωματική υπόσταση, τις μνήμες αλλά.. κάτι λείπει
ο χρόνος που περνάει κάτι αφαιρεί ή προσθέτει.. κάτι που μας κάνει άλλους κατά κάποιον τρόπο
μπορεί να λέμε ακόμα εγώ.. όπως και τότε αλλά πόσο ίδιοι είμαστε;
μπορεί να πει κανείς πως απλά αλλάζουν οι σκέψεις μας ή οι προσδοκίες μας, αλλά αν αλλάζουν αυτά δεν αλλάζουμε εμείς;
ο παλιός εαυτός μας ή ακόμα και ο τωρινός εαυτός μας ποτέ δεν θα είναι ευτυχισμένοι γιατί είναι καταδικασμένοι να βουλιάζουν στο παρελθόν και αυτός που κάποτε θα έχει αυτά που θέλουμε δεν θα είναι εμείς, εμείς του τώρα
και ότι και αν έχω εγώ τώρα δεν μπορεί να ικανοποιήσει τον εαυτό μου του τότε (κάποιος θα πει, δεν μπορεί να ικανοποιήσει τον τωρινό εαυτό σου;)
το θέμα είναι ότι έχουμε(ίσως γενικεύω και νοιώθω μόνο εγώ έτσι) μάθει να σκεφτόμαστε σαν να ζούμε στο παρελθόν, να βλέπουμε τα πράγματα από πίσω και το παρόν είναι μη προσεγγίσιμο
αυτή η αποκόλληση από το παρόν, κάτι πρέπει να σημαίνει
κάτι που μου διαφεύγει διαρκώς
αν ζήσω τώρα αυτά που ήθελα τότε, γιατί τώρα δεν θέλω τίποτα, θα προσπαθήσω να τα ζήσω σαν να μην μεσολάβησε καιρός
αλλά έχει μεσολαβήσει και εγώ δεν είμαι εκείνος, και όπως και να τα ζήσω κανένας μας δεν θα είναι ευτυχισμένος
lol ότι να ναι λέω αλλά δεν πειράζει
κάποτε είχα αναφέρει πως το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι οι στιγμές, μια στιγμή εδώ, μία στιγμή εκεί..
τίποτα δεν έχει διάρκεια, εκτός από το τίποτα:Ρ
 δεν είναι για αυτό, που προσπαθούμε να ξαναδημιουργήσουμε στιγμές που κάποτε μας έκαναν χαρούμενους;
να ξανανιώσουμε όπως και τότε
να ευτυχίσουμε επαναλαμβάνοντας τα ίδια πράγματα
να σχηματίσουμε τα γνωστά μονοπάτια και να τα ξαναπερπατήσουμε;
πιάνω τον εαυτό μου να ακούει κάποια τραγούδια που άκουγα παλιότερα, που μου άρεσαν παλιότερα, δεν είναι αυτό μια προσπάθεια να επιστρέψω σε εκείνον τον εαυτό μου, έστω και ψυχολογικά;
pff... αναγνωρίζω μόνο το παρελθόν σαν αλήθεια.. και αυτό το έκανα πάντα
γιατί όμως;
αυτή η μόνιμη απόσταση από το τότε (το τότε δεν είναι συγκεκριμένο)

Velvet

στο μαγαζί ακούμε Velvet, όλη μέρα κάθε μέρα.. χίλιες φορές καλύτερο από τις μαλακίες που άκουγα στο παλιό μαγαζί, anw είμαι τώρα στο ίντερνετ και διαβάζω διάφορα από εδώ και από εκεί, και ακούω φυσικά τραγούδια στο youtube, και παρατήρησα πως η playlist που έφτιαχνα ασυνείδητα έμοιαζε βγαλμένη από τον Velvet.. αν και θα μπορούσα τώρα που το σκέφτομαι να τον ακούω απλά online..

Κάλαντα

περπατούσα στον δρόμο και ήταν δύο παιδάκια μπροστά μου με τρίγωνα που έλεγαν τα κάλαντα..
σταμάτησε το ένα μπροστά σε μια βιτρίνα και κοιτούσε κάτι παπούτσια και λέει πω! μόνο 20 ευρώ και το άλλο του λέει, μην σταματάς τώρα, πρέπει να μαζέψω 60 ευρώ, γιατί; ρωτάει το πρώτο; και το άλλο λέει πρέπει να πάρω το καινούριο Grand Theft Auto!
θυμήθηκα τις παλιές εποχές που λέγαμε και εμείς τα κάλαντα και ήταν από τις ελάχιστες στιγμές του χρόνου που σαν παιδί είχες δικά σου λεφτά και μπορούσες να πάρεις ότι ήθελες, συνήθως παιχνίδια!
και επίσης πόσο πιο δύσκολα πρέπει να είναι τώρα για τα παιδιά να λένε κάλαντα με πολύ περισσότερους να τους δίνουν άκυρο..

Το Γοτθικό τετράδιο..

υπάρχουν πάντα κάποιες λέξεις που μπορούν να σε αγγίξουν όπως τίποτε άλλο, αρκεί να είναι η σωστή στιγμή, ή ίσως προκαλούν αυτές τις στιγμές, σαν έξω από τον χώρο ή τον χρόνο να επηρεάζουν τον κόσμο μας
ήμουν σε μια κουζίνα σε ένα παλιό κτίριο, με έναν μάγειρα χωμένο πίσω από έναν πάγκο, συζητούσαμε για συνταγές, για δουλειές, για το μέλλον, για ένα παρελθόν που δεν φανταζόμουν πως υπήρξε, κάπως ένδοξο όπως όλα όσα έχουν περάσει και σίγουρα πιο φωτεινό από το σήμερα
ανάμεσα στα βιβλία με τις συνταγές βρήκα και ένα με ποιήματα ενός ιταλού που αγνοούσα την ύπαρξη του, Μario Luzi το Γοτθικό τετράδιο, σε μια δίγλωσση έκδοση, σειρές από λέξεις στην μία σελίδα και άλλες τόσες στην απέναντι να λένε περίπου τα ίδια πράγματα, διάβασα πολλές φορές ένα συγκεκριμένο τετράστιχο σε μια προσπάθεια να το απομνημονεύσω και να το κρατήσω αλλά δυστυχώς εκτός από το συναίσθημα δεν μου έμεινε τίποτα και το ίντερνετ δεν προσφέρει καμία λύση.. 
εκεί που νόμιζα πως μπορείς να βρεις τα πάντα