μετακόμιση

την Κυριακή αλλάζουμε σπίτι! είναι περίεργο αλλά δεν νιώθω κάτι ιδιαίτερο, σαν να μην ένιωσα ποτέ αυτό το σπίτι σαν δικό μου, έστω και αν έζησα εδώ 6 χρόνια περίπου
το πακετάρισμα που έκανα, έβγαλε διάφορα κειμήλια στην επιφάνεια που πρέπει να αξιολογηθούν, πράγματα που είχα ξεχάσει
το οτι ωραιοποιούμε το παρελθόν είναι μια πραγματικότητα που την ένοιωσα πολύ έντονα εχθές, βρήκα μέσα στα κειμήλια μου μια σελίδα από ένα κομιξ που είχα φτιάξει κάποτε και πάντα το θυμόμουν σαν ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα μου:Ρ
όταν κάθισα και το διάβασα μου προκάλεσε έκπληξη γιατί το βρήκα πολύ παιδικό, όχι όπως το θυμόμουν βαθύ και με σημασία λολ! anw και πάλι δεν με έκρινα αυστηρά ένιωσα μια γλυκιά νοσταλγία, έστω και μόνο γιατί είχα ζωγραφίσει τον παλιό μου υπολογιστή που έκανε ένα τέταρτο για να ανοίξει και το σαλόνι του σπιτιού μας στην Λάρνακα
έχω ακόμα τον υπολογιστή εκείνο αν και δεν είναι στημένος, μέσα σε κάτι κούτες, πρέπει κάποια στιγμή να πάρω τον σκληρό του και να τον βάλω σε κάποιον άλλο υπολογιστή και να έχω τα παλιά μου αρχεία, ή να ξαναστήσω αυτόν και πάλι να ζω την ιεροτελεστία του να περιμένω αυτό το τέταρτο για να ανοίξει

μια τυχαία φώτο φυσικά και όχι ο πραγματικός μου υπολογιστής
αυτά.. έχει πολύ μάζεμα ακόμα!

ο καναπές ήταν καφέ και δερμάτινος

άλλη μια μέρα που θα' θελα να χαθώ (και να ξαναβρεθώ) στο παρελθόν
όχι στο πρόσφατο αλλά κάπου εκεί στο 2000, κάτι τραγούδια με ταξίδεψαν, αν και τα πιο πολλά ήταν του 80 και του 90, ήταν τραγούδια που άκουγα εκείνη την εποχή ή τραγούδια που για κάποιον λόγο μου θύμισαν σήμερα εκείνη την εποχή
για όλους υπάρχει μια εποχή που μοιάζει ιδανική έστω και αν δεν έμοιαζε έτσι όταν την ζούσες
ζηλεύω τον εαυτό μου του τότε, για τις σκέψεις που είχε και τις ανησυχίες, το πως έβλεπα τα πράγματα, όχι πιο αισιόδοξα (ποτέ δεν υπήρξα αισιόδοξος) απλά τότε οι ελπίδες μου ήτανε πιο ζωντανές, οι προσδοκίες μου μεγαλύτερες και η ζωή λιγότερο προσγειωμένη, όλα έμοιαζαν ανοιχτά, και το μέλλον βρισκόταν μπροστά, ενώ τώρα μοιάζει να είναι εδώ
με λίγα λόγια ήμουν μικρότερος

ψάχνοντας για φωτογραφίες της Λάρνακας και βάζοντας το όνομα του ξενοδοχείου που δούλευα κάποτε βρήκα αυτήν την φώτο, το εσωτερικό είναι ανακαινισμένο αλλά πίσω από τον πάγκο που φαίνεται στην δεξιά γωνία καθόμουν περίπου έναν χρόνο και δούλευα την νυχτερινή βάρδια στην ρεσεψιόν και ότι φαίνεται έξω από την πόρτα το έβλεπα κάθε βράδυ, αυτά τα λίγα τετραγωνικά, μου έκανε έκπληξη που βρήκα αυτήν την φώτο, πραγματικά
πρέπει με κάποιον τρόπο να επιστρέψω, ένα είδος προσκυνήματος, στον παλιό εαυτό μου
από την στιγμή που μπήκαμε σε εκείνο το καταραμένο το αεροπλάνο και φύγαμε όλα πήραν την κάτω βόλτα, ή τουλάχιστον έτσι μου μοιάζει απόψε
μια φίλη μου εκείνου του καιρού παντρεύεται και εγώ είχα ξεχάσει σχεδόν την ύπαρξη της αλλά όταν μιλήσαμε για λίγο, επέστρεψαν όλα
γαμώτο μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα προσεγγίσεις με τίποτα :(

όχι και τόσο δύσκολο τελικά

ποτέ δεν μου άρεσαν τα Γαλλικά σαν γλώσσα, ίσως φταίει το σχολείο, βλέποντας κάτι βιντεάκια στο youtube για κάτι ξενόγλωσσες ταινίες και ακούγοντας να μιλάνε γαλλικά συνειδητοποίησα πως δεν ένοιωθα την παλιά απέχθεια, ίσως φταίει και το οτι μου θύμισαν τα επεισόδια του Κόρτο Μαλτέζε που έβλεπα πριν λίγο καιρό..
ένα κενό βασιλεύει μέσα μου, μια μέρα που δεν θα έπρεπε γιατί όλα πήγαν καλά
πρέπει να βρω ένα αμερικάνικο κάντρυ τραγούδι

μπορεί και να μην το λέει ο Cash.. αλλά η ελάχιστη επαφή μου με το συγκεκριμένο είδος με κάνει να τους ακούω όλους σαν αυτόν

not sure

υπήρχε πρόλογος αλλά στις στιγμές ανάμεσα στις γραμμές κατάλαβα πως δεν είχε σημασία
βλέπω το HER και έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει στα πρώτα λεπτά, καλό σημάδι:)
σήμερα πέρασα από το μαγαζί που δούλευα και είδα Εκείνη, 90 τις εκατό πέρασα για να δω Εκείνη το άλλο δέκα για κάτι λεφτά που μου χρωστάν..
ήταν περίεργα και κάπως άβολα, ήταν σαν να βρισκόμουν σε μια αίθουσα αναμονής (για κάτι που δεν γνωρίζω)
το αφεντικό μου δεν ήταν εκεί, οπότε οκ.. ήταν ένα άλλο αφεντικό μου με το οποίο είχα πάει εκεί..
καθόμουν στο σαλόνι του μαγαζιού με τους πακετάδες που περίμεναν τις παραγγελίες και λέγαμε σύντομες ιστορίες από τα παλιά, πόσο τυχεροί είναι όσοι γλυτώνουν από κει μέσα και κάτι τέτοια
Εκείνη ήτανε από την μέσα πλευρά της βιτρίνας και έφτιαχνε σάντουιτς
κοιτούσα το πρόσωπο της και προσπαθούσα να διαβάσω κάτι, όπως πάντα (γιατί να ρωτάς όταν μπορείς να προσπαθείς να μαντέψεις..)
τα λόγια δεν έχουν σημασία, τουλάχιστον εδώ μέσα, το μόνο που μετράει είναι αυτό που μας μένει στο τέλος
όταν έφευγα με το λεωφορείο είχα ξεχάσει σε ποια στάση έπρεπε να κατέβω, άλλη μια στιγμή που συνειδητοποίησα το πόσος χρόνος πέρασε, ανάμεικτα συναισθήματα (αν μπορεί κανείς να τα ονομάσει έτσι) θυμός ή απογοήτευση που ακόμα επιστρέφω σε Εκείνη, ή αφού επιστρέφω γιατί το παλεύω, μάλλον φόβος

σκεφτόμουν μες το λεωφορείο πως θα έπρεπε να της στείλω ένα γράμμα γιατί όποτε τα λέμε από κοντά η κουβέντα πηγαίνει στην καθημερινότητα και στο ένα και στο άλλο και όχι σε αυτά που θέλω να πω (κάποιος θα έλεγε πως είμαι αδύναμος και πως οι κουβέντες πάνε εκεί που τις πηγαίνεις εσύ.. και ναι και όχι)
το θέμα είναι οτι δεν νιώθω ότι ένιωθα, δεν είμαι ερωτευμένος (αν ο έρωτας ήταν εκείνο που ένιωθα τότε) και θα ήθελα να το καταλάβει.. απλά αισθάνομαι πως αν είμαι κοντά της κάπως θα είμαι καλύτερα, είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θυμάμαι να με έκανε να νιώσω χαρούμενος και η μόνη που μου έπαιρνε την μοναξιά
λολ πολύ κλαψιάρικο το τελευταίο αλλά τι να κάνει κανείς;
αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια φόρμουλα που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε

καταραμένη WIND

η καταραμένη WIND με παίδεψε 20 μέρες για να κάνει μια βλάβη στην τηλεφωνική μου γραμμή!
20 μέρες χωρίς ιντερνετ, τα έπαιξα στην κυριολεξία.. τόσο ανήμπορος όταν εξαρτάσαι αποκλειστικά από αυτούς, δεν υπάρχει κάποιος που μπορεί να σου φτιάξει μια βλάβη στην γραμμή παρά οι εταιρείες τηλεφωνίας και το ξέρουν πως είσαι στο έλεος τους και μπορούν να σε γράφουν όσο θέλουν.. έχω βάλει σκοπό να τους δυσφημίσω όσο μπορώ και λέω όπου σταθώ και όπου βρεθώ πόσο άθλιες είναι οι υπηρεσίες τους..
μέσα στον μήνα θα αλλάξω σπίτι οπότε είναι και μια ευκαιρία να αλλάξω πάροχο.. αφού τους στείλω πρώτα ένα ωραίο email.. tespa
αυτές οι μέρες χωρίς ίντερνετ με άφησαν με τα αρχεία της word μου και μέσα σε αυτά βρήκα μερικά πολύ ενδιαφέροντα σημεία, επειδή όλα έχουν γραφτεί σε μια εποχή που έχει περάσει είναι σαν να κάνω ταξίδι στον χρόνο, συναντώ εκείνους τους χαρακτήρες και εκείνα τα συναισθήματα, εκέινον τον εαυτό μου, περίεργο το πως μια άβολη στιγμή στο κείμενο εκείνο με έκανε να νιώσω άβολα στο σήμερα, γράφω βιαστικά γιατί υπάρχουν πράγματα που πρέπει να γίνουν και δεν έχω χρόνο αλλά αυτά τα αρχεία word είναι ένα θέμα το οποίο θα ήθελα να αναλύσω, το αν θα το κάνω τελικά είναι άλλο θέμα