σε λίγες μέρες ανοίγει ξανά το μαγαζί μετά από τις καλοκαιρινές διακοπές και όπως πάντα με έχει πιάσει μια ανησυχία για το αν θα θυμάται κανείς την ύπαρξη μας:Ρ
η εποχή είναι δύσκολη αλλά πρέπει να πετύχουμε, έστω και με το μικρότερο μέτρο της επιτυχίας
υπάρχει ένα όνειρο, μια εικόνα μέσα μου, γαλήνης και ηρεμίας που νιώθω πως αν φτάσω θα είμαι ήσυχος, δεν ξέρω κατά πόσον είναι εφικτή όμως γιατί το πρώτο βήμα είναι να μειώσω το καθημερινό μου άγχος και αυτό το βρίσκω δυσκολότερο από όλα, η ανησυχία μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ.
πόσο μεγάλη μαλακία ενώ υπάρχουν τόσες εξωτερικές αντικειμενικές δυσκολίες να επιβάλεις και ο ίδιος στον εαυτό σου παραπάνω..