Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

στιγμές σε κεχριμπάρι

απαντώντας στο προηγούμενο ποστ μου ήρθε έντονα αυτή η εικόνα στο μυαλό, στιγμές εγκλωβισμένες σε κεχριμπάρι, κάθε φορά που γράφουμε κάτι και το ανεβάζουμε, είναι σαν να παίρνουμε εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή, εκείνο το συγκεκριμένο συναίσθημα και βγάζοντας το από την απέραντη αλληλουχία του, το διατηρούμε αναλλοίωτο αν και κατά κάποιο τρόπο νιώθω πως το απομακρύνουμε από τον εαυτό μας, το ανεξαρτητοποιούμε κατά κάποιον τρόπο και το αφήνουμε να "ζήσει" μακρυά μας, σαν θεατές μόνο μπορούμε να το επισκεφθούμε ξανά

Αναρτήθηκε από στις

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος8 Αυγούστου 2014 στις 8:07 π.μ.

    Γεια σου, Ναι, καπως ετσι, ισως και για μενα, καθε τι που ανεβαζω και ποσταρω το αφαιρω αυτοματα απο τον εαυτο μου. που συνηθως ειναι λυπη, εκνευρισμος , η θυμος και προχωρω χωρις αυτο, το κειμενο μενει, αλλα δεν το κοιταω συνηθως ξανα, ειναι περιεργο που τα αφηνω "εκει" και τα ξεχναω μετα?
    Δεν ξερω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. the commentator8 Αυγούστου 2014 στις 10:42 μ.μ.

    Γεια! ίσως δεν το αφήνεις πραγματικά, το απομακρύνεις αλλά ξέρει πως μπορείς να το επισκεφθείς όταν το θελήσεις, και έχεις την σιγουριά πως θα σε περιμένει όπως το άφησες, αποκρυσταλωμένο, καθαρό, ανέγγιχτο, μόνο εσύ θα έχεις αλλάξει (και όταν λέω εσύ, εννοώ όλοι μας)
    κάθε ένα ποστ είναι μια ένταση που φεύγει

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)